Tijdens een van onze duiken op Bunaken Sulawesi had ik altijd een favoriet visje wat zich altijd tussen de anemonen bevindt. Het is zijn thuis. De anemoon beschermt hem. Zodra je in de buurt komt, zwemt dit visje ter aanval je richting op en schuwt ook niet echt te bijten. Een moedig visje, die zijn huis met hand en tand verdedigt. Het visje is immuum voor het gif van de anemoon.

Hoewel de zeeanemoon over giftige netelcellen beschikt, blijkt dit voor een aantal dieren geen reden te zijn om de zeeanemoon niet op z’n menu hebben. In onze streken zijn de diverse vissoorten (kabeljauw, schol), naaktslakken (vlokkige zeenaaktslak, kleine tritonia) en het Michelinmannetje (zeespin) beduchte rovers. De zeenaaktslak is in staat om de giftige netelcellen op te slaan in de aanhangsels op zijn rug en gebruikt ze op zijn beurt weer als afweersysteem voor belagers. Het Michelinmannetje prikt een gaat je in de zuil van de zeeanjelier en zuigt hem letterlijk uit.
Naast de netelcellen hebben sommige zeeanemonen het vermogen een of meerder tentakels te verlengen en tot een vechttentakel te ontwikkelen. Deze vechttentakel is waargenomen bij de o.a. de Zeeanjelier, Slibanemoon en het Golfbrekeranemoontje. De Paardeanemoon gebruikt de blauwe uitstulpingen, acrorghargi, weerstand te bieden tegen zijn soortgenoten