Madam madam, look this way please!

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Jul 4, 2010

Na onze twee eerste enerverende dagen in Goa (zie het in 2009 geplaatste verhaal ‘Trouble in paradise’) bevonden we ons voor het eerst op het strand van Goa. Het was er druk, enorm druk. Later zouden we de rustige stranden in het noorden ontdekken, waar wij nagenoeg alleen lagen. Alleen met wat koeien, en verder uitgestrekte lege zandstranden met wat palmen hier en daar. Waar we nu lagen was het zoals Scheveningen op de zeldzame zomerse dagen in Nederland. Boven op elkaar.

Vlak naast ons zat een Engelse dame, die werd aangesproken door een politieman. Smetteloos uniform, zonnebril, snor. Hij verzocht de dame vriendelijk haar bovenstukje aan te trekken, omdat dit niet was “zoals wij in India over beschaafd gedrag denken”. De vrouw, wiens huid angstvallig snel van wit naar behoorlijk bedenkelijk rose aan het transformeren was, keek hem met een ongelovige blik aan. “No”. De politieman herhaalde zijn verzoek enkele malen. Maar ze gaf geen krimp. No was no. Waarom viel deze diender haar met zulke domme vragen lastig, stond er op haar steeds ongeinteresseerder staande gezicht te lezen. Uiteindelijk gaf ze bits een verklaring voor haar weigering. “No, oi woont, its moi holidoi, oi poid for it”. Ze had er recht op om met ontbloot bovenlijf op dit strand te zitten, ze had er hard voor gewerkt en ze had er voor betaald! Niet om je heen kijken waar je bent, dame, je zit gewoon in je eigen achtertuin. De politieman droop af, als een schooljongen die na een standje de les wordt uitgestuurd. Ik was verbaasd over dit tafereeltje. De man deed er verder niets aan! Dit was een land waar de vrouwen in sarong de zee in gingen en waar een blote arm al als onzedelijk wordt beschouwd. Maar voor haar zat het bij de prijs in. Het was haar geld. Botheid, lompheid en domheid met een flinke saus respectloosheid.

Ik moest aan dit voorval denken toen ik onlangs las dat de politie in Goa strenger zou toezien op topless zonnen. Nog steeds dus, dacht ik. Nu waren het vooral de Russen die zich nergens aan stoorden. Naar verluidt was het type Rus dat momenteel de stranden van Goa overspoelt van een nog net iets minder niveau dan het niveau dat veel Britten hadden, die we destijds in Goa zagen. Britten die voor een spotprijsje vanuit hun grauwe grijze huizen in mistroostige buurten naar dit tropische oord werden getransporteerd en geen idee hadden waar ze waren. Benidorm kon zomaar om de hoek liggen. En nu de rijke Russen die met hun forse banksaldo menen dat hun wil de wet is. Er kwam een ander voorval op dezelfde plaats in mijn herinnering. De toch wat dubbele moraal van India.

Enige tijd na het incidentje met miss I won’t en de politieman nam ik een duik in zee. Uiteraard netjes in badkleding zoals dat er op een gemiddeld strand mee door kan….. Ik was tot aan mijn schouders in het water, toen ik me omdraaide. En daar stonden ze in een rij op het strand. De rijke mannen uit Mumbai. Dure kleren, dure zonnebrillen en…..dure camera’s. Ze speurden het strand en de zee met hun ogen af. Later hoorde ik van locals, dat dit een hype was onder de sommige mannen in goeden doen uit Mumbai. Met busladingen vol kwamen ze naar dit strand om dames in strandkledij te fotograferen. Thuisgekomen schepten ze dan op internet op dat ze met deze vrouw de nacht hadden doorgebracht. Klik klik, gingen de camera’s.

Ik had geen zin om omhoog te komen, en toch wilde ik het strand weer op. In gedachten zag ik mezelf, de zee uitkomend in mijn bikini, al op internet staan. Ik zwaaide en riep naar René, die lekker op zijn handdoek op het strand lag. Ik wilde dat hij mij een handdoek bracht. René zwaaide enthousiast terug. Hij begreep het niet. Dit herhaalde zich. René zwaaide weer: ja ja, hij had me echt wel gezien!! Ook de heren met de camera’s zwaaiden enthousiast. “Madam madam, this way please” klonk het. Hoe kwam ik hier nu, letterlijk en figuurlijk, uit? Uiteindelijk ben ik maar lang tot aan mijn kin in het water blijven zitten. De Arabische Zee begon ineens koud aan te voelen. Tenslotte gaven de heren het maar op. Ongetwijfeld op jacht naar een nieuw “slachtoffer”. Miss I won’t was er immers ook nog. Boos en gerimpeld bereikte ik mijn plekje op het strand, waar ik een warme handdoek omsloeg. India, de verwondering blijft er toch overuren maken…..