Lovina

Door: Mousta

Geplaatst op Jan 20, 2010

Lovina
s’morgens om 5 uur lig ik met wijdopen ogen naar de scheuren in het plafond te staren, helemaal gek van de honger, helemaal vergeten te dineren zo moe waren wij.
Omdat mijn vrouw nog ligt te snurken sta ik maar op en met mijn ziel onder mijn arm ga ik maar een wandeling maken, aangezien het ontbijt pas om 7.30 uur geserveerd wordt.
Even buiten de winkels in een rijst of ander veldje zie ik wat mensen lopen en ik stap er op af , dwars door de modder .
Ze zijn aan het ploegen met een ouderwetse eg met 2 karbouwen ervoor en erbij staan 2 stokoude mensjes.
Ik maak wat foto’s en kom bijna ten val in de prut, mijn sandaal breekt af, manmoedig stroop ik mijn pijpen op en loop door , op blote voeten door iets wat verdacht veel lijkt op karbouwenpoep, maar ik zal het mij wel weer verbeelden.
De oudjes bieden mij van verre cofi aan, dat is koffieprut met warm, dus geen heet water en verschrikkelijk zoet.
Even later komt Oma met een bordje rijst met bruine klonters erop aangelopen en ze staat erop dat ik het op eet.
Ik ben bij dat het hier gebruikelijk is dat je wat op het bord laat liggen en dat ik dit weet want anders krijg je nog een bord.
Vriendelijk word ik uitgenodigd naar hun hutje om te kijken of mijn sandaal te repareren is, onderwijl kijk ik mijn ogen uit.
Overal katten en honden jong en oud, eenden en kippen fladderen door het huis, jonge konijnen in een hok en in een mand een vechthaan, opa zijn hobby, daarbij is het vergeven van de vliegen.
De kleinzoon gaat mij wegbrengen met de brommer omdat mijn sandaal niet te redden is en ik moet nog even wat bronwater drinken omdat er geen kraan is.
Deze gastvrijheid zijn wij bijna vergeten in Nederland.
Gerard