deel 5; tweede etappe
Ladakh
India
Zeester
deel 5; tweede etappe
De volgende morgen vertrekken we in het donker, om half 6…
We moeten vandaag 3 hoge passen over en een paar lagere om uiteindelijk in Leh te komen.
We zien het eerste licht en zon op de bergen komen. We rijden weer door een fantastisch landschap, maar wat een sneeuw! De weg wordt alleen maar smaller en een tegenligger wordt soms met angst en beven bekeken!
Onderweg zijn de restanten van de afgelopen week goed te zien. Er staan trucks half van de weg nog in een berg sneeuw, of tegen een berg opgereden, naar beneden geduikelde trucks, kadavers, vernielde yurts, maar helaas zien we ook lijken liggen… en we kunnen niets doen! Het is eigenlijk te bizar te schrijven.
We zouden eigenlijk onderweg in Sarchu overnachten, maar dat tentenkamp was door de sneeuw verwoest (dit wisten we al bij vertrek uit Manali) en verder is er hier niets dan wat tentenkampen van wegwerkers en veel militaire kampementen .. Zij zijn waarschijnlijk de reden dat de passen zo snel weer sneeuw vrij werden gemaakt!
De uitzichten zijn fantastisch... wat een gebied... zooo mooi, zeker door al die sneeuw rondom ons. We passeren de Baralacha pas (5104) en de Lachung La ( 5070) .. De stemming zit er goed in.. Op iedere pas; wij de broek weer omlaag, de chauffeurs hangen vlaggen op en schreeuwen kreten.., gauw een foto en weer door, want omdat de weg zo smal is houden we alles op!! Zo gaat op de gekste plek de broek omlaag! Zelfs in 80 cm sneeuw
We stoppen ook een paar keer bij yurt restaurantjes om wat te drinken… een soort truckers cafe’s!
Half 6 de laatste pas, de Tangla La, de op een na hoogst berijdbare pas ter wereld, 5328 meter.. Dus voor donker hadden we die achter de rug...
We rijden 100 meter, de bocht om en .. daar staan twee trucks, waarvan de voorste 2 lekke banden heeft!
Daar stonden we dus! Heel onzeker of het nog zou lukken vannacht of dat we daar zouden moeten overnachten, in de jeeps, op 5200 meter, met weinig water, weinig eten en in de kou.. Sommige kregen last van de hoogte. Gelukkig had ik diamox van mijn huisarts meegekregen en geslikt. Een groter geluk was dat een truck achter ons nog een reserve wiel mee had.... dat was de verlossing
Het waren barre uren.... en de stemming begon aardig te zakken. De broek laten zakken werd uitkijken, zo dicht bij de afgrond en met de zaklamp is dat toch wel even anders…
Maar we twee uur later kunnen we dan toch verder rijden..in het donker, zonder straat verlichting (wat hier nergens is).. en zo komen we om 22.00 aan in het “Dragon hotel” in Leh!!!
Moe....misselijk.. honger... van alles wat. Ik had zo in het vliegtuig naar huis gewild (en ik niet alleen)..het was een soort hele kleine nachtmerrie alles bij elkaar..
Maar we hebben het gered. Een kop thee en een koekje als welkom en als we naar bed gaan krijgen we een kruik mee…
WE ZIJN IN LEH…
Foto's
