Incheck record , India Style.

Door: Doppie

Geplaatst op Oct 26, 2011

Februari 2011, Mumbai, India.


“Godallemachtig Nee, Niet Nog Een Keer !!!”

Ik ben het zat, spuug en spuugzat.
Ik wil weg, weg uit dit knettergekke land waar ik zo graag kom.

We hebben in de rij gestaan, we zijn gefouilleerd en onze bagage is gecheckt om de vertrekhal van Diabolim Airport in Goa binnen te komen.

We hebben tien meter voorbij de ingang van de vertrekhal in de rij gestaan om onze bagage te laten scannen en te laten verzegelen met een stickertje waar vellen vol van her en der door de hal slingeren.

We hebben zes uur lang in de galmende hal vol schreeuwende Indiërs gezeten omdat onze vlucht vertraagd is en we niet meer naar buiten mogen omdat een ingang nu eenmaal niet bedoeld is om naar buiten te gaan en omdat er geen uitgang is want wie wil er nou naar buiten bij een vertrekhal ?

We hebben weer in een transpirerend lange rij gestaan om onze handbagage te laten checken op weg naar de gate omdat we niet door de check heen mogen als er geen rij staat omdat dat nou eenmaal niet mag.

We zijn nog een keer gecheckt bij het verlaten van de ruimte waar je alleen kan komen via de drie eerdere controlepunten.

We moeten nog even door een controle bij het binnenkomen van de aankomsthal op de Mumbai Domestic Terminal want misschien heeft iemand ons aan boord van het vliegtuig wel stiekem een bom toegespeeld.

We zuchten onszelf geduldig dringend door de logistieke wirwar van de securitycheck op weg naar de Transitbus richting de Internationale Luchthaven samen met al die anderen die net als wij hier alleen hebben kunnen komen na minimaal door tien man te zijn betast en bekeken.

We kijken vanuit de bus zo binnen bij de mensen die hun sloppenwoning tegen de muur van het vliegveld hebben aangebouwd en van waaruit een handig terroristje met een knappe raketwerper zo tien wachtende toestellen op de korrel kan nemen voordat de security ook maar met de ogen heeft kunnen knipperen.

We moeten praten als Brugman bij de bewakers van de ingang van de vertrekhal van Chattrapathi Shivaji International Airport omdat ze alleen passagiers binnen mogen laten waarvan de vlucht over minder dan 6 uur vertrekt en dat wij dus eigenlijk een half uur te vroeg zijn en dat wij ook liever 5 uur geleden hadden ingecheckt bij het hotel waar we een day-use kamer hadden gehuurd om nog even de stad in te kunnen en dat we nu Goddomme gewoon naar binnen willen.

We vestigen een nieuw wachtrij record, op zowel lengte van de rij, braakverwekkende luchten van ander passagiers als irritatie over iedereen die pas bij het doorlopen van de luid piepende scanpoortjes ontdekt dat er nog een telefoon in zijn broekzak zit naast de plek waar hij continu aan zijn piemel staat te frunniken.

We doorstaan murw gebeukt door ruim 12 uur Indiase terrorismeparanoïa de laatste controle op weg naar de gate in de wetenschap dat we straks met behulp van twee dikke borrels de man weg zullen glijden in een frisruikende en fluisterstille droomloze slaap op weg naar huis.

En dan.........

“Godallemachtig, Hoe Krijgen Ze Het Voor Elkaar !!!”.

In de slurf richting de Airbus 330 van Jet Airways op nog geen 5 meter van de vriendelijk lachende crew die in de deur op ons staat te wachten krijgen we tussen de gillende kinderen en van vermoeidheid omvallende bejaarden nog even als afscheid van Incredible India een controle door de traagste en chagrijnigste medewerkers die de luchthavenautoriteiten op dit late uur nog op konden trommelen.


"Ik wil naar huis.........."


Klik hier voor het vervolg: "Incheck Record , Lapland Style."