Van onbezorgd tot beschamend! Het doorstaan van een tyfoon...
Filipijnen
Azië
Stijntehennepe
Van onbezorgd tot beschamend! Het doorstaan van een tyfoon...
deel 1
Onverwachte gebeurtenissen tijdens een reis blijven het beste en langste hangen. Mijn reis begon dan ook zoals elke andere reis. Geen grootste verwachtingen anders dan lekker relaxen, ontspannen en genieten van andere culturen. Mijn reis naar Thailand en de Filipijnen was bedoelt als relaxte en ontspannende vakantie met hier en daar wat onverwachts lokaal avontuur. Thailand liep dan ook precies zoals verwacht, veel tempels, opdringerige verkopers en een duik cursus op Ko Tao. De treinreis vanaf Bangkok door Maleisië naar Singapore verliep zonder problemen en we zagen de typische landschappen in een slakkengang aan ons voorbij schuiven. Reizen in Azië is ook een oefening in geduld. Uren met z'n zessen op een tweepersoons bankje zitten kan af en toe wat frustrerend zijn maar met handen en voeten maakten we er een communicatie spelletje van. De sfeer werd er een stuk aangenamer van en de trein leek ineens veel sneller te rijden.
Aangekomen in Singapore bleek het vliegveld een kleine verrassing voor ons te hebben. De gates voor de low budget maatschappijen liggen een eind van de normale gates. En daar hadden we niet op gerekend! Door deze onoplettendheid liepen we bijna onze vlucht mis en moesten we smeken op onze knieën om alsnog aan boord te mogen...
deel 2
Bij aankomst op de Filipijnen hebben we ons de eerste dagen vermaakt in Cebu. Aansluitend zakte we af naar Bohol waar de Chocolate Hills liggen en waar de Tarsiers, ofwel spookdiertje leven. We hebben er nauwelijks toeristen gezien en reizen tussen de locals geeft een ultiem reis gevoel. Na deze oase van rust en natuurlijk schoon wilde we graag opnieuw gaan duiken met ons pas verworven brevet. We besloten ons geluk te beproeven het eiland van Guimaras. Een heerlijk rustig paradijs....tot dat wij kwamen! Niet dat het met ons te maken had, maar het weer was ons niet gezind. We bleken op de laatste boot naar het eiland te zitten voordat de storm zich ontwikkelde tot een tyfoon. Tyfoon 'Frank' stond op het punt zich te ontfermen over dit gebied. Ons uitgekozen hostel aan strand bleek een grote ravage maar we hadden geen andere keus dan er te overnachten, we konden geen kant op, laat staan van het eiland af. Zonder stroom en in een half natte slaaphut zijn we de nacht met moeite doorgekomen. De volgende ochtend bleek echter dat een groot deel van ons dak was weggeblazen en het aanliggende paradijselijke strand was omgetoverd tot een groot modder waterbad. We konden hier simpel weg niet blijven want de voorspellingen waren niet goed. Het was er te gevaarlijk. Samen met een Amerikaan en twee reizigers uit Israël waren we de enige toeristen in het resort en werd er een special busje voor ons geregeld om ons naar het midden van het eiland te brengen. We werden geholpen om hier een veilig onderkomen te vinden, we konden tenslotte nog steeds niet van het eiland af. We vonden een klein hostel van beton met drie kamers zonder licht of water. Opeens merk je hoe luxe het is om stomend water en elektriciteit te hebben. Het werd een goede les in het accepteren van de krachten van de natuur.
deel 3
Als toerist hadden we het relatief gezien nog goed in ons hostel. Op straat ging het er anders aan toe. Bij deze tyfoon kwamen er honderden mensen om, waren er veel mensen vermist en werden duizenden gezinnen dakloos. Onder de vele doden bevonden zich ook de slachtoffers van een gekapseisde ferry met ruim 700 mensen opvarende.
Het was moeilijk om je zo hulpeloos te voelen maar je kunt niets doen. We konden deze krachten niet bedwingen, dit was natuurlijke overmacht. Het was chaos, vernielde huizen, weggewaaide auto's en veel mensen op straat. Na twee dagen van vernieling nam de tyfoon in kracht af en konden de eerste bootjes weer naar het vaste eiland van Panay varen. We zijn diezelfde dag ook van het eiland vertrokken maar kwamen in een nog grotere chaos terecht. Het eiland Panay werd het zwaarst getroffen van allemaal en dat was overal duidelijk te zien. Er was bijna nergens stroom en de meeste huizen aan de kust hadden het begeven. Het was ook haast onmogelijk om en slaapplek te vinden. Het enige wat we konden vinden was een klein donker hol waar we geen daglicht binnen kwam. Twee kleine kaarsjes gaven ons wat oriëntatie. De lokale hotel eigenaar nodigde ons uit om een biertje te drinken en de zaken wat te relativeren. Het was waarschijnlijk het beste wat je kon doen op dat moment en we gaven ons er aan toe.
De volgende dag konden we vertrekken uit dit noodlottige gebied maar het voelde triest. De rit per taxi naar het vliegveld ging langzaam en ik voelde me beschamend. Wij, rijke toeristen kochten gewoon een vliegticket naar de veilige hoofdstad terwijl de meeste mensen hun bezittingen bij elkaar aan het schrapen waren uit de modder. Wij, rijke toeristen konden ontsnappen aan het drama terwijl gezinnen vaak met veel kinderen moesten vechten om een veilig bestaan, om een onderkomen om hun leven....
Foto's
