Een 2-daagse training Filippino-style
Manilla
Filipijnen
Kokkeeri
Een 2-daagse training Filippino-style
“Sir, sir. Wake up” klinkt het aan de andere kant van de deur. Mijn letterlijke wake-up call. Mocht ik af en toe het gevoel hebben hier in Manila op vakantie te zijn, is dat nu, om 04:00 uur ’s ochtends wel verdwenen. Behoorlijk duf roep ik dat ik wakker ben en schuiffel richting de douche. En de douche is natuurlijk nog steeds koud. Met de blazende airco aan is dat zo vroeg in de ochtend niet echt lekker.
Mijn ‘collega’ staat al bij het hotel en we vertrekken netjes op tijd richting busstation. Vandaag en morgen geeft de organisatie waar ik deze 3 weken voor werk een training aan hun klanten. Rond de 30 boeren krijgen gedurende 2 dagen les in het omschakelen van gewone landbouw naar organische. En ik ben er bij om deze boeren in het kader van mijn opdracht te interviewen. Maar daar moeten we dus wel een stukje voor reizen. Het is maar 79 kilometer. Helaas is dat toch ruim 2 uur in bus. Verkeer en Manila; het blijft een lastige combinatie.
Ik best benieuwd naar deze training Filipino-stijl! We starten uiteraard met eten; een stevig ontbijt (soep, vlees en vis). Vervolgens allemaal de zaal in. We lopen inmiddels al ruim 45 minuten achter op schema. De deelnemers zijn nog druk in de weer met elkaar of hun telefoon, terwijl de techniek nog niet echt werkt (wat dat betreft wel hetzelfde als bij ons). Na nog eens een kwartier doet de microfoon het en kunnen we beginnen. Een van de professoren heet iedereen welkom. En dan begint mij iets te dagen…..alles is in Tagalog (zeg maar Filippijns). ...een 2-daagse training in een voor mij totaal vreemde taal. Leuk!
Opeens staat iedereen op. Een van de boeren heeft de microfoon gepakt en gaat in gebed. Na een luid en duidelijk (ook voor mij) ‘amen’ wil ik weer gaan zitten. Maar de rest van de aanwezigen barst los in het Filippijnse volkslied….een verrassend begin van de dag.
We kunnen beginnen. Dat dacht ik. Eerst stelt iedereen zich voor, waarbij uiteraard speciale aandacht uitgaat naar de buitenlandse gast. Dat ben ik dus. Ik merk dat ze een speech verwachten. Niet echt voorbereid gooi ik er iets uit over wat ik kom doen en dat ik blij ben er bij te kunnen zijn. Een applaus valt mij ten deel. Dat gebeurt me ook niet elke dag en tevreden ga ik weer zitten. Maar daarna volgt nog een serie ‘speeches. Sommigen hebben (zonder aantekeningen) een verhaal van 10 – 15 minuten en brengen de groep regelmatig aan het lachen. Karaoke of een speech; het maakt de Filippijnen niks uit. Geef ze een microfoon en het wordt gezellig.
En dan kunnen we eindelijk echt beginnen. Alles verloopt best wel zoals ik gewend ben, behalve dan het continue sms-en, het in –en uit geloop van de deelnemers en de melding ‘er is koffie’ die de halve zaal doet leeglopen…..Om stipt 12:30 uur stopt het programma. Tijd voor lunch.
Na de lunch weer verder….met 2 speeches over de ervaringen van het ochtendprogramma. We lopen nu echt uit en de organisatie besluit om ook een avondprogramma in te voeren. Links en rechts zijn wat deelnemers in slaap gevallen en de mobiele telefoons blijven afgaan. Zelfs een van de docenten onderbreekt haar betoog met ‘Sorry, I have to take this one’ en verdwijnt door de deur naar buiten. Achter me klinkt opeens een vrolijk deuntje. Een van de deelnemers blijkt zijn high-score van een spelletje te hebben verbeterd. Moet ook kunnen. En zo werken we langzaam toe richting diner en avondprogramma. Uiteraard wordt ook het avondprogramma afgesloten met een uitgebreide terugblik op de dag door de inmiddels bekende speeches.
In eerste instantie was er voor de speciale gast uit Nederland een aparte accommodatie geregeld, maar de sleutel blijkt kwijt te zijn. Dus ga ik ook slapen in het huisje voor de trainers / professoren. Ik krijg wel een kamer voor mezelf. Je bent speciale gast of niet. Best moe van de lange dag val ik direct in slaap. Totdat een enorm gekrijs vlak boven hoofd me uit het bed doet springen! What the f*#k is dat??? Uit mijn ooghoek zie ik een ruim 30 centimeter lange gekko een gat in het plafond in schieten. Zo groot en luid heb ik ze niet eerder gezien. Maar het beest zit natuurlijk nog ergens en waar ik al bang voor ben gebeurt. Zo ongeveer elk uur komt ‘ie uit het plafond om lekker hard ‘Ge-kooooo, Ge-koooo’ te krijsen. Fijn, een natuurlijke wekker!
Niet helemaal uitgeslapen begint dus de 2e trainingsdag. Inmiddels weet ik wel ongeveer wat er gaat gebeuren. Eerst een aantal speeches en dan aan de slag, gevolgd door een lunch. De deelnemers zijn inmiddels ook wel aan mij gewend en spreken me nu veelvuldig aan. Ik inmiddels wel wat moeite met het open houden van de ogen. Al ben ik daar niet de enige in. Op een moment tel ik 5 slapende deelnemers. Langzaam maar zeker hebben we ons door het programma heen gewerkt. Tijd voor de afsluiting. Uiteraard eerst speeches. En natuurlijk krijg ik ook weer de microfoon in mijn handen. Maar vergeleken met de Filippino’s is mijn bijdrage nog steeds wat mager. Gedurende de aflsuiting stijgt de stemming. We doen allemaal een ‘sexy clap’ (klinkt als een SOA, maar is iets met 3x handklap en 3x voetklap en dan een sensuele beweging) en dan vraagt een van de boeren de microfoon. Hij blijkt de afgelopen dagen gewerkt te hebben aan een lied dat hij nu graag wil zingen. Het lied gaat natuurlijk over organische landbouw en wordt enthousiast ontvangen. Er blijkt meer zangtalent te zijn en nu komen 4 boeren naar voren, die zelfs begeleiding op CD hebben. Iedereen doet enthousiast mee en zo eindigt de training in een feest.
Allemaal iets anders dan ik gewend ben. In Nederland zouden we klagen over de effectiviteit van deze training, maar gelukkig zijn we in de Filippijnen en gaat iedereen tevreden naar huis!
Foto's
