Staatsbezoek India
India
Azië
Doppie
Staatsbezoek India
Honderden portretten van hemzelf kijken koning Willem-Alexander aan als hij door Delhi wordt gereden. De Indiërs hebben alles uit de kast gehaald om onze vorst en zijn echtgenote welkom te heten. Het paar heeft een bomvolle agenda gedurende de vijf dagen die zij doorbrengen in dit waanzinnige land.
Ik moet er niet aan denken om net als mijn leeftijdsgenoot, ik ben 3 dagen jonger, zo door een land te moeten reizen. Een opeenvolging van ontvangsten, speeches en plichtplegingen. Hier een lintje doorknippen, daar een opening verrichten van een één of ander instituut waar je voorheen nog nooit van had gehoord. Als ambassadeur van het Nederlandse bedrijfsleven doet hij zijn plicht om de wederzijdse handel en samenwerking te promoten.
Laat ons maar lekker reizen zonder al die poespas, zonder al die haast. Voor ons geen champagne en staatsbanketten, wij genieten van onze thee (met een wolkje rum) in de uitkijktoren van Dhansiri Eco Camp. In de verte tettert een olifant de dag vaarwel tijdens onze Sundowner. De avond valt in pasteltinten over de zandbanken van de Brahmaputra, de avondzon verlicht nog net de toppen van de oostelijke Himalaya in de verte.
Of toch....?
Ik sta te speechen voor een zaal vol studentes in Dibrugarh in het verre noordoosten van India. Ik hoop dat zij mij kunnen volgen ondanks de galm die de geluidsinstallatie van de school produceert. En natuurlijk mijn Engels waar ik vaak complimenten over krijg van mensen die de taal als moedertaal hebben maar die voor menig Indiër te 'Oxford' is vergeleken met hun eigen 'Hinglish'.
Een paar dagen eerder, voor onze rondreis door noordoost India, stelde onze vriend Pralay de vraag of ik een paar woorden zou willen spreken tijdens dit 3-daagse seminar. "Geen probleem" zeg ik, "Hoelang en waarover ?". "Och, een minuut of 3 over toerisme en natuurbescherming of zo."
In de auto op weg naar Manohari Devi Kanoi Girls' College bereid ik mij voor. Drie minuten zijn zo vol, geen probleem voor een ouwehoer als ik. Bij de ontvangst door de rector zie ik geamuseerd dat ik ten behoeve van mijn belangrijkheid opeens directeur ben van de firma waar ik toch echt gewoon als loonslaaf op de lijst sta.
Vol verbazing kijk ik op het programma dat voor mij ligt als wij plaatsnemen achter de tafel voor genodigden: 10 (tien !) minuten zijn er voor mij gereserveerd. 10 minuten om het te hebben over "Youth Development in Northeast India". "Oh, oh !". Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Hier had ik me niet op voorbereid.
Ik herpak me, ik ben geen Willem-Alexander die een uitgetypte speech voordraagt waarvan elk woord op een gouden weegschaaltje is gewogen. Ik begin gewoon met wat ik heb voorbereid en improviseer er nog eens 7 minuten bij. Onder daverend applaus van het publiek wordt ik naar mijn plaats teruggeleid. Ze hebben er toch niks van verstaan.
"Kijk hier eens naar !", via Facebook krijg ik een bericht van Pralay, "Jullie hangen overal." Een paar maanden eerder hebben wij een bezoek gebracht aan Namphake. Het dorp wordt bewoond door de Tai Phake, een etnische groep die zijn wortels heeft in Myanmar en Noord-Thailand maar die al eeuwen in het verre oosten van India woont. Om hun tradities en levenswijze te bewaren voor de toekomst hebben de dorpsbewoners besloten een soort van levend musuem van hun dorp te maken. Geïnteresseerd luisteren wij naar hun verhalen en bekijken we de kostbare boeken die het verhaal van hun afkomst vertellen. En we genieten uiteraard van het eten waar de Thaise invloeden hun onmiskenbare smakelijke invloed hebben.
Wij maken foto's in het dorp en van de trotse mensen. Zij maken foto's van ons en samen wordt er volop geselfiet voor het thuisfront. Als Pralay bij een volgend bezoek het dorp binnenkomt weet hij niet wat hij ziet: overal hangen foto's en promomateriaal met ons en hem erop. Wij zijn het bewijs dat Namphake een bezoekje waard is en daar moet ik ze zeker gelijk in geven.
In Dibru-Saikhowa N.P. geven we een interview voor de lokale T.V. over het belang van het behoud van dit unieke gebied. Een vingeroefening voor later als we in Pobitora een miljoenenpubliek in heel Assam vertellen waarom wij nou net uitgerekend naar dat natuurreservaat zijn gekomen wat niemand kent. Onze aanwezigheid wordt aangegrepen door lokale activisten om duidelijk te maken dat wat zij doen internationale aandacht heeft. We planten wat bomen voor een nieuwe corridor voor neushoorns en vriend Nripen post zich een ongeluk op Internet om dat wereldkundig te maken.
De koning is al lang vertrokken uit Delhi en zijn portretten zijn opgeruimd. Hopelijk heeft zijn aanwezigheid wat kunnen betekenen. En misschien komt hij ooit nog weer eens terug voor een ander bezoek. Wij gaan zeker terug, niet voor de handel, niet voor het geld. Wij gaan terug omdat we ons hart hebben verloren aan die uithoek van dat grote gekke land. En dat wij als onbezoldigd ambassadeur voor de regio wat kunnen betekenen ? Dat doen we maar wat graag: ons netwerk bestaat immers niet uit zakelijke contacten of invloedrijke personen, ons netwerk bestaat uit vrienden. En die vrienden gunnen we een goede toekomst.
En die portretten in Namphake ? Ga zelf maar 'ns kijken...
Foto's
