Trouble in paradise

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Apr 6, 2009

“In Goa is alles heel basic” had de vriendelijke begeleidster, die ons van de luchthaven naar het hotel bracht, nog gezegd. Toen we de grauwe woonflat betraden, waar brommers op de galerij uit elkaar gehaald werden en overal vuil opgestapeld lag, kregen we al een vaag voorgevoel: was dit ons hotel? Met zwembad en ligbedden, zoals de reisorganisatie had beloofd? Weliswaar was ons verteld dat het geboekte hotel vol zat, maar we zouden een volkomen gelijkwaardig alternatief krijgen. De Indier draaide de deur van onze kamer van het slot en zwaaide de deur open. Dan hebben we het helemaal gehad: moe na een vliegreis van 10 uur, warm, vies, dorstig en dan dit…..
Het was een mooie aanbieding. Voor een spotprijs twee weken naar Goa, en dan ook nog met Kerstmis. We hadden dat jaar al twee verre reizen gedaan, en eigenlijk vonden we het te gek voor woorden om nog eens te gaan. Maar ja, Goa met zijn prachtige stranden, en van daaruit buurstaat Karnataka verkennen, dat was toch wel erg aanlokkelijk.
In de kamer bevond zich slechts een kast, die bij iedere volgende aanraking ongetwijfeld uit elkaar zou vallen, en iets dat een bed zou moeten zijn. Eén vuil gebarsten piepklein raampje in een hoekje, op ooghoogte, dat niet open kon. Electriciteitskabels die uit de muur hingen, één peertje aan het plafond. Donker, en het stonk. Het matrasje (beddegoed was er niet) was donkerbruin, onder het vocht, schimmel, kringen, vlekken. Het ongedierte konden we in de duisternis nog niet ontwaren, maar het zou ons ongetwijfeld in no time bespringen. Ons protest was hevig. Dit was niet het beloofde gelijkwaardige alternatief. Een ander (echt) hotel of we gingen rechtsomkeert naar huis.
De eigenaar snapte er werkelijk niets van. Dit was toch een hotel, en wat kon hier nu mis mee zijn? Uiteindelijk belandden we in een ander hotel. Een paradijs vonden we het. Een aardige kamer op de 1e etage, een zwembad, en het zag er allemaal heel behoorlijk uit. De volgende ochtend maakten we ons dan ook op voor het eerste dagje strand. René wilde al vertrekken, maar omdat ik nog niet alle spullen bij elkaar had, zei ik hem 10 minuten te wachten. Dat bleek achteraf ons geluk. Na 5 minuten, vlak voordat we wilden gaan, hoorden we geschreeuw verder op de galerij. In het Nederlands: “help, wat is dit voor een land, dit is een gevaarlijke gek, wie belt de politie, doe iets, help”. We renden de galerij op en we herkenden het Nederlandse meisje dat de dag ervoor samen met ons was aangekomen. Haar vriend lag bovenop een Indische man, en had hem stevig in een wurggreep, zijn aderen liepen paars aan, zoveel kracht zette hij. Het meisje was compleet over haar toeren, en terecht zoals al snel bleek. Lione bleef koelbloedig en zei tegen de jongen: ”Stop, laat hem los, je vermoordt hem nog”. De jongen liet uiteindelijk los, waarna de Indier hard wegrende. Het bleek onze overbuurman, die daar een koopappartement had. Toen de jongen en het meisje, net zoals wij van plan waren, hun kamer uitliepen om naar het strand te gaan, was de Indier zijn appartement uitgerend en had het meisje met één harde kaakslag geveld. Haar kaak was lelijk ontzet en zij zou een week niet of nauwelijks kunnen eten. De aanvaller werd uiteindelijk door de politie vastgezet, en ons werd verzekerd dat deze psychopaat (want dat bleek het te zijn) de komende twee weken niet meer op vrije voeten zou komen. De reden voor zijn daad was niet echt duidelijk, maar hij vermoedelijk was het wraak omdat vrouwen niet in een bikini horen te liggen. Vanaf zijn balkon had hij de vorige middag al continu naar de zonnende dames zitten loeren. Het was het gesprek van de dag in het hotel, maar de komende dagen leek het voorval al weer langzaamaan vergeten te worden.
Op onze vierde dag kwamen wij ’s middags terug in het hotel en troffen andere Nederlandse gasten. Verontwaardigd meldden zij ons meteen, dat de Indier weer in zijn appartement was en vanaf zijn balkon weer naar de gasten aan het loeren was. Wij eisten van het hotelmanagement onmiddellijk opheldering, deze man zou toch voorlopig nog vast blijven zitten? We voelden ons niet veilig. Aanvankelijk leek men ons niet te willen begrijpen, maar uiteindelijk stemde men er toch maar in toe de politie te vragen naar het hotel te komen. In de tussentijd werd de man door het personeel op niet zachtzinnige wijze van zijn kamer gehaald. Uiteindelijk verscheen de besnorde gezonnebrilde politiechef op het toneel. Schijnbaar meelevend en begrijpend luisterde hij naar ons verhaal. Lione gaf aan zich niet veilig te voelen, de Indier woonde immers tegenover ons en hij had ook al eens aan onze deurklink staan rammelen. Ze verwoordde dit met de zin: “He scares me”. Ofwel: “Ik vind het een angstige situatie”. De man had ons persoonlijk nog niets aangedaan. De politieman begreep dit als “hij heeft me bang gemaakt”. Vervolgens werd de man ook ten tonele gevoerd. De politiechef gaf hem te verstaan zijn excuses tegenover Lione te maken voor wat hij haar zou hebben aangedaan! Alsof het een schooljongen was hield de politieman hem vast en bleef maar herhalen: “Say sorry to this nice lady”. Het leek een slecht geacteerd toneelstukje en dat was het misschien ook wel. De man begreep het niet en bleef verward voor zich uitkijken. Ongetwijfeld, zo dachten wij, zou zijn woede zich nu op ons richten. Hij zou ons zien als de aanstichters van dit hele gebeuren. Dit was niet erg tactisch van de politiechef. Wij spraken dit ook uit en wilden een andere kamer èn bescherming. En die kregen we. Bijna twee weken lang zat onze politieman op zijn stoeltje vóór ons appartement, overdag en ’s nachts. Als we naar buiten kwamen, stond hij op en zei ons vriendelijk gedag.
De moraal van dit verhaal. India en het westen zijn twee verschillende werelden. Onze vieze hotelkamer en de eigenaar maar niet begreep wat hij verkeerd had gedaan. De aanpak van de politie, die maar wat deed omdat zij niet begrepen waar die toeristen zoveel stampij over maakten. Je reist, en ook dit soort dingen gebeuren. Het maakt je duidelijk dat we op het oog elkaar lijken begrijpen, maar er is een enorme kloof. Het paradijs was uiteindelijk echt het paradijs en we hebben veel mooie dingen gezien. Jammer genoeg bleken bij thuiskomst alle foto’s van het chipje gewist. Wat rest is de herinnering. En het echte India, ja, dat hebben we een klein beetje leren kennen. Het smaakt wel naar veel meer.