Voorbereidingen en vertrek: reis naar Kerala

Door: Edwinaverdingh

Geplaatst op Aug 30, 2010

Onze eerste niet-georganiseerde reis staat op het punt realiteit te worden. Het verre Indië heeft ons overtuigd om de stap te wagen. Mijn man Michel, ikzelf en onze zoon Tristan (7 jaar oud) zouden gaan backpacken. Een vriend van ons, die zelf meerdere malen naar Kerala reisde om zich in te wijden in de kalaripayat, raadde ons aan om dit stuk van Indië te verkennen als kennismaking met dit prachtige land. Zeker met een 7-jarige! We hebben er wel dikwijls bij stilgestaan hoor. Wat met Tristan als ons daar iets zou overkomen? Wat zou hij doen? Waar zou hij terecht komen? Toch wel wat twijfel, maar dit gevoel mocht ons niet overmeesteren, want dan zouden we zelfs niet meer een drukke straat mogen oversteken.
Indië, Kerala, God's own Country. De kleuren schitteren van de foto's af, wat een prachtige natuur, wat een vriendelijke en gastvrije mensen. Dat was de indruk die ik kreeg toen ik mijn beurt zat af te wachten op de Indische ambassade in Brussel. Plots kreeg mijn geweldig gelukzalig innerlijk gevoel een flinke deuk. Achteraan een lang smal gangetje stond een bureau, hierachter zat, naar mijn mening, een ietwat depressief figuur. Blik op oneindig, linkerhand om de paar seconden uitsteken en voilà hier is je volgnummer. Zou dit door het koude Belgische weer komen? Misschien was het die lange smalle gang wel. Toch klaarde het even op. Eén van de wachtenden voor mij hield het voor bekeken en gaf zijn volgnummer aan mij. Geweldig, ik kwam plots 20 plaatsen vroeger aan de beurt. Ik voelde me eigenlijk wel een voorkruiper, maar ik kreeg het volgnummer. Ik kan er toch ook niets aan doen hè!
Later die dag, wachtend op mijn visum, raakte ik aan de praat met enkele Indiërs, afkomstig uit New Delhi. De wolken in het smalle gangetje werden verdrongen door de warmte waarmee deze mensen vertelden over hun land. Wat ga ik daar genieten! Ik ben er zeker van. Het kan niet anders! Zeg ook niet Kerala, spreek het uit als Kirla, gaven ze me nog als goede raad mee.

Vandaag is het zo ver! Hopelijk zijn we niets vergeten. Die zenuwachtigheid heb ik bij al mijn reizen! Heb ik mijn paspoort, geld en visum wel bij? Ook al heb ik dat meerdere malen gecheckt, die onzekerheid blijft. Toch nog maar eens een laatste keertje kijken?


Wat een enorm vliegtuig zeg! 8 op een rij, mooi opgesplitst in 2, 4 en 2 zeteltjes. Ik wist niet wat ik zag. Oké, ik heb al meerdere malen gevlogen, maar niet in deze omvang. Het leek gewoonweg niet te stoppen, daar, ver vanachter in de staart. Je had een verrekijker nodig om het te zien. Overal waar ik keek zag ik kleuren. Allemaal Indische mensen! Een vliegtuig vol! Ik voelde me echt op mijn ongemak. Waarom? Ik weet het niet! Misschien lag het wel aan mijn eentonig Westers kleurenpalet. Misschien wel omdat ik me heel klein voelde worden in deze gestructureerde mensenmassa. Ik weet het echt niet. Dom mens, dacht ik bij mezelf. Je hebt er zelf voor gekozen! Waarom die gevoelens?
Eens ik mijn plekje in deze structuur gevonden had, kwam de innerlijke rust terug. Ik aanschouwde het kleurenpalet, snoof de aroma's op, keek naar mijn man en zoon hun gelukzalige blik en wist dat deze reis niet meer stuk kon.

De wolken in het lange gangetje waren al lang vergeten...