Alleen backpacken door Indonesie - Deel 1 van 4
Indonesië
Azië
MaurenaLevina
Alleen backpacken door Indonesie - Deel 1 van 4
26 augustus: Aangekomen bij Schiphol, check ik in en geef ik mijn bagage af. Ik knuffel/kus mijn ouders gedag en denk aan leuke dingen om niet te hoeven huilen. Dit lukt en ga ik snel door de douane. Eerlijk gezegd dacht ik op dat moment: k-*-t ! Wat doe ik mezelf toch aan?! Waarom moet ik dit perse alleen doen?! Ineens word ik zenuwachtig. Gelukkig duurt dit maar een fractie van een seconde en focus ik mij gelijk weer op mijn doelstellingen en dromen! Na een totale vliegtijd van 14,5 uur land ik op Jakarta Airport en neem ik een Blue-Bird taxi naar mijn hotel.
28 augustus: Wakker worden met een katergevoel van hier tot Tokyo (ok, dat is vanaf Indonesië niet heel ver meer) is geen pretje en slaap daarom na 09:00 nog door tot 14:00. Lang leve de jetlag, hurray! Het hotel is in het centrum gelegen en ga rond 15:30 de stad verkennen. Ook wil ik meteen een treinticket naar Yogyakarta kopen en moet met mijn stirt-between-my-legs erachter komen dat de directe ritten vol geboekt zijn. Daarom koop ik een ticket naar Bandung om daar weer op een andere trein te stappen naar Yogyakarta. De totale prijs is slechts 30 euries voor 12 uur treinen. Voor hetzelfde bedrag heb ik ook een vliegticket en ben ik er met een uurtje. En waarom deze gekke Henkie kiest voor een treinreis? Omdat het uitzicht met daglicht super schijnt te zijn. Dus dan proberen we dat uiteraard uit.
In de stad heb ik veel aanspraak door de lokale bevolking, maar komt dit totaal niet als vervelend over. Ze zijn eerder behulpzaam en krijg zelfs nog een gratis scooterritje aangeboden. Jakarta doet mij veel denken aan Bangkok, alleen geen tuk-tuks, maar becaks en nog meer scooters/motors. Ondanks dat de zon schijnt, merk je dat de smog dominant aanwezig is in Jakarta. Een grauwe waas hangt over en door de stad. Tijdens het avondeten voel ik mij een stomme westerling, want ik mis mijn mes en klungel soms wat met eten.
29 augustus: Vannacht heb ik slechts twee uurtjes geslapen en heb ik wederom gevochten met meneer jetlag. Gelukkig had ik alles al ingepakt en pak ik de taxi naar treinstation Gambir in Jakarta. Om toegang tot het perron te krijgen, wordt je kaartje gecontroleerd met een paspoortcontrole. Voor vertrek en tijdens de treinrit wordt je kaartje nogmaals gecontroleerd. Yup, zwart rijden op Java is geen optie.
Deze treinrit zal drie uurtjes duren en voor omgerekend nog geen €6,50 zit ik in de "exclusieve klas" met lekker de airco aan, een kussentje en voetsteuntje. Owja, echt geniaal dat ze zowel op alle stations als in de trein stopcontacten hebben: altijd-bereikbaar-en-online.nl! Ook komen er regelmatig vrouwtjes langs om je vuilnis op te halen, zodat alles netjes blijft. NS, eat your heart out!
Naarmate we Jakarta uitrijden, zie en merk je meer de armoede buiten de stad. Krakkemikkige huisjes langs het spoor, maar wel met een satelliet en veel Indonesische vlaggen. Helaas zit ik aan het gangpad, terwijl ik echt had gevraagd naar een raamplek. Stiekem baal ik, want op mijn andere ticket is af te lezen dat ik ook een plekje aan het gangpad heb. Dit kan nog eens een lange en saaie treinrit worden.
Bij aankomst bij Bandung snel ik mij naar het toilet, want deze held op sokken durfde het in de trein niet aan. Echter lijkt het een soort fear factor challenge te worden: het is een te kleine wc met zo'n gat, alleen kan ik dus nergens mijn bagage kwijt. Met mijn backpack op mijn rug en mijn rugtasje voorop, oefen ik mijn squat en kom ik er goed vanaf! Om de tijd te vullen, koop ik wat lekker Indonesisch smikkelwerk en waan mij even op de Pasar Malam. Er speelt namelijk een bandje wat mij veel moet denken aan de Indorock-band. De volgende keer op de Pasar in Nederland zal ik dus denken aan station Bandung op Java.
Ik heb mazzel, want de reiziger van stoel 11A (lees: het raamplekje) is er niet, dus ik zit lekker op een stekkie bij het raam. Voel me nu echt zo'n kleine, blije Dora! Ik zet Benjamin Francis Leftwich op en geniet van de mooie natuur waar we met de trein voorbij razen, ondanks dat het bewolkt is. Om 18:00 is het al pikdonker en is er buiten niks meer te zien.
Om 00:46 kom ik aan op station Yogyakarta en wordt ik overspoeld door taxichauffeurs. Lieten ze je in Jakarta met rust als je "nee" zei, lopen ze hier met je mee en vragen ze waar je heen gebracht moet worden. Na een hele dag treinen wil je even acclimatiseren en rustig op je kaartje kunnen kijken waar je bent. Op hetzelfde moment zie ik het Nederlands stelletje wat achter mij in de trein zat en haast mij naar hun toe. We blijken in dezelfde wijk onze hotels te hebben en besluiten lopend te gaan. Uiteindelijk blijkt het iets langer lopen te zijn en lijkt deze nachtelijke wandeltocht meer op een avondvierdaagse gecombineerd met een zoekspel. Het stel vindt als eerste hun hotel en gelukkig is mijn hotel iets verderop en plof ik om 02:30 eindelijk op mijn bed! Een gelukkig en blij gevoel stroomt door mijn lichaam. Na amper wat gezien en beleefd te hebben, hou ik nu al van dit land!
Foto's
