Strand der Duizend........
Gujarat
India
Doppie
Strand der Duizend........
'Als je een fan van Ibn Battoeta bent,' zei ik tegen Martin toen we boven op de wal waren aangekomen,'is deze plek het Heilige der Heiligen.''Voor hem anders niet,' zei Martin met een knik in de richting van het eerste dat we in de Zaal der Duizend Zuilen ontwaarden: de blote kont van een man die een paar meter voor ons zat te kakken.
De man trok zijn broek omhoog en slenterde weg. Mohammed Shah's paleis was een reusachtig en uitgestrekt openbaar openluchttoilet geworden. Terwijl we op onze tenen door het mijnenveld liepen, viel mijn oog op een vierkant stenen blok met een ronde uitsparing in het midden. 'Kijk...dit moet één van de voetstukken van de zuilen zijn. Zie je hoe de pilaar erin paste? We staan werkelijk midden in de Zaal der Duizend Zuilen!'
'De Zaal der Duizend Drollen zul je bedoelen. Kijk eens waar je bijna in stapt,' zei Martin grimmig, naast mijn schoen wijzend. 'Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen? Het lijkt wel een koffiebroodje.' Dat was ook zo, behalve dat de krenten bewogen en zoemden.
In zijn boek Zaal der Duizend Zuilen, waaruit bovenstaand fragment komt, schets Tim Mackintosh-Smith één van de grote problemen van India: het grote gebrek aan sanitaire voorzieningen.
Tijdens onze voorbereidingen op onze India reis hadden wij erg veel pret om dit soort verhalen te vertellen aan mensen die het maar eng vinden als je naar dat soort 'rare' landen op reis gaat, iets wat de bezoekers van deze site waarschijnlijk wel zullen herkennen. Voor ons is dit nooit een belemmering geweest om ergens naar toe te reizen, hoewel je er natuurlijk wel op hoopt niet te veel met dit soort zaken in aanraking te komen.
Na een goed verlopen reis zijn we aangekomen op Diu Island een eilandje voor de kust van Gujarat. We zijn in India, maar wel een relaxte variant van India: wel volop getoeter maar geen grote verkeerschaos, wel troep op braakliggende stukken grond maar geen grote vuilnishopen, wel drukte maar geen hordes bedelaars, laat staan dat we moeten laveren tussen de 'koffiebroodjes'.
We genieten van het zicht op grote groepen Indiërs die volop gekleed in zee gaan aan het strand van Nagao, mannen, vrouwen en kinderen in aparte groepen. Wij zijn de bezienswaardigheid hier, groepen schoolmeisjes komen giechelend op ons af: "May we take your picture please ?", zouden wij nu te zien zijn op een Indiase Reisreportersite, 5 sterren voor "Portret van twee bleekneuzen" ?
We genieten van het bezoek aan Diu Stad, een ritje van een goede 20 minuten op de scooter, het leven op de markt waar de marktvrouwen aan de ene kant hun spinazie verkopen aan een klant terwijl aan de andere kant de koeien en geiten hun kans grijpen om een blaadje mee te pikken.
Maar wij zijn niet op zoek naar groente, wij zijn op zoek naar stofjes, bij elk bezoek aan Azië komen we terug met koffers vol met mooie sarongs en kleden, veel leuker dan de geijkte souvenirs. In één van de smalle straatjes zien we een veelbelovende lap hangen dus slippers uit en naar binnen, vanaf hun matrassen op de grond kijken 4 paar ogen ons aan. "Wij zoeken stof zoals die ene die buiten hangt maar dan rood inplaats van oranje, heeft u dat ?", natuurlijk hebben ze dat, een Indiër zal 'ns nee verkopen, zonder uit zijn kleermakerszit omhoog te komen trekt 1 van de mannen de ene lap stof na de andere tevoorschijn, binnen de kortste keren ligt alles bezaaid met textiel in alle kleuren van de regenboog: "You like this, beautiful blue yes?", prachtig ja maar we wilden rood. "This one , green ok? No ? Red!" . Nu gaan ze helemaal los alles wat maar enigszins lijkt op rood wordt tevoorschijn gehaald, van Barbieroze tot Monnikoranje, uiteindelijk komt in deze Tsunami van textiel voorbij wat we wilden, een prachtige rode geborduurde lap die binnenkort onze slaapkamer siert als gordijn.
Na nog twee van dit soort winkelbezoekjes besluiten we de rest van het eiland te verkennen, de weg langs de noordkant voert ons langs wetlands vol vogels naar de dorpjes aan de westkant van het eiland, onder voortdurend zwaaien bereiken we Vanakbarra een kleurrijke vissershaven. Omdat mijn echtgenote inmiddels een "houten reet" (haar woorden!) heeft gekregen breng ik haar terug naar ons hotelletje om daarna terug te komen om nog wat foto's te maken.
Op mijn gemak slenter ik door de haven, om mij heen worden visserschepen de kade op getakeld, vis hangt te drogen aan de masten, bontbeschilderde vrachtauto's, tracktoren en motorrickshaws rijden af en aan met blokken ijs: een groot contrast met de temperatuur van boven in de 20 graden.
Op een aangrenzend stuk land liggen schepen in aanbouw, een prachtig gezicht hoe deze vrijwel volledig met de hand in elkaar worden gezet. Zwervend tussen deze scheepskarkassen ben ik inmiddels afgedwaald tot aan het strand ten zuiden van de haven, omdat ik hier ook nog wel wat mooie plaatjes zie besluit ik via het strand terug te lopen naar de scooter.
Terwijl ik door mijn knieën ga om een paar visserscheepjes te fotograferen die net buitengaats gaan, valt het mij op dat ik niet de enige ben die gehurkt zit, langs de waterkant zitten een zestal mannen die, laat ik het zo zeggen, niet bezig zijn om af te drukken. Ik heb het openbare toilet van Vanakbarra gevonden, vastbesloten wandel ik door, ik zal me toch niet laten tegenhouden door een paar drolletjes ? Langs de waterkant weet ik met behendig kaderen nog een plaatje te schieten van het strand mét bootjes en zonder de grote hopen waarvan er nu toch wel heel veel om me heen liggen.
Het is mooi geweest ik wil hier weg, via de kortste weg....... helaas de kortste weg ván het strand is ook de kortste weg náár het strand: door een waar mijnenveld baan ik mij een weg op mijn blote voeten, slippers in de hand, door het Strand der Duizend Drollen.
[div align="center"]Volgende blog[/div]
Foto's
