Een mooie tijdloze artistieke beloning voor een krankzinnige reis door de nacht in een stampvolle Indiase trein waarin de relatief rustigste plek bij het stinkende toilet is, en waar toch nog 23 Indiers op je rugzak staan en bij ieder stationnetje mensen proberen binnen te komen en de mensen in de trein de deuren dicht proberen te houden omdat er letterlijk geen kip meer bij kan, en reizen dus soms afzien is.
Het bijzonderste vond ik dat de tempels, die tegenwoordig als vreemde obstakels in de akkers van het dorpje Kajuraho staan, ooit gebouwd zijn door een volk waarvan verder niets bekend is. Het enige dat ze hebben nagelaten, doorgegeven aan volgende generaties, zijn deze prachtige tempels.