Eerste dag op kantoor

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Oct 21, 2010

Op het programma vandaag; een hele dag op het kantoor. Wekker lekker vroeg gezet, zodat ik alle tijd heb netjes om 09:00 uur aan te komen. Iedereen die wel eens in Manila is geweest, weet dat zelfs 1 km onvoorstelbaar lang kan door de chaos in het verkeer. Maar eerst nog even het ontbijt. Dat wordt nu wel een beetje voorspelbaar. Soep, toast, koffie en een keuze uit 3 soorten omelet. Vandaag maar weer eens ham-kaas. Smaakt gelukkig best goed. Al is 4 dagen achterelkaar omelet eigenlijk een dagje teveel.
Tegen het advies van zowel het hotelpersoneel als mijn contactpersoon ben ik van plan met de jeepney te gaan. Deze straatbeeld bepalende verlengde jeep dienen als bus zonder echte haltes, maar met een vaste route. Hand op steken en naar binnen. Er rijden duizenden van deze bontgekleurde en fantasierijk geschilderde jeepney rond in Manila. Al staan ze door de drukte ook vak luit claxonerend stil. Sommigen zijn net rijdende kunstwerken. Lastig is wel dat je dan moeilijk de route kunt lezen, die ergens op de zijkant van het ding is geschilderd. Ik heb er ,deze ochtend, al 3 voorbij zien gaan, die achteraf gezien mijn richting op moesten. Dat dacht ik tenminste. Eigenlijk is de jeepney alleen geschikt voor mensen die Manila meer dan een beetje kennen. De volgende laat ik wel stoppen, maar die blijkt bij nader inzien helemaal niet mijn kant op te gaan. Gelukkig kom ik er net op tijd achter, anders weet je maar nooit waar je uitkomt. Maar ik zie de andere passagier denken. “stomme toerist, neem nou maar gewoon een taxi”
Ach ja, en dat doe ik dan maar ook. Ik baal toch wel een beetje van mijn gebrek aan doorzettingsvermogen. Vooral als blijkt dat ik de chauffeur zelf moet vertellen hoe te rijden én we constant achter een jeepney vastzitten die, je raadt het al, precies de goede kant op gaat….
Maar ik arriveer op tijd bij het kantoor. Even afrekenen (7x zoveel met de taxi dan met de jeepney, ok we hebben het nog steeds over maar € 1,- maar het gaat om het principe) en ik kan naar binnen. Ik druk op de bel en wacht even af…..na een kleine minuut doet een van de medewerkers van de organisatie waar we het kantoor mee delen de deur open. Tenminste ik denk hem vaag te herkennen van voor het weekend, maar omdat hij me gewoon binnenlaat, zal ik hem wel eerder hebben gezien. Verder is het kantoor helemaal leeg. We hadden toch 09;00 uur afgesproken?

Ik ga maar aan mijn bureau zitten en sluit mijn laptop aan en ga rustig aan het werk. En zet zelf maar even koffie omdat de enige andere aanwezige niet echt aanstalten maakt om dat te doen. Hij zit zelf trouwens al wel achter een grote beker…Na wat gezoek vind ik de waterkoker en wat oploskoffie, dus kan aan de gang. Zo rond 10:00 druppelen langzaam wat mensen binnen, die ik wel herken van vorige week. Maar geen echte collega’s van mijn opdrachtgever. Vreemd. Gelukkig heb ik genoeg te doen. Om 11.15 komt mijn eerste echte collega binnen. Om 12;00 gevolgd door de directrice. Kort daarna komen de broodtrommeltjes tevoorschijn (wel gevuld met rijst, groente en vlees of vis). Tijd om te lunchen. Omdat ik mijn broodtrommel niet heb ingepakt voor deze reis, wordt ik verwezen naar het tentje op de hoek. Daar waren we vorige week ook geweest dus ik wist de procedure. Gewoon onder de deksels kijken en aanwijzen wat er het meest aantrekkelijke uitziet. Dat gaat in plastic zakjes mee terug naar het kantoor.

De middag verloop verder helemaal normaal. Alhoewel normaal, zo in stilte werken zonder constant ‘lastig gevallen’ te worden door de telefoon, binnenkomende mail of collega’s is eigenlijk best bijzonder. Rond 18;00 is het weer tijd om naar het hotel terug te gaan. Dit keer ben ik vastberaden; een jeepney gaat het worden. Maar ja het is inmiddels wel donker geworden. Hoe ga ik de juiste jeepney vinden en, nog belangrijker, hoe zie ik nu waar ik eruit moet. Vaste haltes hebben ze natuurlijk niet. De eerste de beste jeepney die voor mijn neus stopt, heeft ‘mijn’ straatnaam op de zijkant staan. Er moeten passagiers uit, dus dat levert mij net genoeg tijd om te beslissen dat dit de goede moet zijn. Eerste probleem opgelost. Ik kruip naar binnen (zoals ik al schreef zijn jeepneys eigenlijk bedoeld voor mensen die Manila aardig kennen; Filipino’s dus met een gemiddelde lengte van 1m60) en vind een plekje redelijk voorin het gevaarte. Kennelijk is dit een belangrijke plaats. Voordat ik besefte wat er allemaal gebeurt, krijg ik van alle kanten muntjes toegestopt. Door het driftig gebaren van de anderen begrijp ik snel dat dit voor de chauffeur bedoeld is. Maar ik moet mijn mede-passagiers toch teleurstellen als ik niet goed in de gaten heb wie nou precies recht heeft op het wisselgeld… wie bedenkt dan ook om mij dat te laten doen??? Ik hoor een van de andere passagiers ‘para’ zeggen en de jeepney stopt. Handig om te weten als ik er dadelijk ook uitmoet.

Dat punt komt snel als ik de Jollibee (een Filipijnse tegenhanger van de McDonalds) zie. Die ligt vlak bij mijn hotel. Dus er snel uit. De jeepney staat toevallig stil dus ik wurm mee weg naar buiten. Maar ja, ik heb geen ‘para’ geroepen, dus trekt de chauffeur net op het moment dat ik naar buiten stap weer op. Ter nauwernood overeind blijvend struikel ik dus het voertuig uit. De chauffeur had niet gezien (en dus gehoord) dat ik aan het uitstappen was…..misschien hadden ze vanochtend in hotel toch gelijk gehad toen ze een taxi adviseerden. Maar dat ging ik ze niet vertellen. ‘By jeepney’ riep ik trots naar de receptionisten, terwijl ik mijn sleutel kreeg. Ik had mijn eerste dag op kantoor toch maar mooi overleefd!