GGMAF - Ons Souvenir.
Madhya Pradesh
India
Doppie
GGMAF - Ons Souvenir.
“Wat zijn jullie stil, is er wat ?” Mijn schoonvader die gewend is dat wij het hoogste woord voeren, buigt zich vragend naar mij toe over de met familieleden omringde tafel.“ Nee hoor, nou ja misschien wat last van die vaccinaties van vanmorgen, zal wel weer overgaan.” Zonder morren slikt hij het verhaal wat ook Carina als officiële reden van onze sippigheid aanvoert. Ik heb inderdaad wel wat last van een stijve arm, waar eerder die dag onze bescherming tegen de loerende Indiase ziektekiemen is ingespoten. Wij hebben besloten ons verdriet even voor ons te houden op hun feestdag, het verdriet wat er de oorzaak van is dat wij met onze gedachten er niet helemaal bij zijn.
Het stond al tijden in de agenda, twee goedgevulde snipperdagen in December 2009. Donderdagochtend een afspraak voor de reisvaccinaties voor onze Indiareis en dan 's middags het 50-jarighuwelijksfeest van mijn schoonouders. Daarna op vrijdag even langs de ambassade om de visa te regelen en dan door naar de trouwerij van mijn neefje in de romantisch witbesneeuwde oude binnenstad van Elburg.
Mooie vooruitzichten op een komende reis en twee van die schaarse momenten waarop je bijna al je familieleden weer eens ziet. Een mooie planning voor twee gedenkwaardige dagen en dan..., geheel onverwacht wordt de voorafgaande Woensdag een dag die we nooit zullen vergeten. De dag waarop we onze Quincy in hebben laten slapen. De Quincy die mishandeld en verwaarloosd als kitten bij het asiel werd gedumpt, de Quincy die daar zelf het vrouwtje uitkoos, het vrouwtje op zoek naar een lieve kleine poes.
De Quincy die mij probleemloos accepteerde toen ook ik in mijn plekje kwam zoeken bij dat bijzondere vrouwtje. De kleine Quins die met grote angstige ogen bij je kroop bij elk hard geluid, waarschijnlijk een erfenis van haar traumatische eerste weken. De gekke Quins met haar kittengedrag, ook nog toen ze 12 was, gevolg van een hersenbeschadiging in diezelfde eerste weken.
De Quinsje die ik twee maanden eerder zo hard het bed uitschopte.
Vier weken later op weg van Brussel naar Mumbai dood ik mijn tijd in het vliegtuig met het leren van wat woordjes Hindi. De Berlitz taaltrainer van het personal entertainmentsysteem loodst mij door de eerste beginselen van het tellen en wat basale beleefdheidsvormen die zo handig zijn bij het contact maken met de lokale bevolking. Vermoeid van een dag die al heel wat uurtjes bezig is beginnen mijn ogen dicht te vallen bij de volgende les, veel neem ik niet meer op, deze les wordt de laatste besluit ik.
Bij het verschijnen van het plaatje van een kat, vergezeld van de tekst बिल्ली veer ik op, het woord wat ik hoor in mijn koptelefoon is de oorzaak. Ik stoor Carina in het Tetris spelletje waar ze geconcentreerd mee bezig is, vragend beluistert ze de tekst die keer op keer herhaald wordt. “Wat moet ik hier mee schat ?” “Ik heb een naam gevonden, een naam voor onze nieuwe kat.” “Wat ik hoor zeggen, betekent kat, bedoel je ?” “Ja, kat in het Hindi, maar ook een mooie naam, of niet ?” “Ik laat het even bezinken, maar.., misschien...”
Tijdens onze reis komen de geleerde woordjes goed van pas, simpelweg tot tien tellen met kinderen die we ontmoeten of onderhandelingen over de prijs afmaken door het bedrag in de taal van de wederpartij te noemen. Gewone dagelijkse woorden die zorgen voor een gevoel van contact, die de local er van overtuigt dat je echt in hem geïnteresseerd bent.
Langzaam beginnen we ook allebei te wennen aan dat ene woordje, बिल्ली, het woordje wat zo'n bijzondere reactie geeft tijdens één van onze safari's in Bandhavgarh National Park. Carina ziet iets wegduiken en vraagt aan onze gids: “Are there बिल्ली here ?”. De jeep wordt abrupt tot stilstand gebracht en met piepende banden racen we twintig meter terug, in volle glorie zit daar een perfect gecamoufleerde Jungle Cat ons aan te staren, tot grote vreugde van ons en de gidsen die dit schuwe dier ook maar zelden zien. Geen gewone बिल्ली maar een जंगलीबिल्ली, niet zo spectaculair als de tijger die we de volgende dag op tien meter voor ons het pad zien oversteken maar wel minstens net zo bijzonder.
De keuze is gemaakt, dit zal de naam worden van ons nieuwe maatje, twee maanden na terugkomst uit India gaan wij op bezoek bij de mensen waar een nestje kittens is geboren en waar wij er één van mogen hebben. De dochters van het gezin hebben twee van de drie kleine frutsels de namen Martje en Boeliewoelie gegeven, alleen die van ons wacht nog op een officiële naam. We dopen hem met het woordje wat we hebben meegenomen van onze reis, we dopen hem met ons favoriete souvenir, we dopen hem met de naam in onze westerse letters geschreven: “Billi”
Foto's
