Reis in India; Rajasthan. deel 7

Door: Joost-marseille

Geplaatst op May 20, 2011

De stad is gesticht door Maharaja Jai Singh II. Toen in zijn tijd de macht van de Islamitische Mughals tanende was, vond hij het tijd om uit zn Amber fort bovenop een nabij liggende berg te komen, en een behoorlijk onderkomen te stichten. Volgens oude Hindoeistische principes legde hij het plan voor de stad in rechthoekige blokken uit, en het bouwen kon beginnnen. Dit gebeurde allemaal in de 18e eeuw. Wat later in 1876, liet Maharaja Ram Singh de hele stad roze verven ter gelegenheid van het bezoek van de Prince of Wales. In die tijd waren de Indiers vrienden van de Britten, zoals verteld in eerdere Sitrep. Ma'mn was weer mn trouwe chauffeur, en we reden ook echt een stadspoort door. Eenmaal binnen wees hij me op de kleuren van de gebouwen;"look, now you see why called Pink City..." Ik vond het eigenlijk gewoon bruin, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. In de oude stad heb ik het City Palace bezocht, net als ik in Udaipur had gedaan. Het was wel mooi, maar de Indiers zouden veel meer met hun erfgoed kunnen doen! Het is vaak gewoon armzalig, zoals het er uit ziet. Niet omdat de Maharaja's er niks om gaven, maar omdat de Indiers er niet op zitten. Ze dreigen op borden in grote rode letters wel met boete's als je fotografeert op plekken waar dat niet is toegestaan, maar deuren hangen uit hun scharnieren, en op veel muren hebben lokale bezoekers (ook toeristen die zich helemaal moeten schamen) met pen en stift hun liefdesverklaringen en andere onzin achtergelaten. Momenteel zijn er restauratiewerkzaamheden aan de gang op veel plekken in de oude stad, maar das niks te vroeg. Het city palace had niet de allure van die in Udaipur, dat was meteen duidelijk. Door de poort kwam ik op een binnenplaats, waar ik tegen het Mubarak Mahal aanliep. Dit was het gebouw waarin de baas hoogwaardigheidsbekleders ontving. Nu is het ingericht als een expose van de kleren die gedragen werden in the old days. Mooie stoffen, maar mij zegt dat niet zoveel. Er was ook een armory, met stapels wapens waarmee de vijand werd verminkt. Zwaarden, dolken, messen, en strijdknotsen. Allemaal van die dingen die er mooi uitzien met hun ingelegde edelstenen, maar natuurlijk waren ontworpen om je tegenstander gruwelijk aan zn eind te laten komen. Starend naar een knots met pijnlijk uitziende punten, klonk er achter mij opeens een luide stem die door het vertrek galmde, in onmiskenbaar amerikaans accent. Ik keek om, en op zn korte pootjes haaste een kale amerikaan met bril in Ralp Lauren trui en camera om zn nek langs de vitrines. Hij leunde op zn knieen bij elke kast, en stond tegen het glas te schreeuwen wat hij er van vond. Achter hem aan wandelde een keurig heerschap, zijn gids, die poogde hem iets te vertellen over wat zijn voorouders gebruikte in een veldslag. Wijselijk liet hij de losgeslagen yank gaan, die alleen maar aan het roepen was dat 'dit nou eindelijk een Echt zwaard was', en dat hij deze en nog wat andere wel wilde kopen. "Hou je van wapens?" vroeg de yank luid, terwijl hij zonder zn gids aan te kijken weer zn neus bovenop een dolk met kristal handvat drukte. "ik hou meer van bloemen" antwoorde hij zichtbaar van plan de amerikaan niet nog meer aan te sporen. Met een grom, beende de kale eikel weer naar een andere vitrine. De gids liet m gaan, en ging in een hoek staan. Ik benaderde hem, en vroeg of die gast echt antieke wapens wilde kopen. "dat wil ie wel, maar dat kan uiteraard niet. Dus buiten de stad kan ie kopieen kopen". Hij haalde zn schouders op. Ik deelde zn ergenis, en wenste m veel succes. Hij bedankte met een gemeende glimlach, en ik vertrok. Die yanks blijven me, meestal negatief, verbazen. Na het City palace was het de beurt aan Hawa Mahal. Dit is een facade, aan de kant van een belangrijke weg in Jaipur, van 5 verdiepingen hoog. In de facade, zijn tientallen honingraat vensters gemaakt, waardoor de vrouwen van de Maharaja die het palies niet mochten verlaten het leven op straat konden aanschouwen zonder zelf gezien te worden. Kan me voorstellen dat je dit niet meteen voor je ziet, en daarom raad ik je aan om 'Hawa Mahal' even in te tikken op Google.
Dit was wel een bijzonder gebouw. Het is ook maar een paar meter diep, maar 5 hoog, en behoorlijk breed. Bovenop kun je een goed gedeelte van de stad zien, en heb je mooi uitzicht op het Jantar Mantar. Dit is het observatorium, gebouwd door dezelfde die Jaipur gesticht heeft; Jai Singh II.
Jantar betekent ' instrument' , en Mantar 'calculeren'. Met dit groots opgezet observatorium bracht Jai de sterrebeelden in kaart, rekende de hoek van de aardas uit, en had een zonnewijzer die tot op 2 seconde nauwkeurig de tijd kon tonen. 'Hiervoor heb je dan een fikse zonnewijzer nodig', hoor ik je denken. Dat klopt. Er staat er een van 27 meter hoog (grootste zonnewijzer ter wereld), met zo een grote zonneboog, dat een uur hierop 4 meter lengte beslaat. Hij rekende met allerlei instrumenten nog veel meer uit wat een astronoom, en astroloog mateloos zou boeien. Ik laat het hier wel bij. Het is overigens in de buitenlucht, en de instrumenten zijn eerder gebouwen dan handzame tools. Dat maakt deze plek zo fascinerend.
wordt vervolgd