Rondreis door India, Stadstour en dilemma's in Mumbai
Mumbai (Bombay)
India
Janhermens
Rondreis door India, Stadstour en dilemma's in Mumbai
Vanmorgen werden we wakker en voelden ons rondom helemaal beurs van de harde matras, óók dat hoort bij een vakantie in het verre oosten.
Na een sober ontbijt op de kamer besloten we een stadstour te maken. We hadden snel een auto geregeld, de chauffeur deed heel erg zijn best om ons de meest interessante plekjes van Mumbai te laten zien: veel Engelse historie naast sloppenwijken.
Allereerst de Universiteit en het Hooggerechtshof, prachtige gebouwen uit de 19e eeuw. De universiteit werd gesponsord door een Parsi, let op zijn naam: Sir Cowasjee Jehanghier Readymoney.
Parsi's zijn van oorsprong vluchtelingen uit Iran, gevlucht uit hun land voor de Moslims. Ze belijden de oudste bestaande godsdienst ter wereld (6e eeuw voor Christus).
Vervolgens naar de sloppenwijken van 'Mahalaxmi Dhobi Ghat', waar vooral Moslims wonen. Er mag NIET gefotografeerd worden, we hadden al vrij snel een boze vrouw achter ons aan die onze camera zag!
Hier leven de allerarmsten van Mumbai, de kastelozen, de onaanraakbaren, mensen die elke dag op zoek zijn naar een beter leven. Ze doen werk dat niemand mag of wil doen!
Hier ligt ook de grootste wasplaats ter wereld. Elke dag wassen 5000 mannen de vuile was van hotels en particulieren. Deze 'Dhobi Wallah's' slaan de was constant tegen stenen wanden en schrobben en slaan net zolang tot het schoon is, en dat alles pal in de volle zon! Onvoorstelbaar om dit te zien, en dan moet de was óók nog drogen! De 'dhobi’s' halen de vuile was op aan huis en brengen hem diezelfde dag netjes gestreken en gevouwen terug.
Hoe kunnen ze onthouden van wie welke was is? Maar ook daarvoor zullen ze beslist een ingenieus systeem hebben!
Jammer genoeg hebben we het meest unieke systeem in Mumbai niet kunnen zien, dat van de 'Dabba Wallah's'. Zij bezorgen elke dag ongeveer 200.000 lunchboxes, thuis klaar gemaakt door de vrouwen van kantoormensen, bij de kantoren. Op de buitenkant staan kleuren, vormen en tekens die het adres van het kantoor, inclusief naam van het gebouw, verdieping en kantoornummer en van het huis symboliseren. Na de lunch worden deze weer terug gebracht naar de huizen!
Dit gaat sléchts 1 op de 8.000.000 keer fout!
Het lijkt allemaal zo onrechtvaardig. 95% van de bevolking in India werkt elke dag keihard voor de resterende 5% en verdienen daarmee nauwelijks hun dagelijks voedsel. Dat wat deze arme mensen juist met hard werken verdienen, verdwijnt in de zakken van die 5% omdat zij alles bezitten. Zó is de wasplaats van een 'Dhobi Wallah' niet zijn eigendom!
Omdat deze armen uit de minste kaste komen of zelfs kasteloos zijn, worden ze met de nek aangekeken, ondanks hun harde ploeteren.
In het schooltje van de wijk, waar de kinderen overigens keurig in uniform gekleed zijn, zagen we een leerkracht met een latje een kind slaan, waarschijnlijk omdat ze dit van de Engelsen hebben overgenomen.
Terwijl we verder rijden, staan we stil bij een stoplicht en komt een klein meisje aan het open raam, de snot uit haar neus, vuile handen, vragend om geld. En dan zie je dat ze ook nog een mongooltje is. Je zou haar het liefste oppakken, in bad stoppen en eten geven. Je kunt hier echter niet aan beginnen, omdat het er zovéél zijn.
Het raakt je diep!
We brengen een bezoek aan het huis waar Gandhi leefde van 1917 tot 1934. Het is nu een museum, zijn werk- en slaapkamer zijn nog in originele staat. Behalve zijn matras op de grond, stonden hier nog zijn slippers, zijn spinnewiel en 3 boeken, de Bijbel, de Koran en de 'Bhagavad Gita', die hij vaak en veel gebruikte.
Vanuit dit huis, 'Mani Bhavan', leidde hij de acties van burgerlijke ongehoorzaamheid tegen de Engelsen in 1919 en 1932.
We raden iedereen aan om de film 'Gandhi' eens te zien om inzicht te krijgen in het leven van die tijd in (Zuid Afrika en) India.
Hierna reden we naar 'Malabar Hill', een heuvel in de stad vol met prachtige tuinen. De mensen noemen deze 'hangende tuinen', maar we zagen weinig hangen, wél een prachtig uitzicht over de stad.
Ze worden waarschijnlijk zo genoemd omdat ze tegen de hellingen 'aanhangen'. Het stelde eigenlijk niet zoveel voor en wordt eigenlijk interessanter gemaakt dan het is. Het is er bovendien ontzettend heet, maar aan de hoeveelheid Indiase dagjesmensen te zien is het in de stad zelf nog heter!
Onder deze tuinen liggen tanks met 140 miljoen liter drinkwater.
Op deze heuvel liggen ook de 'Dakhma's', de 'Torens der stilte'. Hier zijn de laatste rustplaatsen van de Parsi's. Er mag niemand komen en ze zijn door de hoge en dichte begroeiing aan het zicht onttrokken.
De doden worden in een toren op de vloer gelegd en met boter ingesmeerd om vervolgens door de gieren en andere vogels te worden opgegeten. De beenderen worden later in een gat in de vloer geschoven.
Mumbai heeft ook diverse stranden. Daar waar de meeste mensen komen, is juist het smerigste strand en het meest vervuilde water. Maar dat schijnt de meeste mensen niet te deren, het gaat hun om lekker flaneren en eten langs 'Chowpatty Beach'.
Ook wij gaan zo weer lekker eten bij 'Leopold's' en vanavond nog even over 'The Strand', de straat langs de kust en dan weer slapen op een harde matras in pikkie donker!
Mumbai laat sterke, indringende indrukken en gewaarwordingen achter!
Terwijl we in 'Leopold Cafe' zaten, hadden we niet in de gaten dat de schrijver, Gregory David Roberts, op dat moment in het café het boek 'Shantaram' zat te signeren. Het boek was Engelstalig en terug in Nederland kwam de vertaling uit, een aanrader!
Het boek munt uit in kleurrijke beschrijvingen over het woelige leven in de miljoenenstad Bombay. Hij weet feilloos de stemmingen van de stad aan te geven, zijn stank en geuren, met stof gevulde straten en verkeersopstoppingen, leven in wankele sloppenwijken, paan spuwende mensen, medicijnrovende melaatsen, staande heiligen, filosofische maffiabazen.
Dit boek stemt tot nadenken, maakt je aan het lachen en aan het huilen tegelijk.
Foto's
