Nacht van Kattaikkuttu
Tamil Nadu
India
Marjoleindendekker
Nacht van Kattaikkuttu
Het is nog klam, maar de kilte van de avond is al voelbaar. De voorstelling is eigenlijk nog maar net begonnen, maar zal de hele nacht duren. Midden in het dorp zitten een paar honderd mensen dicht op elkaar gepakt op de grond. Oude mannen in kleermakerszit op het stoffige straat, kinderen kruipen onder de sari van hun moeder. Een groep jongens heeft zich hoog op een dak van een huis verschanst.
Chai thee vindt gretig aftrek om warm te blijven. Het schelle geluid van de mukavinai, een Indiase fluit, houden iedereen wakker. Al snel vinden de tonen van de mukavinai aansluiting bij het ritme van de twee drums en de klanken het harmonium, een soort kleine piano.
Terwijl de muziek opzweept maken de andere studenten van de Kattaikkuttu jeugdtheaterschool zich klaar voor de voorstelling. In de Zuid-Indiase deelstaat Tamil Nadu wordt de traditie van Kattaikkuttu, kuttu afgekort, goed bewaard. Kinderen van zes tot achttien jaar gaan vlakbij het stadje Kanchipuram naar school en maken zich iedere middag de bijzondere muziek, dans en zang eigen.
Heel precies brengen de leerlingen de laatste make-up bij elkaar aan. Blauwe geschminkte gezichten. Zwaar opgemaakte ogen. Het is bijna niet meer te onderscheiden wie de jongens en wie de meisjes zijn. Sommige jongens spelen vanavond een vrouwenrol. Een kleermaker helpt de kinderen letterlijk in de felgekleurde stof te rollen en brengt glimmende details aan op de kostuums.
De studenten van de Kattaikkuttu school spelen vanavond een van de vele verhalen uit de Mahabharata. Deze lijken nog het meest op Bijbelvertellingen, maar dan met Hindoegoden als Shiva en Krishna. Het gaat over goed en kwaad en over liefde en verdriet. En het duurt acht uur lang.
Het publiek zit niet stil en schuift steeds dichter op elkaar. Er wordt gegeten, gedronken, heen en weer gelopen en zelfs geslapen. Maar er wordt vooral veel gelachen. Ook als je de Tamil taal niet machtig ben. De extraverte lichaamstaal en door make-up uitvergrote gezichtsuitdrukkingen spreken meer dan eens boekdelen.
De acteurs en muzikanten gaan uur na uur onvermoeibaar door. Het publiek weet bijna niet meer te zitten, maar op het podium lijken ze geen problemen te hebben met de lengte van de voorstelling. Soms wordt er gewisseld van instrument. Maar hoe dieper in de nacht, hoe makkelijker het spel het lijkt te gaan. De dansen worden steeds ingewikkelder, de bellen aan de enkels van de acteurs rinkelen op het podium.
Langzaam maakt de donkere nacht plaats voor de schemering van de ochtend. Wanneer een boer met zijn kudde koeien het einde van de voorstelling min of meer verstoort, blijkt dit de aankondiging voor het slot te zijn. Matjes worden opgerold. Iedere dorpeling lijkt de snelste weg naar zijn bed te weten.
Foto's
