Tijdens onze reis van Kaza, Spiti naar Manali over de Rotangpas hebben we een stop gemaakt om even wat energie te tanken bij een van de weinige weg restaurantjes die we tegen kwamen. Het was niets meer dan een stel containers en een stenen facade. De rest bestond meer uit tentzeilen die tussen de containers gespannen waren. Dit restaurantje is er maar een beperkte tijd per jaar. Hier was zij de kokkin. De weg die we gereden hebben is ongeveer 3 maanden per jaar begaanbaar. Ik heb al veel hoge passen gezien en er ook over heen gereden maar de Rotangpas laat alles ver achter zich op het gebied van gevaarlijke passen.Onvoorstelbaar, en wat er dan allemaal over heen moet, niet normaal meer. Soms verwacht je dat de vrachtwagens zo van de berg af donderen. Zwaar en hoog beladen. Geen asfalt, alleen grind en leem. Ze zijn al enkele jaren bezig deze pas van 2 baans 4 baans te maken maar het weer werkt erg tegen. Ook moet hij open blijven omdat het de enige weg is van Manali richting Ladakh.