'You're risking your life, girl', zei de dokter in India...

Door: Loesdidi

Geplaatst op Nov 4, 2010

'I'd rather have rabies than malaria', zegt mijn Amerikaanse reisgenoot als we buiten bij een restaurantje aan het strand zitten. Een aparte reis zou dit worden; ik laat namelijk vaak graag alles aan het toeval over. En dus zat ik hier, dag 3 van mijn toen nog onbekend aantal maanden durende reis, in Goa, in een té heet India in die tijd van het jaar, met een jongen die ik amper kende. Ik had hem twee jaar geleden in een hostel in China ontmoet en toen hij me een keer mailde met de vraag of ik nog reisplannen had, antwoordde ik: 'I'll go to India in April, alone', waarop hij vroeg of hij mee mocht. Zo gezegd zo gedaan, en daar zaten we dan samen. Toch wel lef hebben, twee maanden met iemand gaan reizen die je niet kent (hij zou na twee maanden terug naar Washington gaan). En op dat strandje, in Goa, hadden we net een paar honden mogen aanschouwen, waarvan eentje de restjes van mijn avondeten kwam ophalen. Heel lief, maar hij zag er een beetje vreemd uit, die hond. En hij likte over mijn hand, waar een diepe schaafwond op zat van de dag ervoor, toen ik in mijn onhandigheid van mijn scooter viel.

En zo merkte Brian dus op dat hij liever hondsdolheid had dan malaria. Ik lachte hem vierkant uit (er is misschien één persoon ter wereld die ooit hondsdolheid overleefde), maar hij geloofde me niet. En dus zocht ik het de dag erna op internet voor hem op. Alle kleur verdween uit onze gezichten toen we eens echt goed lazen wat rabies nou precies inhoudt, én hoe je het kunt krijgen: ook door een lik, door speeksel van een dier. En door die wond op mijn hand, vertrouwde ik het helemaal niet meer. Het zweet brak me uit toen ik al die enge dingen las over rabies. Ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, en wel binnen 24 uur, ik had dus nog vijf uur de tijd...We zaten hier in the middle of nowhere, in India, op dag 3 van de reis...dat begon perfect. We pakten de scooter en reden net zo lang tot we ergens een bord met een rood kruis zagen. De patiënten in de wachtkamer zagen er werkelijk afschrikwekkend uit. Het stonk er en ik durfde naar sommige mensen niet eens te kijken. Brian wachtte zelfs buiten...Eindelijk aan de beurt, zaten Brian en ik zenuwachtig op de stoel in de spreekkamer, tegenover een dokter in driedelig pak. Normaal gesproken zou ik daar toch een beetje om moeten lachen, maar nu keek ik hem vol verwachting aan. Hij vroeg me waarom ik zo lang gewacht had met naar het ziekenhuis gaan en voegde er met een stalen gezicht aan toe: 'You're risking your life, girl'.

Hij zei dat ik nú meteen een spuit moest laten zetten; 'otherwise you'll die...' My God, dacht ik, geef me die spuit maar! Ik zag erop toe dat die naald uit een verpakking kwam, en gaf mijn arm aan de Indiase dokter, die duidelijk niet kon waarderen dat ik zo laks was geweest. Hij verzekerde dat ik nu niet meer dood zou gaan, mits ik nog vijf andere spuiten op gezette dagen zou gaan halen. Ik kreeg een boekje met een schema mee. Dolblij gingen Brian en ik weer terug naar ons huis in de jungle. Alles kwam goed. En de rest van onze tijd in India, bestond uit plannen wanneer we wel en niet in de trein konden zitten, omdat ik sommige dagen in het ziekenhuis moest zijn. Welk ziekenhuis? Dat was in alle volgende steden weer een aparte verrassing; ik kan wel zeggen dat ik voortaan wel de gids zou kunnen zijn voor een 'ziekenhuistoer' India. Wat hebben we rare dingen meegemaakt daar...De gebruikte naald werd bijvoorbeeld zo uit het raam gegooid, op een speelplaats voor kinderen, iedereen liep in die ziekenhuizen met blote voeten rond, én, wonder boven wonder werd ik als Westerling als koningin behandeld...ik kwam altijd vóór de locals aan de beurt en vond dat heel zielig...maar protest werd niet gewaardeerd, zowel door de doktoren als de lokale bevolking.

Al met al was India een geslaagde reis; ik houd wel van een beetje avontuur. Maar: kijk altijd uit met honden en apen, want rabiës is alleen te voorkomen, niet te genezen!