Never a dull moment in Manilla
Manilla
Filipijnen
Marcvankessel
Never a dull moment in Manilla
Oktober 2009,
Eindelijk zet ik voet op Filipijnse bodem. Het land stond al een tijdje op mijn bucket-list en nu is het zover. Vijf weken rondtrekken in mijn eentje. Ik heb mijn route goed uitgestippeld en voorbereid, ik heb er zin in.
Manila is een stad zoals ik gewend ben van Zuid Oost Azie; een mierenhoop van mensen met een kakofonie van geluid dat een aanslag vormt op je gehoororganen. Op zich niet zo raar als je bedenkt dat Manila ruim 12 miljoen inwoners heeft.
De oude binnenstad van Manila - Intramuros genaamd - ziet er Spaans koloniaals uit. Geheel verwonderlijk is dat niet, de Filipijnen waren namelijk van 1500 tot 1900 in Spaanse handen. Intramuros betekent letterlijk de ommuurde stad. En dat geldt nog steeds; het oude centrum is omlijnd door een eeuwen oude stadsmuur.
Buiten die muur heeft de 21e eeuw echter zijn intrede gedaan. Een skyline van moderne wolkenkrabbers waar logo's op prijken van westerse en Japanse multinationals zoals Barclays, HSBC en Sony.
En die wolkenkrabbers worden weer geflankeerd door westerse fastfood ketens zoals McDonalds, KFC en Sizzlers.
Een veilige stad schijnt het niet te zijn. Voor veel kantoorcomplexen en winkelcentra staat security. En dan geen security met zo'n lullig V-tje op hun borst gespeld, maar het serieuzere werk. Ze staan hier met shot-guns of met ander wapentuig waarmee je iemand in één keer uitschakelt.
Zo ook bij de ingang van een Starbucks. Wat valt hier nou te halen denk ik nog.
"Hello this is a robbery, please put 10 espresso's and 15 caffé machiato's in the sack and keep your mouth shut"
Na een dag door zowel het oude als nieuwe centrum geslenterd te hebben besluit ik om naar Cementerio del Norte te gaan. Dit is de grootste begraafplaats in Zuid-Oost Azie met een oppervlakte van maar liefst 540.000 m2.
Rijk en arm ligt hier door elkaar. De armen hebben een 'normale' grafsteen, de rijken hebben een graftombe. En de ene graftombe is nog indrukwekkender dan de andere. Indrukwekkender, niet persé mooier. Want kitch en posterigheid voert hier de boventoon.
Hoe rijker of belangrijker de overledene, hoe grootser en potseriger de graftombe. En uiteraard allemaal in wit marmer.
Ene Navarro heeft het helemaal bont gemaakt. Een mausoleum met een oppervlakte zo groot als mijn huis.
De volgende dag ga ik eens kijken naar waar de Filipijnen ook om bekend staan; de hanengevechten. De receptie van het hotel had me gewaarschuwd dat ze daar helemaal niet zitten te wachten op een (westerse) toerist. De hanengevechten zijn puur voor de locals en hebben maar één doel; gokken. Het feit dat buitenstaanders niet warm onthaald worden komt omdat ze geen toegevoegde waarde hebben, ze gokken namelijk niet, en omdat er vanuit de westerse wereld met een opgeheven vinger naar toe wordt gekeken.
Naar stierenvechten zal ik nooit gaan maar met een hanengevecht heb ik minder moeite. En ik besluit -ondanks het negatieve advies- toch te gaan.
De opgeheven vinger laat ik thuis, maar mijn fototoestel neem ik mee.
Eenmaal aangekomen word ik inderdaad met argusogen bekeken. Maar 10 minuten later en na een paar dollar armer zit ik toch in de pit. Het is er druk. Ik schat dat er zo'n 100 man is. De hanen hebben -relatief- grote messen aan hun poten en daardoor duurt een gevecht niet langer dan 30 seconden. Als ik foto's wil maken word ik op mijn vingers getikt. Fotograferen mag niet vanwege de flits. De flits zou de haan kunnen desorienteren en dat zou weer van invloed kunnen zijn op het gevecht.
Dan fotografeer ik toch zonder flits, maat.
Na een 5-tal gevechten en een paar foto's houd ik het voor gezien. Op het moment dat ik op wil staan merk ik dat er iets gaande is. Bij de ingang is een opstootje en ik zie mensen trekken en duwen.
Buiten op de parkeerplaats gaat het door, en terwijl ik naar beneden loop hoor ik 2 schoten. Als ik na een minuut eenmaal buiten ben zie ik verder op bij de geparkeerde auto iemand op de grond liggen. Dood.
Althans, hij geeft in ieder geval geen teken van leven.
Ik voel geen enkele behoefte om te gaan kijken, te gaan helpen of me ergens anders mee te bemoeien. Ik heb het wel gezien hier. Het was al geen feest café, maar nu helemaal niet.
En wachten op de politie en dan misschien verhoord worden als één van de vele getuigen zie ik ook niet zitten. En ik heb tenslotte ook niks te vertellen of te verklaren.
Ik laat het die dag van me afgleiden en het gebeuren heeft me voor de rest niet in de weg gezeten. Wel heb ik me nog weleens afgevraagd of het een arme of een rijke man was, die daar doodgeschoten werd.
Zou hij nu een lullig grafsteentje hebben gehad of toch zo'n potsierlijke graftombe á la Mr. Navarro?
Foto's
