'Nooo, I wouldn't recommend'
New Delhi
India
Joanna
'Nooo, I wouldn't recommend'
Ik was een dagje in Delhi. Door mijn werk gebeurt het zomaar dat je ergens wel eens een dagje bent. Mijn koffer en golftas had ik volgestopt met kleding, speelgoed e.d om aan een opvangcentrum, onderdeel van The Hope Project, te geven.
In het hotel vraag ik even hoe ver het is, en de man vraagt of ik daar alleen naartoe ga. Misschien, hoezo? “Nooo, I wouldn’t recommend, it’s not a good area”. Aha, ik ga toch eerst ontbijten, misschien gaat er wel een collega mee de spullen afgeven. Zo gezegd, zo gedaan, we gaan met z’n drieën op pad.
De taxi zet ons af aan de rand van een wirwar van straatjes, en vertelt dat we verder moeten lopen, hij kan daar niet komen met zijn auto. Dus we nemen elk wat zakken ter hand en gaan aan de wandel. Waarheen is ons niet echt duidelijk. Gelukkig zijn er een paar aardige dames die ons naar het centrum loodsen. We komen langs kraampjes, verminkte bedelaars, stratenmakers en winkeltjes. Straatjochies en moeders met kinderen volgen ons, ze zien de tassen met inhoud! Het voelt erg dubbel, het individu moeten we nu negeren en niets geven, terwijl we komen voor het goede doel! Maar op straat iets geven is vragen om problemen!!
We komen goed aan bij het centrum, geven onze spullen af en krijgen een rondleiding en uitleg over hun bezigheden.
De wandeling terug verloopt voorspoedig, er valt niets meer te halen immers. Maar in de taxi ligt nog een hele grote zak, die echt door twee personen moet worden gedragen. Eén collega houdt het voor gezien, ze blijft in de taxi wachten.
Dus we gaan met z’n tweeën weer die kant op. De straatschoffies willen ons graag helpen de zak te tillen. Ongevraagd wordt de zak lichter, ze houden hem goed omhoog, maar het bevalt me niets. Ik stuur ze weg, het zijn wel erg veel mannekes!
Even gaat er door me heen dat ze natuurlijk best die zak aan de onderkant kapot kunnen maken, en hem leeghalen. Ik wuif deze slechte gedachte weg.
Als we er bijna zijn, doen ze weer een ‘helppoging’, vooruit dan maar.
Voor de deur zetten we de zak even neer om aan te bellen en de deur te openen en dan gebeurt het: ze storten zich op de zak, scheuren hem open en pakken wat ze pakken kunnen.
We gooien de deur open, zak erachteraan, wij naar binnen en deur dicht. Jemig. Voor het gaas staan moeders met kleine babies, smekend om iets te kunnen krijgen.
Zo graag zou je wat willen geven. Iets voor ze willen betekenen. Maar dat is op dat moment niet aan ons. Beter is het om dat aan de lokale organisatie over te laten, dan gebeurt het gedisciplineerd.
In de loop der jaren heb ik toch aardig wat gezien, weeshuizen, schooltjes etc bezocht en op veel plekken rondgelopen. Dit maakte indruk en maakte me wederom heel duidelijk wat een voorrecht het is als je wiegje op een goede plek op deze aardbol heeft gestaan.
Foto's
