Emotie.
Madhya Pradesh
India
Doppie
Emotie.
'Der liebe Gott hat mich gehört !' , ik draai me om in onze jeep en kijk onze duitse safarigenote aan, gelukzalig kijkend herhaalt zij haar uitspraak, ik knik en kijk verder naar haar echtgenoot twee duimen gaan omhoog, op zijn gezicht een grote glimlach en vanuit zijn ooghoek zie ik een vreugdetraan over zijn ruwe, ongeschoren wang lopen.
Naast mij zit Carina, haar twinkelende ogen zeggen mij genoeg, wat een geweldige ervaring hebben wij zojuist gehad: het absolute hoogtepunt van onze Indiareis. En ikzelf ? Een vat overlopend van emoties, ik weet niet meer of ik moet lachen of huilen, ik ben boos en blij tegelijk, wat een dag !
Blij ben ik, blij dat een droom is uitgekomen, het fantastische zicht van een tijger in het wild. Blij ben ik, blij dat we dit samen kunnen doen, niet alleen met z'n tweeën maar ook samen met vrienden, vrienden die twee dagen eerder nog volkomen vreemden waren. Blij ben ik met alle mooie momenten die we tot nu toe hebben gehad, op deze reis, de beelden die we ons hadden voorgesteld, de mensen die we hoopten te ontmoeten. Reizen is dromen, hopen, momenten en plaatsen om naar uit te kijken, ervaringen opdoen die je je hele leven bijblijven.
Weer verschijnt dat beeld op mijn netvlies, honderden kilo's dierlijke schoonheid, dierlijke kracht, voor niemand bang, koning van de Jungle. Zoveel kracht, maar wat heb je aan die kracht, als er zo intensief op je wordt gejaagd dat je op de rand van uitsterven staat, mijn stemming slaat om, het besef dat we een beeld hebben gezien wat gaat verdwijnen maakt me verdrietig, een verdriet dat binnen enkele seconden omslaat in boosheid, razend ben ik, razend op de jagers, razend op de afnemers, tering Chinezen gebruik toch Viagra als je impotent bent, de hele beschaafde wereld gebruikt penicilline en jullie moeten zonodig vermalen tijgerbotten hebben, denk maar niet dat ik een stap in jullie kloteland zet, Ca & Ka boycotten jullie, zal je leren, ha !
Maar wie ben ik om boos te zijn, boos op iemand die duizenden euro's kan verdienen door één goed gericht schot, hoe kan ik boos zijn op mensen die een uitweg zoeken uit een miserabel bestaan in een land waar je je de tering werkt voor een schamele euro per dag. Een land waar 's ochtends ventjes van zes op blote voeten om je heen drommen met handjes kleffe pinda's: “Sir. Sir, please, 10 rupee”, wegwezen, verderop staat een mevrouw pennen weg te geven in ruil voor een foto, ga daar maar bedelen. Beter nog: ga werken, je bent tenslotte al zes, 50 cent per dag, nee niet gelijk balen van 60 kilo in je eentje sjouwen zoals die ouwe mannetjes van gisteren, hoe oud waren ze 40? 45 misschien? Kromgetrokken, 1 euro per dag.
Kleurrijk India, vrouwen in Sarongs in alle kleuren van de regenboog, de rivieren hebben dezelfde kleuren: rood, paars, gifgroen, 10 kilometer verder kun je het gewoon weer drinken, rietje erin, net ranja. Kleurrijk India, inspiratie voor een serie van Histor: Mumbai Strontbruin, Delhi Smogoranje, Vapi Koolzwart. Kleurrijk India, blindgeboren in Bhopal......
'Liebe Gott' luister je nog ?
Wie ben ik om boos te zijn, wij hebben alle viezigheid die we niet wilden naar hier verplaatst, onze Rijn is weer schoon, de Rhur industriëel erfgoed. Wie ben ik om boos te zijn, wij hebben alles wat wild is allang getemd en om het restje wat overgebleven is een hek gezet, de Tweede Kamer beslist, uiteraard te laat, over afschot of afsterven. Natuur in Nederland is als Frank Govers: 'Een blinde woelmuis in een te strakke spijkerbroek.'
Gedachten buitelen over elkaar heen, ongestructureerd, ongenuanceerd, Zwart, Wit, Zwart, welkom bij deze aflevering van Karel draait door ! CUT.
…..
Zo snel als het opkwam verdwijnt deze boosheid weer, ik geniet weer van dit moment,verwarrend India, prachtig India. Wat is het heerlijk om af en toe even lekker emotioneel door te draven. Op dat moment realiseer ik me wat reizen zo mooi maakt, reizen is emotie, emoties die je altijd bijblijven.
De Parmigiana di Melanzane in Anacapri : heerlijk, maar de blozende kokkin toen ze het recept aan ons gaf maakte het compleet.
De Engelse dame op het oorlogskerkhof in Kanchanaburi, geen toeriste maar nabestaande, haar laatste bezoek, haar laatste afscheid........
De intense droefheid van de zwaar verminkte bedelaar op de grens van Maleisië en Singapore, hartverscheurend.
Het eerste zicht op de Grand Canyon, de angst op het randje van King's Canyon, nog een stapje naar voren, je kan het.
De lach van 'Sandokan' in Sai Yok, de verwrongen grijns van de messentrekker in Val Thorens.
'A Midsummernight's Dream' in het Sydney Opera House, prachtig, maar het snikje van Ella na het slotapplaus maakte het een avond om nooit te vergeten.
Eerder die dag: 'Australian Icons' in the Art Gallery of New South Wales, hoogtepunten uit de australische schilderkunst: Grace Cossington Smith, Sidney Nolan, Brett Whiteley, prachtig maar anderhalf jaar later kwam de klapper. Na 5 bloedverziekend hete dagen in de Pilbara begréép ik Fred Williams, één met de kunstenaar, geen verf op doek maar een penseelstreek recht door mijn hart. God wat kan je heerlijk janken als er in een omtrek van 100 kilometer niemand je ziet.
Emoties, ik draai me nog een keer om naar Heinrich, verwachtingsvol kijkt hij me aan, mijn Duits laat me in de steek dus ik schakel over op Engels: 'There is only one thing that bothers me !'. 'Was dann Karl ?'. 'How do I tell the people in Holland that we got emotional with a bunch of Germans !'. Een brede grijns, een vriend.
[div align="center"]Vorige blog - Volgende blog[/div]
Na het plaatsen van deze blog ontdekte ik de foto 'bruidsstoet' (klik om te openen) van reisreporter Fabio, wat mij betreft het plaatje bij het praatje.
Foto's
