Jaipur
Jaipur
India
Saya
Straattafereel Jaipur
Kleine kinderen verdienen het familiekostje met schoenenpoetsen, afval recyclen of geiten hoeden. De straten staan blauw van de loslopende geiten en varkens, die hun dorstige keel verzachten door een smakelijke slok uit het langsglijdend open riool. Onze bus stopt vlak voor een “kippenslachterij”. Aan de straat staat een grote houten tafel. Er naast staan vier hoog een aantal ijzeren kooien opgestapeld waar de kippen opeen gedrukt bij elkaar zitten. Een grote hand grijpt naar binnen en graait om zich heen, zoekend naar een volgend slachtoffer. Het beestje wordt op de tafel gelegd en een halve minuut later is hij klaar voor de soep. Hij moet alleen nog even geplukt worden door oma die geduldig op het stoepje zit te wachten. Het wemelt er van de vliegen. Loslopende honden en varkens strijden om het bloed dat in straaltjes op de grond stroomt. Slachtafval wordt in de lucht gegooid en opgepikt door overvliegende roofvogels. Een heel apart schouwspel mag ik wel zeggen…. Des te meer reden om deze reis toch maar vooral vegetarisch te eten! Tuktuks staan geduldig wachtend langs de straat in de hoop vlug iemand rond te mogen rijden. Gehandicapten rijden rond in ingenieus in elkaar gebouwde karretjes, een klein meisje met een grote vuilniszak op haar rug rent met onze bus mee en heft vertederend zwaaiend haar handjes naar ons op. De straten zijn ontzettend nauw. Onze chauffeur is dan ook aangewezen op zijn bijrijder die in de gaten moet houden of we onderweg niks of niemand omver rijden. Af en toe steekt hij zijn kop buiten het raam en kankert hij op een man met handkar die niet snel genoeg plaatsmaakt of geeft hij een riksjarijder een “behulpzame” duw de straat af. De weg is niet geasfalteerd en niet meer dan een derderangs bospad te noemen. Een grote open container is tot de nok gevuld met afval en zo te zien geliefde woonplaats voor duizenden krioelende vliegen en rondscharrelende, zwarte varkens. De weg is verdeeld in twee rijstroken met middenberm, welke bezaaid ligt met afval en heilige koeien. Van rijrichtingen trekt zich hier niemand wat aan; riksjas, bussen, vrachtwagens en tuktuks zoeken zich een weg in het chaotische straatdecor. Er moet opgepast worden, je mag hier in India hopen dat je geen heilige koe doodrijdt, want anders ben je de regering een flinke boete schuldig. Aangezien deze runderen een unieke status genieten in dit land en ze zich overal vrijelijk mogen rond bewegen, is de kans groot dat een koe je voor de wielen loopt. Statig en verwaand vleien ze zich neer in grote hopen afval of onbeschaamd midden op de weg. In hun ogen is bijna af te lezen dat ze niets te vrezen hebben, ze zijn hier waardevoller dan mensen uit welke kaste dan ook. Af en toe zal er een durfal een tik uitdelen als de koe hem in de weg ligt, maar dat zal dan ook de uiterste vorm van agressie zijn.
We slaan een zijstraatje in, op zoek naar het dagelijks leven van de stad. Kleine kinderen doen de was in grote ketels, mannen zitten gehurkt met een bidi (shagje van één enkel opgerold blad) tussen hun vingers geklemd te kletsen. Vrouwen verstoppen zich in de kleine, donkere kamertjes van hun huisje. Hier, ver weg van de hoofdstraat, zijn de straten zo mogelijk nog vuiler. Huizen zijn voorzien van kleine gaten op enkelhoogte. Het blijken de uitgangen van het toilet des huizes te zijn. Smerig stinkende uitwerpselen worden hierdoor naar buiten geduwd, recht het kleine open riool in dat voor de huizen langs stroomt. De huizen zijn vrijwel allemaal voorzien van een lambrisering van aangekoekt vuil en de kleverige rode substantie die wordt uitgespuugd na het kauwen van betelnoot, een licht verdovend en zeer geliefd middel bij de Indiase bevolking. Vrouwen, mannen en kinderen gaan hier met vuurrode mond door het leven. Het wordt verkocht ingepakt in haar eigen blad met limoen en kruiden. Het schijnt nogal verslavend spul te zijn en zo bitter bovendien dat het niet kan worden afgeslikt. Dat verklaart de grote helderrode spatten die je overal op het wegdek en aan de gevels van huizen aantreft.