Kelimutu met kapot licht en lekke band
Flores
Indonesië
MKamman
Kelimutu met kapot licht en lekke band
Tegen advies van onze reisgids in hadden wij besloten om het nog weinig toeristische eiland Flores met de brommer te gaan verkennen. Dus in Maumere huurden we voor een aantal dagen een brommer en zo begonnen we onze weg naar Moni, het dorpje naast Mt. Kelimutu, de vulkaan met drie verschillende kleuren kratermeren. Niet al te lang onderweg hadden we al een afslag gemist en reden we door dorpjes waar men normaal gesproken nooit toeristen ziet. Natuurlijk kregen we daar in de middle of nowhere een lekke band. We werden door een voorbijganger naar een plaatselijk werkplaatsje geleid en daar werd onze band ter plekke gemaakt voor maar liefst €0,60. Ook werd de enige man in het dorp die een paar woorden Engels sprak er nog bij gehaald om alles te vertalen. Mooie ervaring!
Na zo’n 3 uur op de brommer kwamen we aan in Moni en verbleven we in een mooie ecolodge net buiten het dorp en zouden vanaf daar de volgende ochtend vroeg met onze brommer naar Kelimutu vertrekken om vanaf daar de zonsopgang te aanschouwen.
Met onze goede gedrag stonden we vroeg op en liepen om half 5 naar onze brommer. Toen we deze startten bleek het licht kapot te zijn, en dat terwijl het buiten natuurlijk stikdonker is. Ik had het lumineuze idee om mijn Petzl voorop te binden en zo zijn we met z’n tweeën op de brommer voorzichtig aan de 15 kilometer bergopwaarts naar de Kelimutu begonnen. De snelheid zat er natuurlijk niet echt in met maar een paar meter zicht, bochtige weg, modder, water en rotsblokken op het asfalt. Maar zo goed en zo kwaad als het ging maakten we onze weg naar boven, betaalden bij de ingang van het park de entrance fee en vervolgden onze weg naar boven. Vlak voor de parkeerplaats kregen we wederom een lekke band. Uit frustratie de brommer in de berm gegooid en onze tocht per voet naar boven afgelegd. We liepen flink door, maar hebben helaas net niet de eerste zonnestralen vanaf het viewpoint mogen meemaken. Desalniettemin was het alsnog een fantastisch uitzicht over de drie kleuren meren en genoten we van een kop thee en gemberkoffie.
En natuurlijk moesten we ook nog terug met een lekke band… Op de berg was niets of niemand te vinden die onze band kon plakken en we hadden ook nog het ‘geluk’ dat het zondag was en dat alle plekjes langs de weg in het dorpje ‘dicht waren’ omdat alle mannen in de kerk zaten. Uiteindelijk zijn we met z’n tweeën op een platte band van de berg naar beneden gerold en zo met een vrij kapotte band beneden aangekomen. We wilden eerst gaan ontbijten en ons dan weer over de brommer ontfermen, maar toen vroeg een jongen van onze ecolodge of hij ons kon helpen. We gaven hem geld mee en binnen 1,5 uur was hij terug met een nieuwe gemonteerde binnen- en buitenband, wisselgeld en een handgeschreven bonnetje in het Indonesisch. Het had ons het astronomische bedrag van €14 gekost! Echt top service!
In de middag besloten we nog even wat in de buurt rond te rijden op onze brommer. Op een gegeven moment stopt mijn vriend langs de kant van de weg, vraagt me om achterom te kijken of het remlicht het doet. Dat was het geval… Toen volgden de woorden: “Maaike, nu niet boos worden…”. Wat bleek: die ochtend had hij het licht proberen aan te zetten met het knopje links aan het stuur van de brommer. Echter was dit het knopje voor groot licht, maar die doet het natuurlijk niet als je niet eerst ook aan de rechterkant van het stuur het lichtknopje eerst aan hebt gezet… We hadden dus niet met een Petzl op onze brommer naar boven hoeven rijden die ochtend en hadden de zonsopgang helemaal kunnen zien. Ik kon op dat moment niet boos worden, alleen maar enorm lachen. We konden er op dat moment toch al niets meer aan doen en het levert weer een mooi reisverhaal op :-)
Foto's
