Kennismaken met de filipijnse cultuur

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Nov 7, 2009

Tijdens de voorbereidingsdagen voor mijn project (ik ben niet alleen op vakantie, maar ook nog met iets nuttigs bezig, zie vorige blogs) in de Filipijnen kwam het in elke presentatie van de ‘experts’ terug. Je kunt alleen succesvol samenwerken met de Filipino’s als je investeert in het leren kennen van de cultuur en de mensen.
Die boodschap hebben we goed begrepen. Vanavond, op de eerste dag van het project, hebben geïnvesteerd in de Filipijnse cultuur tijdens een bezoek aan een karaoke-bar. Het meest populaire tijdverdrijf van de Filipino. Jong of oud, goed bij stem of zo vals als een kraai, het maakt niet uit. Karaoke is voor iedereen.
En dat werd al gelijk duidelijke in de taxi van het vliegveld naar het hotel. De chauffeur wist niet echt de weg naar het juiste adres, maar wel alle karaoke –en videoke (je eigen liedjes opnemen in een karaoke geluidsstudio-tje) aan te wijzen. En toen hij uiteindelijk bij een wel heel populaire karaoke hang-out uitkwam, bleek hij ook nog eens (per ongeluk?) voor de deur van het hotel te staan…..
De eerste dag van het project was nog zelf in te vullen. Door de lastige reistijd en het tijdsverschil was het toch een beetje duffe dag. Totdat het voorstel kwam om naar een karaoke-bar te gaan. We moesten immers investeren in het leren kennen van de cultuur! En een lekkere San Miguel drinken en een beetje kijken naar karaokende Filipino’s kan zelfs na een 14-uur durende reis geen kwaad. Uiteraard had ik beter moeten weten. Het begin was nog tamelijk onschuldig. Alleen een Filipijnse man van middelbare leeftijd zong aan de bar met onvaste stem romantisch bedoelde, maar eigenlijk er deprimerende, liedjes. So far so good! Maar ja, al snel begon een van onze groepsleden met de ceremonie meester te onderhandelen over ons Karaoke-pakket. Uiteindelijk werd besloten dat wij met zijn allen 5 liedjes mochten zingen. In mijn hoofd was de onvermijdelijke rekensom al snel gemaakt. We waren tenslotte met zijn 10-en…….
In tegenstelling tot onze, inmiddels, Filipijnse vriend, kozen wij voor zoveel mogelijk vrolijke meezingers. Dat bracht de sfeer er prima in. Helaas moesten wij onze beurt steeds afwisselen met onze romantische en depressieve vriend. Hij slaagde er toch steeds weer in een vreselijke ballade te kiezen. Maar helaas kwam ook ik uiteindelijk aan de beurt. En ik had de groep nog zo gewaarschuwd en zelfs aangeboden om een ‘balut’ te eten (later meer daarover, dat zal ook wel onvermijdelijk blijken bij het investeren in het leren kennen van de cultuur…). Zij wisten uiteraard niet dat mijn eerste, enige en laatste karoke-poging was geëindigd in het eerst uitschakelen en daarna afpakken van de microfoon. ….
Om echt ongeremd te zingen had ik nog iets te weinig, slechts 2 San Miquel Light, geïnvesteerd in de Filipijnse cultuur. Ze hadden het zelf gewild, maar zo’n valse uitvoering van ‘If you don’t know me by now’ had niemand verwacht.
Gelukkig werd de avond, qua zingen, nog goedgemaakt door de lokale nachtegaal. Met een fantastische stem zong ze de hele bar plat. Ze was zo goed dat onze melancholieke vriend het ook snel voor gezien hield. Wij deden nog een groepsuitvoering van ‘I will survive’ in de toegift, waarna de zangeres het weer snel overnam. Een mooi slot van een leuke eerste avond in Manlila. En we hebben de lokale cultuur voor een specifiek onderdeel al aardig leren kennen. Ik heb alleen het onbestemde gevoeld dat we ons nog vaker gaan mengen in het Karaoke strijdgevoel!