India, een levensles
Mumbai (Bombay)
India
Loesdidi
India, een levensles
De taxichauffeur was een super vrolijke man die overal maar geduldig op ons wachtte. Wat we voor die rondrit moesten betalen 'mochten we zelf weten'. Zoiets typisch Aziatisch, waardoor je eigenlijk altijd op een aardige manier afgezet wordt. Maar de man was zo lief en op wat de eerste dag van twee lange, indrukwekkende maanden India zou worden, werden we meteen weer even met beide benen op de grond gezet.
Ik ben een 'alles-of-niets' type. Ik ga niet naar India om in een luxe hotel 's avonds in een heerlijk bed te ploffen. Nee, geef mij maar een bed met een mierennest onder mijn kussen en een lekkende wc. Taxi? Nee, zet mij maar in een trein tussen de locals en de kakkerlakken. MacDonalds? Nee, geef mij maar dat spicy gedoe (waar ik absoluut niet tegen kan, maar hehe, het hoort erbij). Wat er dus ook bij hoort, is de eeuwige armoede in dit mysterieuze land. Eeuwig als in: het zal er voor altijd zijn en het is altijd om je heen. Welke stad je ook binnenrijdt met een trein, welk pad je ook bewandelt, India kan zijn daklozen niet verbergen. Dus ervoor kiezen om de armoede niet te zien, zoals mensen wel eens doen (en dat kan ik óók wel begrijpen) zit er in India niet in én ik kon het niet over mijn hart verkrijgen.
Dus die eerste dag Bombay, toen we in een veredelde tuk tuk de stad verkenden in de zengende hitte, gebeurde het. Het speelde zich af in een paar seconden, maar het zal mij voor altijd bijblijven. Natuurlijk stonden we in een chaotische file voor een half werkend stoplicht, toen er ineens een afschrikwekkend gehandicapte man aan ons 'raampje' verscheen. En normaal kijk ik, normaal moet ik gewoon van mezelf zien wat er aan de andere kant van de wereld allemaal gebeurt. Maar dit kon ik even in die flits van een seconde, niet verwerken. Ik keek weg, de andere kant op, met een mengeling van haat naar mezelf én die hulpeloze man. Waarom confronteerde hij ons met dit leed, zo out of the blue, zo zonder waarschuwing? Mijn goede vriend, naast me in de tuk tuk, keek me verschrikt aan. Beiden wilden we geld uit onze zak halen en het aan de man geven, maar net op dat moment begon ons voertuigje met schokkende beweging te rijden...en de man bleef achter. Ik móést van mezelf achterom kijken, naar een hartverscheurende scène die ik nooit meer zal vergeten: van een hulpeloze man, bedelend, zonder toekomst, zonder überhaupt een functionerend lichaam, die zijn arm verdrietig liet zakken; wéér zo'n akelig arrogante Westerling, zal hij gedacht hebben.
Ik keek naar mijn vriend, en zag een serieuze traan onder zijn zonnebril vandaan komen...maar we zeiden de hele weg niets meer. Zakken rijst, bakken met rupees, we hebben t later in die maanden allemaal aan andere arme mensen weggegeven. Maar die man zal ik nooit meer vergeten...
India: mysterieus, recht voor z'n raap, een rake klap in je gezicht, en een voor eeuwig te koesteren levensles...
Foto's
