De Brahmaputra fascineert me, intrigeert me, imponeert, frustreert.

In geen artikel, verhaal of verslag over deze rivier ontbreekt het woord machtig. De mighty Brahmaputra, de machtige Brahmaputra en soms doet iemand meer moeite: de majestueuze Brahmaputra.

De rivier overweldigt, ik heb er de afgelopen jaren bijna 10 weken op en over en naast gereisd, geslapen, gevaren, gewandeld. En ja, ook gevreeën, genoten en gewoon leker gezeten. Ik probeer de rivier vast te leggen, op beeld over te brengen wat ik zie, wat ik beleef, wat ik voel, wat deze stroom betekent.

Ik probeer. Probeer. Probeer.
Vanuit de lucht, mooie plaatjes, kleurijke zandbanken, bruintinten met streepjes groen. Ik probeer, groothoek vanaf de grond, uitlopers van de Himalaya op de achtergrond. Ik probeer maar de essentie, wat is deze rivier, wat maakt en breekt en betekent hij. Dat wil ik vangen.

Onze laatste dag, van onze laatste trip. We spelen, we dollen, rollen met camera's op de grond. Wij, Carina en ik en Pralay en Nripen. Vier vrienden, uitgelaten pubers van 50 en net iets jonger. Het fijne zand van de zandbank tussen onze tenen, in ons haar.

In de verte naderen twee stipjes. Tergend langzaam naderen ze. Een kwartier verstrijkt en nog één en nog een stukje van het derde. Een half uur later varen wij ze voorbij. Onverstoorbaar lopend. Twee vrouwen met het zand tussen hun tenen, in hun haar, in hun genen. Kilometers lang trekken zij hun bootje voort met de vangst van de dag. En wat brandhout. En dat elke dag.

Dat is wat deze foto voor mij is. Het eindeloze grote lege landschap van zand en water, van licht en mist en een hoge hemel en wind en die taaie mensen die daar hun schamele kostje bij elkaar scharrelen.

Het landschap van die machtige, ongrijpbare Brahmaputra. Twee mensen en een streep zand en een overweldigende leegte.