'illegale' excursie
Gujarat
India
Kokkeeri
'illegale' excursie
We hebben nogal onze best moeten doen om er te komen. Via Ahmedabad (alles dicht ivm Diwali), naar Junaghad (heel erg druk ivm Diwali) waren we dan eindelijk in Gir. Eigenlijk de enige reden voor ons om naar Gujarat af te reizen. Want de attractie van Gir is de leeuw. In het Sasan Gir park leeft de enig overgebleven groep Aziatische leeuwen. En die wilden we wel heel graag zien. Maar ja, Diwali.......Ook hier is het erg druk. Bij het reserveren van onze kaarten blijkt dat we pas de volgende ochtend mee kunnen. Alle beschikbare jeeps zijn al volgeboekt.
Maar ach, we hebben alle tijd. We maken een wandelingetje het dorpje uit en het bos in. Niet alles in de omgeving blijkt bij het reservaat te horen. We zien al vrij snel een groepje Chital (hertjes met witte stippen). Altijd leuk. Na een uurtje sluipen door het bos komen we bij een bruggetje. In mijn ooghoek zie ik iets bewegen langs de betonnen reling; een grote donkerbruine slang. Ik loop er snel op af (uiteraard zoals een echte RR betaamt met camera in de aanslag) maar ben net te laat. De slang verdwijnt in een gat in het beton. Jammer! Maar gelijk hierna hoor ik iets achter me. Ik draai om en zie een dunne kleurrijke slang op 2 meter afstand door het gras glijden. Da’s mooi; 2 meter voor me een slang in het beton, 2 meter achter me een slang in het gras. Helaas verlies ik deze goed gecamoufleerde slang voordat ik hem kan fotograferen uit het oog.
Al met al een goed begin van ons verblijf in Gir. En morgen het echte werk; Op zoek naar de leeuw.
De wekker gaat om 05:00 uur (waarom is het fotograferen van zonsondergangen eigenlijk niet mijn hobby......) Ze hebben ons ingedeeld met 2 Fransen in een jeep. Dus relatief rustig. Want het is nog steeds Diwali en dus nog steeds druk. De ene jeep na de andere vertrekt. Vol met luidruchtige Indiase families, die meer oog hebben voor hun meegenomen ontbijt dan het wildlife.
Kortom, in een soort toeristische file rijden we door het park. Begeleid door gezang en geschreeuw van de Indiers trekken we door het mooie park. We zien voldoende beestjes; sambar, chital, zwijnen, nilgai en languren in overvloed. Maar de leeuw blijft goed verborgen. Iets te druk voor hen, denk ik.
Desondanks een mooie tocht, maar toch een beetje teleurgesteld stappen we weer uit de jeep. We lopen nog een beetje rond bij de ingang. Twijfelend of we morgen nog een ritje gaan maken, worden we aangesproken door een klein Indiaas kereltje in rangerpak. Hij heeft onze teleurstelling opgemerkt en doet ons een aanbod dat je eigenlijk direct moet weigeren. Maar ja, die leeuwen.... Hij stelt ons voor om met hem morgenochtend een wandelsafari door het park te maken. En dat voor maar 500 roepie (E 10,00). Een wandelsafari in een park met beren, luipaarden en die beroemde leeuwen. Waarom niet, denk ik dan. Nooit niet, dacht mijn vriendin. Ik gooide al mijn overtuigingkracht (als het gevaarlijk zou zijn doet 'ie dit toch niet, wie betaalt deze reis nou...) in de strijd en we spraken af voor de volgende ochtend.
Iets later dit keer stonden we klaar. 100 meter naast de ingang, want niemand mocht ons zien. Dit was toch wel een beetje illegaal. Via een sluiproute over stenen in de rivier konden we het park in. In totale stilte volgden we onze vriend tussen de bomen door. Van paden was geen sprake. Al sluipend zagen we wat Chital en zwijnen. Maar opeens roken we de geur van dier (iedereen die wel eens wandelsafari heeft gedaan, zal dit herkennen). En toen schrok ik. Wat als dit toch een leeuw zou zijn (ik was er blijkbaar vanuit gegaan dat we toch niet zouden zien). Redelijk kansloos zouden we zijn. Met zijn 3-en en 1 bamboostok. Onze gids sloop een beetje vooruit en kwam opgewonden terug. 'De leeuwen hebben hier vanacht geslapen. kom kijken!' En ja, een soort kuil met plat gras en sporen. Zouden ze nog in de buurt zijn en wat moeten we dan doen? Om beide vragen had onze gids niet echt een antwoord. 'Er is nog nooit iemand opgegeten' zei hij met een spoor van twijfel in zijn stem. Wij waren toen eindelijk tot de conclusie gekomen dat het misschien beter zou zijn om het park maar weer te verlaten. De gids knikte instemmend. 'Het is toch te warm om de leeuwen te zien' voegde hij er aan toe. Die begreep ik niet helemaal, maar was al blij dat hij ook uit het park wilde. Na 15 minuten lopen ik complete stilte, maar schrikkend van elk krakje in het bos (en dat zijn er nogal wat) kwamen we bij een rivier. Oeps, geen brug en geen stenen om over te lopen. Wel veel bloedzuigers. Wat nu? Een andere weg was er niet. Dus onze 'gids' dacht maar 1 keuze te hebben. Ons naar de overkant dragen. Wij barstten in lachen uit. Hij was ca. 1.55 m en ik ben 1.93 (en degene die mij op de RR-borrels hebben gezien, weten dat ik ook niet echt licht ben). Maar ja, hij is Indier en dus eigenwijs en stond erop mij te dragen. Ik de beroerdste niet en voorzichtig om zijn toch al gekrenkte trots (geen leeuw gezien) nog verder schade toe te brengen, sprong op zijn rug. Boem, daar lagen we al in het gras. Tweede poging, iets voorzichtiger en ik zit op zijn rug. Dat is beter. Langzaam loopt hij het water in. Het gaat best goed, maar halverwege breekt ons lengte verschil ons op. Mijn voeten slepen inmiddels door het water en hij kan me niet echt meer houden. Voordat we omvallen, kan ik nog net van zijn rug springen en sta alsnog tot mijn knieën in het water……Op kant ligt mijn vriendin op de grond van het lachen, terwijl ik zeiknat de overkant bereik.
Eigenlijk wel een mooi einde van deze krankzinnige dag……
Foto's
