Een droom van een reis

Door: Mireille

Geplaatst op Dec 4, 2009

Daar zat ik dan op mijn mountainbike in een woestijn. Sossusvlei, Erg Chebbi of de Thar had allemaal gekund; een grote rode woestijn samen met een zeer welbekende Prins, heel gewoon - niets bijzonders. Wij waren heerlijk aan het crossen op onze stoere bikes en vooral veel ‘wheelies’ maken, wie de grootste stof wolk achter zich liet. Telkens weer flink naar achteren rukken met onze sturen en ‘gassen’ met de pedalen!. Whahahahaha…het was gieren, lachen en een totale uitgelatenheid. Helemaal uit ons dak! Vol rode stof en bezweet kwamen we aan bij een afgelegen paleis. Een raar paleis, duidelijk vergane glorie met een groot hekwerk eromheen. De open ramen en deuren gaapte ons toe, wellicht vroeger verwelkomend naar pracht een praal van de Maharadja’s van weleer. Buiten staand had het nu iets sinisters, surrealistisch maar van binnen straalde een soort ‘kom maar’ licht. Wij deden het rood verroeste krakende hek open en liepen samen met de spanning in onze keel naar de openstaande deur. Het voelde alsof het paleis ons ineens gulzig zou doorslikken. Binnen kwamen we in een stralende oude weelde terecht, er was verder niemand ….alles wat je hoorde was onze stille nieuwsgierige tred. Opeens waren de Prins en ik omgetoverd in gala tenue, brandschoon en mijn jurk was een chique verschijning van glanzende donkerrood zijde. De diamanten schitterde aan mijn hals en oren. Een ferme hand duwde me in mijn rug richting de gala-buffetzaal. De zaal reeds vol mensen, maar de prins en ik stonden erbij zonder dat iemand zich verroerde. De bankettafel zeer luxueus gedekt met een kolossale glinsterende kroonluchter, rondom opgepoetst zacht-crème-gekleurd marmer en enorme sierlijke spiegels. Glitter, glamour en vorstelijkheid, dood gewoon. We namen plaats aan de tafel, de ereplaatsen, voor een zeven gangen diner. De Prins, mijn tafelheer, was vanzelfsprekend de voornaamste gast. Alsof er een sirene aanging was het plots een kakofonie van stemmen. Ondanks de herrie hebben de Prins en ik zeer geanimeerd zitten kletsen over architectuur en cyclonen. Het einde van het diner brak uiteindelijk aan en de prins lepelde diepe witte borden vol rode vruchtensoep uit de protserige zilveren schaal waarin ik mezelf omgekeerd in terugzag. De kamer straalde warm rood, ja en toen………….. het bleek een droomreis te zijn, de geweldige fantasie uit de wondere wereld van het slapende brein.