Leven van en met vuilnis
Manilla
Filipijnen
Kokkeeri
Leven van en met vuilnis
Tijdens onze introductie dagen bezochten we al de recycle vuilnisbelt van Quezon City (een van de wijken van Manila) om een indruk te krijgen van de activiteiten van de Filipijnse regering op het gebied van het milieu. Deze enorme vuilnisbelt, waar biogas wordt gewonnen uit de enorme hoop zooi, ligt in de wijk Payatas. Een wijk die helemaal in het teken staat van vuilnis en recycling. De hele gemeenschap lijkt zich bezig te houden met het verzamelen van vuilnis en/of restmateriaal en het daarna te gebruiken om iets nieuws te maken. Zodra je de wijk binnenkomt zie je ook overal vuilnis. Niet zwervend over straat, maar netjes gegroepeerd. Maar wel in enorme aantallen. Echt een vreemd gezicht!
Een van de succesverhalen uit deze wijk is het ‘Rags2riches’ project, waar restmateriaal van de kledingfabrieken wordt verzameld, bewerkt en omgezet tot mooie geweven tassen, deurmatten, brillenkokers etc etc. Nu gebeurt dit wel vaker. Het onderscheidende van dit project zat in het feit dat zij vanaf het begin zijn gegaan voor kwaliteit. Dit werd opgepikt door een beroemde Filipijnse designer, die zijn naam verbond aan deze tassen. Hij ging ook ontwerpen maken en plotseling vonden de wevers (allemaal lokale vrouwen, die dit doen op de rustige uren van de dag in het eigen huis) hun tassen terug in de luxueuze topwinkels van de grootset winkelcentra. Inmiddels werken er ruim 80 lokale vrouwen aan de producten en zijn er al 8 mensen op het kantoor met de ‘rags’ bezig. En de hele community profiteert! (meer info op www.rags2riches.org.ph).
Bij ons eerste bezoek bezochten we ook de vuilnisbelt zelf. Daar spraken we met de zogenaamde 'scavengers'; de mannen en vrouwen die de vuilnisbelt doorzoeken op nog bruikbare materialen. Ruim 3000 mensen doen dit in georganiseerde groepen. En al het materiaal dat ze vinden, wordt gesorteerd en verkocht aan tussenhandelaren. Voor ons vreemd, maar voor duizenden mensen hun toegang tot werk. En al deze scavenges en hun families leven dus rond de vuilnisbelt. Een heel dorp compleet met asfaltwegen, winkels en scholen is ontstaan.
Een aantal jaren was deze organisatie er nog niet, maar een enorme vuilnis-slide verwoestte een gedeelte van het dorp, met honderden doden tot gevolg. De overheid heeft toen ingegrepen met de huidige (redelijk goede?) situatie als gevolg.
Gisteren ben ik weer terug geweest met een van mijn collega's om een ander project te bezoeken. Met behulp van een Nederlandse stichting is er een school gesticht die zich richt op de kinderen van de vuilnisbelt. Een side-project van deze school in het recyclen van plastic zakken in geweven manden en boodschappen tassen en het recyclen van tijdschriften in Kerstdecoraties. Mijn collega was gevraagd om een doosje spullen mee te nemen naar Nederland, vandaar ons bezoek.
Een van de lokale managers van het project leidde ons eerst nog even rond door de wijk Payatas. Ons eerste bezoek was aan een klein schooltje naast de vuilnisbelt. 200 kleutertjes waren druk bezig met van alles en nog wat, maar vonden toch nog even tijd voor een gezamenlijk en heel hartelijk: "Good afternoon, visitor!"
De volgende school lag 5 kilometer achter de vuilnisbelt, een bewuste keuze in verband met de luchtkwaliteit. Ook daar werden we hartelijk onthaald. Maar na het, nu bekende, Good afternoon, visitor werden we verrast door een mooi en duidelijk (in het Nederlands) gezongen Vader Jacob, Hoofd-schouders-knie-en-teen en Van-voor-naar-achter-van-links-naar-rechts. Verbaas zongen we mee, maar misschien zijn er hier toch al teveel Nederlandse vrijwilligers / stagaires geweest.........
Om de moeders van de kinderen bij de school te betrekken is er hier ook een soort Rags2Riches project opgezet, alleen dan met de eerder genoemde plastic tassen en manden en de kerstdecoratie. Het mooie achter dit idee is dat de moeders dus de kans hebben bij te verdienen (de vaders werken bijna allemaal op de vuilnisbelt) vanuit hun eigen huis. Ze krijgen het materiaal en het patroon mee naar huis en gaan daar aan de slag. Zo kunnen ze gewoon voor de andere kinderen zorgen en is geen kinderopvang nodig. Wekt echt prima! De lokale bevolking verdient wat bij en er wordt volop gerecycled. Wat willen we nog meer.
Het bezoek sloten we af met nog een mooie ervaring: we werden 'thuis' gebracht met de prive-jeepney (eigenlijk dus de schoolbus). Dwars door het drukke Manila een groot grijs gevaarte. Best grappig!
Foto's
