Gevangenis zonder muren

Door: Martina

Geplaatst op Apr 23, 2009

Omdat we onszelf niet zien als de standaard toeristen, besloten we ook om maar wat niet-standaard dingen te gaan ondernemen op onze reis. Als je zo eens rondvraagd aan de mensen hier komen er best intressante dingen uit voor dagtochtjes en excursies. Zo werd ons door de hippie eigenaar van het restaurantje met de geweldige naam "Yo mama" (ze verkopen er alleen eten met producten die ze direct van moeder natuur afnemen, vandaar de naam) aangeraden om eens een gevangenis te bezoeken.
Eh?
Ja precies.
Je bent op reis en je gaat naar de gevangenis. Volgens onze hippie vriend was het een erg leuke plaats, voornamelijk omdat het een zogenaamde 'gevangenis zonder muren' was. De gevangenen die er zaten hebben eerst een hele tijd hun straf uitgezeten in een zwaar bewaakte gevangenis in Manila, en om nu langzaam terug te keren in de maatschappij mogen ze naar de gevangenis zonder muren in Palawan, waar ze op het land moeten werken, handicrafts maken en andere leuke dingetjes doen. Het complex is trouwens erg uitgestrekt, ligt midden in de bergen en is gigantisch mooi om te zien en daarnaast is er ook nog een rivier waar men kan zwemmen als toeristische attractie. (Al zou ik er niet zo snel gaan zwemmen als vrouw... naar mijn idee staan de mannen die daar rond lopen toch al redelijk lang droog)

Het voelde wel raar... Het voelde eigenlijk verschrikkelijk raar. Die mensen, voornamelijk (of alleen maar) mannen, zitten daar toch met een reden, en waarschijnlijk niet omdat ze een rol pleepapier uit de winkel hebben geslolen (voornamelijk omdat er niet zoveel pleepapier te krijgen is, maar dat is een heel ander verhaal).

Het eerste groepje mannen waar we langs liepen hadden een gitaar en een fles gin op tafel staan en nodigden ons uit om erbij te komen zitten. Gek genoeg vroegen ze alleen van Viktor zijn naam en werd ik compleet genegeerd, tot ik aangaf een foto te willen maken "Sorry mam, but you can't, I'm a prisoner here". Oke jammer, want de man in kwestie zat op dat moment gitaar te spelen en John Lennon te zingen, en niet eens slecht.

Een stukje verderop langs de rivier stonden een paar mannen een klein kampvuurtje te bouwen om hun steaks op te bbq-en en ook door hen werden we uitgenodigd om erbij te komen en een praatje te maken en mee te eten. Twee van de mannen bleken guards te zijn, maar meneer nummer 3 begon heel vrolijk te vertellen en vragen te stellen. Waar we vandaan kwamen, wat we deden, the usual stuff. Voorzichtig wierpen we ook een vragenvuur terug.
De antwoorden? Hij was er nu 20 jaar, zat voor moord. En dat alles vertelde hij heel rustig en met een grote, vriendelijke en vooral welgemeende glimlach. Aan het eind van het gesprek gaf hij ons een mango mee en schudde onze hand. Waaraan een duim bleek te missen.

Het was echt heel raar om daar te zijn. Hoewel de mensen die daar zitten niet meer als "gevaarlijk" worden gezien, hangt er toch een beetje een vreemd sfeertje. De mannen zijn absoluut heel erg aardig en geintresseerd in bezoekers en hebben duidelijk geen kwade bedoelingen, maar toch blijft er in je achterhoofd een stemmetje zeggen "hij heeft een mensenleven genomen".