Een blog van niks !
Goa
India
Doppie
Een blog van niks !
“En de laatste week hebben we lekker in Goa in een hutje op het strand gezeten.” vertel ik mijn collega.
“Waren jullie zeker wel aan toe na al dat reizen ?”
“Ja, het was aardig heftig, zeker dat laatste taxiritje was ons niet in de kouwe kleren gaan zitten.” antwoord ik.(vorige blog)
“Dat geloof ik graag, maar eh, wat kon je daar allemaal doen dan ?”
“Gewoon, lekker eten, biertje erbij, lekker relaxed.”
“Ja ok, maar verder dan, je hebt toch wel een Jetski gehuurd, zal wel niet duur zijn daar ?”
“Euh, jetski's zijn daar niet te huur, gelukkig maar, die kloteherrie de hele dag.”
“Parasailen dan, of op zo'n banaan door de branding ?”
“Nee hoor, helemaal niks.”
“En 's avonds, had je een beetje chille clubs ?”
“Nee.”
“O wacht 'ns, je hebt daar toch van die grote Raves op het strand, da's wel kicken toch ?”
“Die Raves zijn op de stranden in het noorden, hebben wij geen last van gehad.”
“Ik hoor het al, d'r is daar geen reet te beleven.”
We genieten van de rust op Agonda Beach , met een koude Kingfisher erbij zien we de zon langzaam in de Arabische Zee zakken. Behalve de spaarzame andere toeristen lopen er een paar koeien op het strand, uiteraard koeien, waar lopen ze niet in India ?
“Ik zie een plaatje schat.”
“Die koeien zeker ?”, Carina weet wat haar ventje leuk vindt.
“Ja, op het hoogste punt van het strand en dan die grote rode bal op de achtergrond, schitterend.”
“Moet je even je camera halen.”
“Hoeft niet persé nu, doe ik van de week wel, kan ik Frans Lanting persifleren: 'Deze foto heeft een sluitertijd van 5 dagen en 1/100 seconde.'.”
“Doe mij nog maar 'n Kingfishertje dan, en wat te knabbelen.”
Verder is er helemaal niks te doen.
Ik zit te mediteren, nee niet op m'n kop onder de modder gesmeerd in een oranje luier, gewoon lekker in mijn stoeltje op de veranda, Mp3-speler erbij: “Spaced in Time.” helemaal Zen.
“Karel, Kingfisher !!”, Carina stoort me ruw terwijl ik net begin samen te smelten met de kosmos.
“Hallo, doe 'ns rustig, 't is nog wat vroeg om aan de borrel te gaan !”
“Kijk 'ns voor je, op de punt van de boot, een Kingfisher.”
Inderdaad, vlak voor onze hut zit het vogeltje blauw te blinken in het volle zonlicht, op het zonnehoedje van een badgast achteloos achtergelaten op “onze” vissersboot.
Verder is er nog steeds niks te doen.
Spektakel tijdens het ontbijt, een wolk van kraaien en visarenden voert een luchtgevecht, krijsend en klauwend cirkelen ze om elkaar heen op nog geen 20 meter bij ons vandaan.
De vissers zijn teruggekeerd van hun nachtelijke tocht, moeder heeft de kostbare vangst al opgehaald, de mannen hebben met grote krachtsinspanning de boot weer de kant op getrokken. Onder grote belangstelling van alles wat leeft maken ze nu de netten schoon, het gekrijs van de vogels en het geblaf van de honden maken een Rave overbodig.
En verder, ach.......
Onze vriend slobbert rustig aan zijn water, de 'pruttelhond' hebben we hem gedoopt, hij is de zwerver van dienst op ons stukje strand, zodra hij ons ziet komt ie aanlopen en gaat rustig voor de veranda liggen hopend op een vallend knabbeltje. Een jong beest nog maar hij rochelt als een ouwe chinees, hoe oud zou hij worden in een land waar het leven van een hond echt een hondenleven is ?
Ik weet niet wie het ergst schrikt: Pruttel of Carina die ik haar boek uit d'r handen sla,
“Kijk daar !”
“Wat, wat, waar ?”,
“Daar links van de boom, net achter de branding, een dolfijn.”
Helemaal uit z'n dak gaat het beest, sprongen meters hoog uit het water, een minutenlange show: de Jetski van Moeder Natuur, fantastisch.
Verder is er echt niks te beleven.
De ochtend is fris, erg fris volgens de vissers waarmee we de zee op gaan, ze dragen oorwarmers, een mooie combi met een korte broek. De opkomende zon breekt al snel door de wolken en we hebben een pracht zicht op de 3 kilometer lange baai . Terwijl Carina en de bemanning speuren naar dolfijnen kijk ik omhoog: een visarend hangt boven ons, plots laat hij zich vallen, Pats een klap op het water en met een glinsterende prooi in zijn klauwen vliegt hij terug naar de bomenrij aan de rand van het strand. Ik concentreer me weer op zeeniveau, overal om ons heen zwemmen dolfijnen, het is geen showtijd, we zien alleen hun rugvinnen sierlijk opduiken en weer ondergaan.
Aan wal gebeurt nog steeds niks.
Vanuit de boomtop kijkt de visarend me argwanend aan, “Rustig maar, ik doe niks (what's new ?), alleen even stil blijven zitten zodat ik scherp kan stellen.” Ik doe een rondje met de camera, lekker speels plaatjes schieten van bloemetjes , boompjes, bootjes en beestjes. Al spelend ben ik afgedwaald naar het zuidelijkste punt van Agonda, het echte Bounty gevoel: verwaaide palmen en een bootje op een leeg strand . Langs de waterkant neem ik de kortste weg terug, honger en vooral veel dorst, maar wat doe je als je geen geld bij je hebt:
Juist, helemaal niks.
De avond valt, in het licht van de ondergaande zon lopen groepjes Indiase vrouwen, hun hoofden zwaarbeladen, geen strandwandeling, gewoon de kortste weg van A naar B.
Opeens zie ik haar staan: een koe precies op het goede punt, de zon is op zijn roodst, ik ren over het strand, plof op mijn buik in het zand, stel scherp en......., de koe ziet mij liggen en komt in volle vaart op mij af, ik druk nog snel even af, terwijl ik wegren met Indira 35 achter me aan hoor ik Frans Lanting lachen: “Een sluitertijd van 5 dagen, 1/100 en 10 seconden teveel.”
[img width=500 height=400 src=http://www.columbusmagazine.nl/images/user_images10/bc428/bc428.jpg][/img]
Geeft niks, volgend jaar......
[div align="center"]Vorige blog - Volgende blog[/div]
Foto's
