In de omgeving van Jogjakarta maakten we met een koets een rijtoer door en langs een aantal kampongs. Onderweg stopten we op diverse plekken. Op gegeven ogenblik liepen we over het erf bij een zeer eenvoudig onderkomen, waar we door een oud vrouwtje werden onthaald om haar huisje aan de binnenzijde te zien. We kwamen o.a. in een heel primitieve keuken, waar het vrouwtje aan het koken was. Indonesië heeft een echte eetcultuur. Er zijn veel restaurants en warungs (eettentjes). Langs de wegen lopen vrouwen met een pecel (een groentegerecht), met gekookte maïskolven enz. Ook rijden er karretjes met bakso, nasi goreng, broodjes en warme hapjes gemaakt van banaan, tempe, tahu of cassave. Het aantal gerechten dat men kent is eindeloos en vaak dragen de gerechten creatieve namen. Zo heet bijvoorbeeld rood-witte koek gemaakt van cassavemeel vrijheidskoek, omdat de vlag van Indonesië ook rood met wit is. Opgerolde koekjes heten guling, zo genoemd naar de sluimerrollen die op bedden liggen.