Pekings Express op Java!
Java
Indonesië
Riknikele
Pekings Express op Java!
Na 9 maanden reizen in Thailand, Australië en Nieuw-Zeeland zijn we nu op Java. In de eerste week hebben we al enorm veel meegemaakt! En nu staan we op het treinstation van Kalibaru, in het zuid-oosten van Java. We hebben een doel voor ogen, maar we weten dat het niet makkelijk zal gaan. We gaan naar Sukamade, een godvergeten dorpje aan de zuidkust, midden in het Meru Betiri National Park. Waarom? Na tempels, steden en vulkanen hebben we nu wel eens zin in jungle en écht afgelegen dorpjes. En, hier kun je elke avond toeschouwer zijn van een bijzonder schouwspel; schildpadden die hun eitjes leggen op het strand!
De reisgids waarschuwde al dat het niet gemakkelijk zal zijn om er te komen, met het openbaar vervoer is het uberhaubt niet mogelijk. Wat doe je dan? Juist, je spreekt 2 willekeurige mensen aan op het treinstation dat je naar Sukamade wilt en binnen no-time zit je allebei achterop een scooter met al je bagage! 2 Uur lang hobbelen we over kleine straatjes door dorpjes en rijstvelden, typisch Indonesië. Tijdens een korte stop bedenk ik me opeens iets; shit, vergeten geld te pinnen! En ja hoor, de dichtstbijzijnde ATM is natuurlijk helemaal terug in Kalibaru... We nemen de gok en springen weer achterop!
De omgeving veranderd, geen dorpjes meer, heuvel op heuvel af, het lijkt alsof we er bijna zijn. Dat zou fijn zijn, het begint al een beetje te schemeren. Maar we zijn er nog niet, nog lang niet.
Een uur geleden zijn we het Nationaal Park binnen gegaan, het is nu pikkedonker en de weg is geen weg meer te noemen, slechts wat keien bij elkaar geraapt. We moeten vaak afstappen omdat de scooters de steile hellingen niet trekken. Door het maanlicht kun je zien dat je echt midden in de jungle zit, waar luipaarden overigens nog voorkomen...
Na in totaal 4 uur reizen komen we aan bij een rivier, met het gehucht Sukamade aan de overkant. Tijdens het oversteken verlies ik een van m'n slippers, fijn... We gaan naar het enige hotelletje in het dorp en proberen de oude baas uit te leggen dat we geen geld hebben. Dit valt echter niet goed en we krijgen geen kamer. De 2 chauffeurs moeten nog helemaal terug en we schamen ons dood dat we geen geld hebben om voor hun een kamer in het hotel te boeken. Een kleine fooi is het enige wat we kunnen geven, een vervelend moment!
Wij gaan dan maar het dorp in! Er is net een bijeenkomstje geweest en het is dus druk. Met onze twee blonde koppies trekken we meteen alle aandacht, wat erg goed uitkomt. Met handen en voeten maken we duidelijk dat we een slaapplek zoeken, maar geen geld hebben. We komen terecht bij een lieve man, die in een piepklein huisje woont, samen met zijn dochter, moeder en nog wat figuren waarvan we niet weten welke rol zij in de familie vervullen. In de woonkamer wordt een matras neergelegd en oma begint meteen met rijst te koken. Alle vriendinnejes van de dochter des huizes zijn meegekomen en met hun vermaken we ons de hele avond. Als we in bed liggen en ik de dag terugspeel in m'n gedachten, lijkt het net alsof we in Peking Express zijn beland. Stiekem vind ik het allemaal geweldig wat er gebeurd is, dit is reizen!!
De volgende morgen gaan we terug naar het hotel om de situatie nog eens uit te leggen. De goede man blijkt een beetje Nederlands te spreken en zijn hele houding is 180 graden gedraaid, hij verontschuldigd zich voor gisteravond. Hij heeft natuurlijk gemerkt dat we écht geen geld hebben, aangezien we bij iemand thuis slapen. Na wat mierzoete thee gaan we de omgeving verkennen. De hele dag worden we vergezeld door het halve dorp, veelal kinderen, hartstikke leuk! We voetballen met kokosnoten, surfen op palmbladeren schieten nootjes met een katapult. De slipper is niet meer gevonden, maar hard gezocht heb ik niet, aangezien de rivier ook dient als toillet en je constant iemand gehurkt aan de oever ziet zitten... Om 4 uur is het was- en poetstijd. Alle kinderen pakken hun zeepje en tandenborstel en lopen naar de rivier. Waar ze een uurtje geleden nog hebben zitten poepen, gaan ze nu wassen. Heerlijk hygiënisch, maar dit is Azië, super!!
We willen Sukamade natuurlijk niet verlaten zonder de schildpadden te hebben gezien. Helaas is dat strand weer wat kilometers verder, dus lopen is geen optie. We proberen het bij het hotel en hebben enorm geluk. Er zit een Nederlands stel op de veranda en na een kort praatje willen zij ons best meenemen! Een uurtje later zitten we met Frans en Coby in hun privé-jeep met chauffeur en gids, opweg naar Turtle Beach! Op het strand moeten we wachten totdat de gidsen een schildpad hebben gevonden. Dit is echter geen straf, want de sterrenhemel is nog mooier dan in je stoutste dromen, van horizon tot horizon!!
Na een half uurtje is het zover! We lopen het halve strand af en zien dan wat we zo graag wilden zien; een enorme schildpad die zojuist haar eitjes heeft gelegd en opweg is naar de zee. Gelukkig doet ze daar lang genoeg over om uitgebreid te kunnen genieten van dit moment! Magisch is het, wat een prehistoisch dier! Het is onvoorstelbaar dat dit nog niet eens de reuzeschildpad is, maar slechts een kleinere soort... Als ze de zee in is, mogen we meehelpen om de eitjes uit te graven en ze op een veilige plek in te graven. Zo worden ze beschermd tegen mens en dier.
De volgende ochtend zitten we om 6 uur in een truck, volgeladen met mensen, kippen en bagage, opweg naar de bewoonde wereld! Ons laatste geld is naar onze gastheer gegaan, die het bijna niet wilde aannemen, en dat zullen niet veel Indonesiërs hem nadoen! Wat een avontuur was het, fantastisch!! We kwamen voor een schildpad en kregen een 2-daagse ervaring die zo puur was, om nooit te vergeten!
Foto's
