Wat voelden deze kids zich groot en stoer. Omdat ze ons durfden aan te spreken. Omdat ze wat Engels wisten uit te kramen.
Ik trof dit kluitje kids in Sonagiri, een rustig dorpje met een prachtige trekpleister: een strook van een kleine honderd, voornamelijk witte Jain tempels uit de 9e en 10e eeuw, aan een geregen op de sloop van een heuvel.
Er zijn strikte regels voor de wandeling de heuvel op: geen schoenen aan, geen leren riemen om en geen eten mee.
Eenmaal boven raak je betoverd door de diversiteit aan tempel(tje)s en het uitzicht.

Je wordt hier alles behalve onder de voet gelopen. Er schijnen hier zo'n tien toeristenbussen per maand te komen. Dat stelt niets voor als je ziet wat hier te bekijken valt.

TIP: bekijk de foto vergroot om 'm beter tot z'n recht te laten komen.