Hellerit naar het Paradijs.
Mumbai (Bombay)
India
Doppie
Hellerit naar het Paradijs.
Cassettebandjes, kent u ze nog ? 60 of 90 minuten muziek, toch wel iets anders dan een Mp3 speler met 256 Zillobyte geheugen. Twee bandjes hadden we in de VS, de soundtrack van die reis bestond uit Johnny Cash en Starship: “Kneedeep in the Hooplah”.
De tracklist van Western Australia was al wat langer, CD Walkman en een stel gekopieerde CD's: “On a Desert Highway Straight to the Heart of the Sun” (Rush) en lekker vals mee brullen met Metallica: “Master, Master...”, niemand die je hoort.
Eén radiozender op de lange golf, elke ochtend rond half tien ,Slim Dusty: “I love to drink with Duncan, coz Duncan is me Mate”, heerlijk.
India gaf weer een nieuw beeld, 2 lange treinreizen en nog niet een kwart van m'n Mp3's gehoord, in een opwelling had ik wat herrie uit m'n Metal verleden meegenomen, de perfecte soundtrack voor de etappe Mumbai-Goa.
A Fortune in Lies – Dream Theater
Ze zijn glad, te glad, de twee mannen die ons aanspreken bij de Domestic Terminal in Mumbai, “Where you want to go, Goa ?, we have private car, good price!”. De prijs die ze noemen is inderdaad niet zo heel gek, na enig onderhandelen zelfs aan de lage kant.
We kijken elkaar aan, “Doen ?”, we zijn zojuist met 5½ uur vertraging per trein aangekomen uit Jabalpur (vorige blog), een halfuur teveel, vlucht gemist. Twijfel, maar de alternatieven staan ons ook niet aan: met de bus of overnachten in Mumbai en een vlucht vinden voor de volgende dag.
We vragen door: “No hidden Taxes, no extra Costs ?”,“All included Sir!”,
“You bring us to Agonda Beach ?”,“Our Driver brings you to any Beach you want !”.
“OK.”, we nemen de gok, er zijn vaker mensen van een koude kermis thuisgekomen die ons een fortuin aan leugens probeerden te verkopen. Benieuwd waar deze keer het addertje zit.
Gutter Ballet – Savatage
Wanhopig probeert onze chauffeur een uitweg te vinden uit de verkeerschaos, een kansloze sluiproute later bevinden we ons weer op dezelfde dichtgeslibde 4 á 6 baansweg, zover als we kunnen kijken zien we een onuitwarbare kluwen van auto's, rickshaws, bussen en vrachtwagens met af en toe een handkar of een ossenwagen.
Vlak langs de weg krioelt het van de mensen, duizenden Slumdog Nullionairs, hopend op een beter leven. Dit is het India waarvan je weet dat het bestaat, maar wat je eigenlijk niet wilt zien: eindeloze sloppenwijken, troosteloze woonkazernes dicht op elkaar gebouwd, er ligt iemand op de weg, dood of slapend ?
Elke vrije vierkante meter is bezaaid met drollen, het drollenstrand in Diu was nog grappig (blog 'Strand der Duizend..'), dit is de mensonterende werkelijkheid. Kinderen spelen op de 'schone' stukken, meisjes dansen hun ballet in het riool, dromend over Bollywood.
De avond valt, de alomtegenwoordige smog, wordt door de vuren die overal gestookt worden een flakkerende bruingele marteling voor onze longen en ogen, elke ademtocht doet pijn, hoe kan een mens hier in Godsnaam leven?
Roads to Madness – Queensrÿche
Elke minuut een bijna aanrijding, continu tegenliggers die drie rijen dik je tegemoet komen, een Indiër moet inhalen ook al heeft het geen enkele zin. 25 vrachtwagens zwoegen zwaarbeladen een helling op, 3 truckers denken dat het zinvol is om een plek op te schuiven in deze file. Iemand remt voor een overstekend kind, de achterligger trapt vol op het gaspedaal, een klap......
Ik ben op weg om gek te worden op deze weg vol gekken, gek van angst, voor het eerst in mijn leven ben ik bang, echt bang.
Het wordt later en goddank wat rustiger, Carina slaapt en mij lukt het ook om af en toe een tukje te doen, we hebben de ergste gekte gehad de rest van de rit zal een stuk relaxter zijn.
Chemical Euphoria – Armored Saint
“You must stop, you're tired !” , ik praat op de chauffeur in, hij begint steeds slordiger te rijden: bochten te laat insturen, remmen om niks, “Stop for an hour and have some sleep !”
Uitwijkmanoeuvre, een vrouw steekt de weg over zonder te kijken, geen kip op de weg in het holst van de nacht en dan toch bijna verongelukken.
We rijden maar door, pratend houd ik hem wakker , hij lijkt wat te zoeken, voortdurend krabbend aan zijn wang, zenuwen ? Jeuk ?
We stoppen bij een auto langs de weg, 10 minuten later rijden we verder met een herboren chauffeur. Dat ik dat niet eerder heb herkend, het krabben, het tandenknarsen: Coke, de witte motor, hoeveel collega's heb ik niet gehad die in een chemische roes na een weekend feesten door hun werkdag heen stuiterden.
Am I Evil ? – Diamond Head
Bang, doodsbang is hij, hier had ie niet op gerekend, in de loop van de nacht zag ik het aapje uit zijn mouw komen: het plan is om ons te dumpen bij het busstation van Panjim.
Tijd voor de Ca-en-Ka-zijn-boos-act:
Twee paar vuurspuwende ogen die elk argument direct van de kaart vegen:
“Geen benzine ? Hoe kom jij dan terug in Mumbai ?”,
“Je weet de weg niet ? Highway 17 richting Margao, dan Palolem volgen”,
“Geen Permit ? Wat moet een zwartrijder met een Permit ?”,
“Je krijgt te weinig betaald ? Jammer, wij ook !”.
Na een bulderend “You bring us to Agonda,........NOW” kiest meneer eieren voor z'n geld.
Wij zijn weer in control, even bekruipt een gedachte mij: “Ben ik slecht ? Is deze man niet ook slachtoffer ?”. No way, nu doorpakken, licht maar een ander op!
Na een spannende laatste paar kilometer over een niet al te best weggetje, is onze hellerit ten einde, het paradijs herwonnen, een lachende mandarijn staat ons al op te wachten: “Hello mr Karel, My name is Nilesh, your hut is ready, front row beachside, Welcome !”
Tijd voor echte muziek:
India/Mountain Time – Joe Bonamassa.
[div align="center"]Vorige blog - Volgende blog[/div]
Foto's
