Incredible India: De laatste tocht...
Kerala
India
Edwinaverdingh
Incredible India: De laatste tocht...
Dat in Trivandrum op maandag alles gesloten is, heb ik in mijn vorige blog reeds verteld, maar het wordt er niet beter op.
Onze trein naar Kottayam staat al te pronken in het station. Morgen zullen we van hieruit de bus nemen richting Munnar, dat op een 1500 meter in de Western Ghats ligt. Hopelijk strooit de 'algemene strike' geen roet in het eten, want uit goed ingelichte bron hebben we vernomen dat alleen de treinen zullen rijden. We nemen het risico dat we een dagje langer in Kottayam moeten blijven er dan maar bij.
Net voor ons vertrek zijn we Tristan zijn 'Keraals' kostuum nog gaan afhalen bij de kleermaker. Met een gevoel van fierheid stapt hij op de trein. Zijn trots gevoel wordt letterlijk en figuurlijk verscheurd. Krak! Daar staat hij, met een opengereten naad in zijn broek. Teleurstelling alom! Geen probleem, mama 'lapt' het probleem wel op!
Deze teleurstelling zou niet de laatste van die dag zijn.
Kottayam lijkt wel een verlaten stad. Algemene strike in India betekent wel ECHT algemeen, maar aan de andere kant was dit ook zalig om mee te maken. In het midden van de straat kunnen lopen, doe dat maar eens in Indië. Je zal het niet meer kunnen navertellen, denk ik. Vanuit ons hotel, KTDC Hotel Aiswarya, hebben we een prachtig zicht op de Thirunakkara Shiva Temple. Een ingetogen rust daalt over ons neer. We genieten van de mensen die offers brengen en de kleine rinkelbelletjes die ons zo nu en dan terug uit onze trance halen. Zalig!
Ons verlichtend gevoel van de dag voordien is na een slechte nachtrust snel vervlogen. Met 3 in 1 bed is wat teveel van het goede! Tristan werd deze nacht lastig gevallen door op bloed beluste muggen. Aan de kust hebben we er geen enkele gezien en hoewel er in Zuid-Indië geen gevaar is voor malaria, namen we geen risico's. Dus maar snel bij mama en papa onder het vliegennet.
De rit naar Munnar is eentje van afzien en ...zakjes vullen. Een helse rit van 5 uur over zeer smalle wegjes langs ravijnen waar de bus zo nu en dan overhelt, is iets teveel voor onze niet-getrainde ingewanden. Waggelend, maar opgelucht stappen we uit de bus en snuiven de sfeer in Munnar op. Onze gezichten krijgen uiteindelijk terug de juiste tint.
Munnar is een klein, redelijk gezellig stadje dat bekend staat om zijn theeplantages die gerund worden door de grootste theeproducent TATA company. Prachtige vergezichten en ongelooflijk lekkere maaltijden maken het plaatje compleet.
Een leuk detail in ons hotel zijn de dekens die op ons bed liggen. Tot nu toe hadden we zelfs geen lakens nodig, laat staan lekkere warme dekens. “ 's Nachts kan het hier tot -3°C worden”, zeiden ze. Ik kan je verzekeren dat we die nacht daar zonder aarzelen gebruik van zullen maken.
In Munnar komen we in contact met Saneesh. Hij woont in Salt Brook Village, een typisch Indisch dorp hoog in de bergen. We worden uitgenodigd om hier de resterende dagen van onze reis te verblijven.
Opnieuw worden onze ingewanden op de proef gesteld, maar geloof het of niet, het lukt al met mate.
Mamie, de moeder van Saneesh, is een ongelooflijk lieve en zachtaardige vrouw. Ze legt ons in de watten alsof we haar eigen kinderen zijn. Onze ontmoetingen met de inwoners van het dorp zijn geweldig. Ze verstaan geen woord Engels, maar via Saneesh komt alles duidelijk over. Samen verkennen we de streek en kijken naar de sterren die onverstoord schitteren aan de hemel.
Wanneer het afscheid nadert, wil ik onze ontmoeting nog even op de gevoelige plaat vastleggen. Mamie verdwijnt plots en komt na een tijdje tevoorschijn in haar prachtige Sari. En dat allemaal voor ons! Of zou het toch haar trotse 'ik' zijn die ze wilt tonen?
Over de terugtocht met de bus naar Cochin ga ik wijselijk zwijgen...
Eindelijk arriveren we in Cochin waar we onze laatste nacht opnieuw doorbrengen in Chiramel Residency. En kijk, daar is Salim, de riksja driver met die grote donkere snor, die ik nog op veel gezichten zou zien. Weet je nog? JA, ik heb er VEEL gezien!
Die laatste dag brengen we samen met hem door. Hij rijdt Tristan rond in zijn riksja terwijl wij genieten van een vers geperst fruitsapje.
Misschien denk je wel dat dit ongehoord is, dat het onveilig is. Neem het van mij aan. We hebben op geen enkel moment getwijfeld aan de oprechtheid van de mensen die we ontmoet hebben. Afscheid nemen is dan ook zeer zwaar!
Salim, Saneesh, Mamie, de dorpsbewoners en zelfs de roekeloze buschauffeurs zijn het grootste souvenir dat we voor altijd in ons hart zullen blijven koesteren.
Foto's
