India op de bonnefooi/ deel III
India
Azië
Barga
India op de bonnefooi/ deel III
India op de bonnefooi/ deel III
Het is november 2008 en we zijn op de bonnefooi naar India vertrokken voor een 3-weekse trip door Goa, Karnataka en Maharashtra. Het werd een bijzondere reis door dit land, dat ons hart gestolen heeft. Dit is deel III van deze reis.
We hebben een paar fantastische dagen in spiritueel Hampi gehad (zie deel II) en zijn langer gebleven dan we van plan waren. Nu is het tijd om onze reis voort te zetten. We hebben in de lonely planet veel moois gelezen over Badami en hebben besloten dat dat ons volgende reisdoel wordt. Openbaar vervoer is zeer onbetrouwbaar en bepekt en daarom hebben we besloten met een taxi naar Badami te gaan.
Drukte in Badami
Na het ontbijt vertrekken we om 08.30 vanuit Hampi met de taxi richting Badami. De chauffeur rijdt goed maar spreekt geen woord Engels en dus zwijgt hij vooral. Na ca 1 uur wijst hij iets aan en zegt wat, maar we hebben geen idee waar hij het over heeft. Onderweg is het niet spectaculair, maar het laatste uur wordt het alsnog leuk. We rijden via landweggetjes door het tempelstadje Ai-o-le via Pattakadal (beide bezoeken we later nog) naar Badami.Tegen 12.00 uur komen we in Badami aan: heet, extreem druk en heel veel lawaai. De straten zijn afgeladen vol met mensen, handkarren, riksja’s, koeien en geiten en er blijkt een soort processie of demonstratie aan de gang te zijn. We komen in een enorme opstopping en komen niet achter de reden van de optocht. Badami is duidelijk niet op toeristen ingesteld en zodra we “ontdekt” worden is ontsnappen geen optie meer. Stapvoets rijden we door de hoofdstraat. Mensen blijven voor de auto stilstaan om ons te bekijken. Ook blijkt dat er nauwelijks keuze aan accommodatie is (afgezien van een goed hotel zo’n 2 kilometer buiten de stad, maar dat willen we niet). We bezoeken enkele adresjes en kiezen voor New Saktar. De kamers lijken op gevangeniscellen met ijzeren deuren en harde bedden, maar het is er schoon en dat voor Rps 750 (€ 12, -) Even opfrissen en dan op zoek naar lunchadresje. Dat valt niet mee. Er is amper keuze en datgene wat er is ziet er erg vaag uit (en na 3 eerdere reizen naar India zijn we toch echt wel wat gewend). We kiezen voor Banastree, waar we een omelette bestellen met thee. We krijgen een zoetige, harde eierachtige koek (de eierschillen zijn meegebakken) en hele sterke thee. Niet bijzonder lekker maar als je het combineert met toast en jam is het te doen. Via enkele smalle steegjes met armoedige huisjes lopen we na de lunch naar de prachtige hooggelegen cave temples, waar Badami bekend om staat. Ter plekke worden we bedolven onder de Indiase schoolkinderen, die ons allemaal een hand willen geven; Where you from? What’s your name? En stuk voor stuk willen ze allemaal met ons op de foto, zelfs de leraren. Leuk maar ook vermoeiend en dus vluchten we uiteindelijk achter een pilaar als we de volgende buslading zien komen. Ondertussen stelen de apen de koekjes van de kinderen, dus volop hilariteit. De rotstempels zijn zeer indrukwekkend en kijken uit op een grote watertank van zeker 300 bij 200 meter. Hieromheen liggen nog andere tempels en het is allemaal zeer de moeite waard. Als we weer beneden zijn bevinden we ons plotseling op een zeer lokale en grote markt. Het is maandag en dat is marktdag in Badami. De hele regio verzamelt zich hier en dat verklaart de grote drukte. De kleurrijke markt is een lust voor het oog en er is geen toerist te bekennen. Sowieso zijn er in Badami nauwelijks toeristen. De cave temples worden zeker wel bezocht, maar meestal als excursie/ dagtrip. Het dorp wordt dan niet bezocht en ’s avonds heb je het rijk dus alleen. Na afloop van ons marktbezoek drinken we een biertje bij de bar aan de overkant. Binnen zijn enkele louche kleine en benauwde ruimtes waar je alcohol mag drinken. Daar passen wij voor en dus slepen we twee plastic stoelen naar buiten en genieten op een verhoging met een warm pilsje van alles wat er voorbij komt. Na onze ervaring met de niet erg smaakvolle lunch besluiten we voor het avondeten toch maar naar het hotel buiten de stad te gaan. We regelen een riksja voor heen en terug. Als we binnenkomen zie ik tot mijn stomme verbazing een bekende: onze gids van onze 5 daagse trekking door Kathmandu Valley in Nepal (2003), die blijkbaar al een aantal maanden als gids in India werkt i.v.m. verminderde vraag in Nepal/ Tibet. De wereld is klein. We kletsen even bij en eten lekker. Om 22.00 uur staat onze riksja weer voor de deur om ons terug te brengen naar onze slaapplaats. Badami nodigt niet echt uit om ’s avonds nog eens gezellig te gaan stappen en dus liggen we op tijd in bed.
Naar Ai-o-le en Pattadakal
Met de taxi hebben we een rit geregeld naar Ai-o-le en Pattadakal. We rijden een prachtige route door agrarisch gebied en veel kleine dorpjes. Na ca. 1 uur rijden zijn we in Ai-o-le, waar zo’n 120 tempels schijnen te staan en waar de bevolking gewoon tussen de tempels hutten / huizen heeft gebouwd. We bezoeken eerst het prachtige complex van de ellipsvormige Burgatempel uit de 7e eeuw. Bij de entree van het museum staan tientallen vondsten opgesteld. Het museum zelf herbergt ook nog unieke stukken. Ook de andere tempels op het terrein zijn de moeite waard. En ook hier weer bussen vol schoolkinderen die ons achterna komen, op de foto willen en om de beurt vragen hoe we heten. We gaan verder naar het volgende complex: een afgelegen tempel tussen de huisjes en van daaruit naar een rotstempel met prachtig beeldhouwwerk. We verlaten Ai-o-le en vervolgen onze weg naar Pattadakal, dat World Heritage is. Hier kijken we onze ogen pas echt uit: een vrijwel complete stad met Hindu en Jain tempels. Zeer mooi en indrukwekkend. En ook hier weer kinderen, kinderen en nog eens kinderen. Als we een rustig plekje hebben ontdekt om even bij te komen met water en Sultana, duikt er plotseling een Indiase familie met twee kleine kinderen op. En ja hoor….de kinderen worden tussen ons ingepropt en hup, er volgt weer een fotoshoot…. Er lijkt geen ontkomen aan en dus laten we het maar over ons heen komen. Het complex zelf is geweldig en we verlaten Pattadakal diep onder de indruk. Rond 14.00 uur zijn we terug in Badami en laten ons voor de lunch bij een restaurantje langs de weg afzetten. Veel keuze is er niet, maar fried rice gaat er altijd in. We lopen terug naar Badami. Morgen willen we terug reizen richting Goa, maar we hebben nog geen idee waar we precies naar toe willen. Dus is het tijd om te internetten. Het internetcafe wordt net op slot gedaan als we aankomen, maar als er business is gaat dat in India natuurlijk weer direct open. We speuren het internet af, maar komen geen wijs uit de treinschema’s en na een uur zijn we nog niet veel verder. We vragen hulp bij ons hotel en proberen telefonisch een kamer te boeken bij een adresje in Mandrem in Noord Goa maar dat zit helaas vol. De hotel manager belt naar het treinstation maar wordt ook niet veel wijzer. Het reisschema is onbekend en het lijkt er niet op dat wij op korte termijn Badami met het openbaar vervoer kunnen verlaten. Bussen rijden er ook niet, dus zullen we met de taxi naar Goa terug moeten. Onze chauffeur van vanmorgen heeft geen licentie buiten Karnataka en ook de meeste anderen mogen niet buiten deze deelstaat rijden. Dat wordt spannend. Geen bussen, geen treinen en geen taxi’s die de deelstaat uit mogen. Hoe komen wij hier weg??? De hotel manager weet misschien nog wel iemand, maar kan de betreffende persoon niet bereiken. We horen dus pas morgenvroeg of en wanneer we hier weg kunnen. En we willen graag weg, we hebben het nu echt wel gehad hier in Badami. Heel authentiek en zeker de moeite waard met het prachtige erfgoed, maar ook herrie, troep, gebrek aan goede faciliteiten en een sfeer die minder vriendelijk is dan in Hampi (waar we vrijwillig langer zijn gebleven dan gepland). We besluiten voor de overnachting Tiracol Fort in het noorden van Goa te proberen. Een tip die we tijdens ons verblijf in Loutulim van enkele reizigers kregen voor als we in het altijd drukke en niet altijd even schone India echt even toe zouden zijn aan rust en luxe). En dat zijn we inmiddels wel. We kiezen heel decadent voor de suite. Dat hebben we wel verdiend na de ontberingen van de afgelopen week. We moeten morgen dus naar het uiterste noord puntje van Goa en hopen een chauffeur te vinden die dat wil doen en ook mag. We gaan op tijd naar bed en hopen, dat dit onze laatste nacht in Badami is.
Van Badami naar Tiracol Fort
Om 05.45 staan we op en wekken we het keukenpersoneel dat op de grond ligt te slapen. Dan kunnen we tenminste nog even ontbijten. En we hebben geluk. Om 07.00 uur arriveert er een chauffeur met licentie. We hebben een rit van zo’n 300 km voor de boeg en in India kan dat nog wel eens een lange reis worden dus vertrekken we meteen. We rijden een leuke afwisselende route door agrarisch gebied tot aan Belgaum, waar we op een mooie nieuwe weg uitkomen. Zo kunnen we even kilometers maken en dat is welkom. De rest is behoorlijk afwisselend en dus leuk. Na een aantal uren zien we een bordje Panjim 109 km en vlak daarna rijden we de Western Ghats in. Dan gaat het volledig mis. De weg verandert in een erg slechte dirt-road. En dat is nog wel de hoofdweg tussen Goa en Karnataka. Er blijkt ergens een afgraving te zijn en onafzienbare rijen vrachtwagens brengen hun lading de bergen uit en komen weer leeg terug. Er wordt dus voorlopig ook niets aan de weg gedaan. Gedurende ruim 1,5 uur hobbelen we voort en schieten nauwelijks op. Als we eindelijk weer normale weg hebben belanden we in een gigantische file van vrachtwagens. Onze chauffeur is het na een tijdje ook zat en gaat rechts inhalen. Dat gaat goed tot er tegenliggers komen en hij af en toe halsbrekende capriolen uithaalt om weer in de rij te komen. We houden ons hart vast en vragen hem rustig aan te doen, maar aangezien zijn Engels slecht is, is communicatie lastig. Even later staat het verkeer weer muurvast en dan kiest hij maar weer voor inhalen. Zo komen we toch langzaam vooruit en uiteindelijk kunnen we via een andere route naar Panjim rijden. We hebben veel tijd verloren. In Panjim bellen we voor de zekerheid nog even naar het fort om te zeggen dat we in aantocht zijn. We willen niet riskeren dat de kamer aan anderen wordt verhuurd. We informeren naar de beste route. Dat blijkt via Siolim te zijn waar een brug is die wij op de kaart niet kunnen zien. Van Panjim is het volgens hen nog 5 kwartier. Het is inmiddels al 14.00 uur. We slingeren door allerlei beachdorpjes die er toeristisch uitzien. Veel westerlingen op brommers. De weg slingert eindeloos van dorp naar dorp en onze chauffeur is het beu en wordt steeds onzekerder. Wij zien op onze kaart waar we naar toe moeten, maar dat vertrouwt hij natuurlijk niet, we zijn vreemden hier dus hoe zouden wij nu kunnen weten waar we naar toe moeten? Dus stopt hij zo ongeveer bij elke passant om de weg te vragen. Het laatste stuk is mooi maar ook in onze ogen gaat het nu wel heel lang duren.
Natte aankomst bij Tiracol fort
Om 15.20 bereiken we eindelijk de pont. Hierna is het nog 2 km rijden tot aan het fort. Men geeft aan dat om 15.30 de pont weer vertrekt en dat is mooi nieuws. Dan vertelt onze chauffeur dat er geen auto op mag i.v.m. low tide. Hij mag dus niet mee. Het verhaal wordt nog vervelender: de pont komt voorlopig helemaal niet. Hij kan niet aanleggen omdat het eb is. Dat kan wel twee tot drie uur duren. We willen dat telefonisch checken bij het Fort maar helaas hebben we geen bereik. Indiërs zelf zitten op een ander netwerk, maar ze snappen niet wat wij willen vragen. Dan komt de oplossing in de vorm van een visser met een oude sloep, die ons aanbiedt ons naar de overkant te brengen voor Rps 300. Hij brengt dan onze bagage tot in het fort. We hebben geen zin meer hier uren te wachten dus we gaan ervoor. Onze tassen worden naar de sloep gebracht en wij nemen plaats. De sloep zal ons zo’n 200 m van het fort aan wal zal zetten is het verhaal. Dat klinkt goed. Dan blijkt dat de boot helemaal niet aan de kant kan komen. En dus moeten we een behoorlijk stuk vanaf de kant uit de sloep het water in en door de modder waden. Met natte en bemodderde Teva’s moeten we een glibberige boshelling op die uitkomt op een geasfalteerde weg. Onze visser loopt wel met ons mee naar boven en is zelfs zo galant om mijn rugzak te dragen. Dit wordt een bijzondere aankomst op ons meest luxe adresje van dit India avontuur: met natte voeten die onder modder zitten maken we na een autorit van zo’n 9 uur en een overtocht per sloep dan eindelijk onze entree op het fort om aan te kondigen dat wij de suite komen huren! Het is hilarisch, maar zo’n vertoning hadden ze natuurlijk al vaker meegemaakt en de vriendelijke dame van de receptie kan er smakelijk om lachen. In het fraaie complex met mooie binnenplaats met kerk (die nog in gebruik is) worden we vriendelijk onthaald. Tiracol Fort ligt aan de monding van de Terekol River die hier de Arabische zee in stroomt op de grens met de deelstaat Maharashtra.
Genieten
Onze suite is een grote verrassing: zitkamer, prachtige slaapkamer, beiden met een prachtig uitzicht op de Arabische zee (zelfs vanaf het bed). Een heel fraaie badkamer en buiten een riant privé terras met 2-persoons ligbed en ligstoelen met een tafeltje en een parasol. Het ontbreekt werkelijk aan niets. In een woord riant en met een geweldig uitzicht. Mega decadent en de kosten en de moeite om er te komen meer dan waard. Wat een contrast met onze accommodatie van de afgelopen weken. En hoe graag we altijd authentiek willen slapen, dit is ook wel even heel lekker na alle inspanningen, indrukken en ontberingen. Vrijwel onmiddellijk besluiten we om een extra nacht bij te boeken. We hebben onderweg niets gegeten, het is inmiddels al eind van de middag en dus gaan we na een lekkere douche naar het restaurant voor een lekkere salade en een glaasje Indiase Rosé. Het restaurant ligt prachtig met uitzicht op zee en het strand van Querim. Wat een perfecte locatie. Dan is het tijd om lekker te relaxen op ons fantastische terras. Daarna verkennen we de omgeving en ’s avonds eten we nog een klein hapje in het restaurant. Met een boek trekken we ons terug op het ligbed op ons terras. We zijn doodmoe en vallen in slaap. Midden in de nacht worden we verbaasd wakker onder ene prachtige sterrenhemel, waarna we toch maar naar binnen gaan om in bed verder te slapen. Wat een dag en wat een reis. Niets gaat zoals je het plant en dat is India ten top. En daarom houden wij zo van dit fascinerende land.
Foto's
