Doodskisten, go-go girls en een kratermeer
Luzon eiland
Filipijnen
Marcvankessel
Doodskisten, go-go girls en een kratermeer
Dat Manilla niet de meest vriendelijke stad is, heb ik al reeds beschreven in de blog 'Never a dull moment in Manilla'
Tijd dus om de bus te nemen naar het ruige bergachtige noorden van Luzon. Naar Banaue welteverstaan, beroemd om zijn rijstterrassen.
De rit van 450 km blijkt een beproeving te zijn. De airco in de bus staat op standje vrieskist en het geluid van de TV op 11, op een schaal van 1 tot 10.
En onderweg krijgen we ook nog pech.
De geplande 10 uur worden er uiteindelijk 14.
Maar Banaue en de omgeving maken het allemaal weer goed.
Ik besluit om daar een motor te huren. Om op die manier lekker alleen te kunnen toeren door de bergen, langs de wereldberoemde rijstterrassen.
Deze terrassen staan op de Werelderfgoedlijst van Unesco en ik heb zelden zoiets moois gezien. Helaas was ik toen nog niet zo bezig met fotografie, maar de majestueuze uitzichten staan gegrifd in mijn geheugen.
Maar de terrassen van Batad, zo'n 15 km ten oosten van Banaue, moeten volgens de LP nog mooier en bijzonderder zijn.
Echter, je moet er wel wat voor over hebben.
Het dorpje is alleen te voet te bereiken, via een stijle bergpas.
Het is een zware wandeltocht van 3 uur en regelmatig moet ik onderweg even uitrusten. Als ik die ochtend op het pad meerdere keren wordt ingehaald door oude lokale vrouwtjes met de halve winkel-van-sinkel op hun rug, weet ik het zeker;
ik moet nodig wat aan mijn conditie gaan doen én stoppen met roken.
Het 'ik heb zelden zoiets moois gezien' met betrekking tot de terrassen van Banaue kan gelijk de prullenbak in. De terrassen van Batad overtreffen werkelijk alles.
Zo mooi ! En dat het een ferme inspanning kost om er te komen, verhoogt natuurlijk het magische effect van de schoonheid.
(Er blijkt nu een weg naar toe te lopen. In 2009 was dat niet het geval)
Na een aantal dagen in Banaue te zijn geweest neem ik een minibus naar Sagada. Een klein dorpje hoog in de bergen, 70 km noordelijker. Bekend om zijn doodskisten.
Het eerste uur verloopt voorspoedig, maar dan is het over met de pret. Een aardverschuiving heeft de bergpas weggeslagen en er is geen doorgang meer. De weg houdt op te bestaan.
Aan beide kanten van de aardverschuiving staat een file met voertuigen. Omrijden via aan andere weg is geen optie, want er is geen andere weg.
Mooi k*t ! Dat wordt terug naar Banaue.
Maar aangezien ze hier aardverschuivingen gewend zijn, is een oplossing snel gevonden.
Aan de overkant staat ook een minibusje met passagiers. Dus wordt er gewoon van minibusje gewisseld.
Er is alleen één maar.
Je moet wel te voet over de aardverschuiving.
Daar sta ik dan, op mijn slippers, met een rugzak van 15kg.
Ik ben niet snel bang aangelegd, maar dit vind ik toch wel spannend. Wie zegt me dat de aardverschuiving niet verder gaat schuiven als we er overheen lopen. En met een 15kg zware rugzak is het sowieso voorzichtig manoeuvreren om je evenwicht te behouden.
Maar ja, het alternatief is terug naar Banaue en dat wil ik niet.
Gelukkig gaat het allemaal goed en zit ik 15 minuten later in het andere minibusje dat me naar Sagada brengt.
Sagada staat bekend om een bijzonder begrafenisritueel. De doden worden in hangende doodskisten aan bergwanden gespijkerd. Heel bijzonder om te zien.
En nog veel bijzonderder is het dat deze kisten, - na jaren bloot te zijn gesteld aan vocht en hitte -, op een gegeven moment uit elkaar vallen en van de bergwand af donderen.
Met inhoud en al.
Je ziet dus aan de voet van de berg veel beenderen liggen.
Maar niemand schijnt zich daar druk om te maken.
Mijn volgende stop is Angeles City, 400km zuidelijker en een stad van zo'n 350.000 inwoners die eigenlijk maar bekend staat om één ding; het Red-Light District.
Ontstaan als gevolg van Clark Airbase; 's-werelds grootste Amerikaanse legerbasis buiten Amerikaans grondgebied.
Tijdens de Vietnamoorlog waren hier meer dan 300.000 Amerikanen gelegerd.
De basis werd in 1991 gesloten, maar het Red-light district bleef bestaan en is nu een gewild uitgaanscentrum voor Japanse en Australische toeristen.
Maar dat is niet de reden waarom ik hier verblijf.
Angeles biedt een goede uitvalsbasis voor mijn volgende excursie; de Pinatubo-vulkaan.
Ik heb een jeep met chauffeur geboekt die me naar de krater brengt. We vertrekken de volgende ochtend om 7 AM dus wordt het voor mij geen party-time in Angeles. Op tijd naar bed.
Maar de sfeer en de open barretjes blijven lokken die avond.
Ach, denk ik. Eén biertje moet wel kunnen.
Het zou die nacht half drie worden.
Met een houten kop stap ik de volgende ochtend in de jeep.
De tocht naar de vulkaan is grandioos.
Je rijdt een uur over grote lahar-velden die ontstaan zijn als gevolg van de modderstroom van vulkanisch as en puin.
Allemaal het gevolg van de apocalyptische uitbarsting in 1991 waarbij honderduizenden mensen in een straal van 40 km hun gebied moesten verlaten.
Na 1,5 uur kunnen we niet meer verder met de jeep, en moeten we de laatste drie kwartier te voet afleggen.
Het kratermeer is adembenemend mooi en mijn gids geeft aan dat je er gewoon in kunt zwemmen.
Maar hoe zit het dan met de zwavel en zuren in het meer, vraag ik hem.
Hij kijkt me aan alsof hij de vraag niet begrijpt.
Nou, dan toch maar proberen.
Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze in de krater van de Pinatubo gezwommen hebben?
En inderdaad, er is niets aan de hand. Ik heb heerlijk gezommen en nergens last van gehad.
Ik ben nog geen 5 minuten terug aan de kant, als er een groep Australiers aan komt.
Een man of 4, ook met een gids, en duidelijk in de party-modus. De rugzak gaat open en er komen blikken Foster bier te voorschijn.
Ik krijg een biertje aangeboden, en omdat ik in een zwembroek sta gaan ook bij hun de kleren uit.
Terwijl ze aanstalten maken om een duik te nemen, vraagt er een hoe het water is.
Don't swim, roep ik.
It burns like hell and my body is itching all over.
Verschrikt kijken ze op.
Met een knipoog en met het blikje foster in mijn hand spring ik het water weer in.
Foto's
