Reis langs de theeroute, Yunnan, China

Door: Wimvanginkel

Geplaatst op May 24, 2011

Het vroege opstaan was de moeite meer dan waard. Gelijk de fiets gepakt en in het mooie ochtendlicht door Xizhou en andere dorpjes naar het Erhaimeer gefietst. Het zonlicht gaf de witte huizen een prachtige gloed, de rijstvelden lagen er prachtig bij en het meer was betoverend. Onderweg een klein marktje gepasseerd, waar Bai vrouwen hun groenten en fruit stonden te verkopen. Uiteindelijk weer van het meer, via een mooie in een vijver gelegen pagoda, teruggefietst naar Xizhou en de levendige markt daar bezocht, waar Bai,Yi en Hui druk aan het handelen waren.
Terug in het hotel een lekker ontbijtje en vervolgens onderweg naar Nuodeng. Eerst rijd ik langs het mooie Erhai meer en eenmaal aangekomen bij Xiaguan rijden we een nieuwe snelweg op, een van de vele in China. De chauffeur gebruikt zelfs zijn tom-tom, hoe modern kun je rijden over de oude theeroute? We verlaten al snel de snelweg en rijden over een andere weg, waar ook flink aan de weg wordt gewerkt, richting Nuodeng. Na een kleine vier uur rijden komen we er aan. En de tocht was de moeite meer dan waard. Een prachtig oud, volledig intact gebleven Bai dorp. Het dorp dankt haar welvaart aan de zoutwinning, hiervandaan werd zout over de karavaanroutes verhandeld richting Tibet.
Ik wandel over de keien van de nauwe straatjes van het dorp. Regelmatig moet ik plaats maken voor paarden, net of de theekaravaan nog levend is. De paarden worden nu gebruikt bij allerlei bouwwerkzaamheden, het dorp maakt zich klaar om toeristen te ontvangen. Maar vooralsnog is het erg rustig en vooral sfeervol; geen restaurants, hotels, souvenirshops, gewoon een dorp in Yunnan zoals het er honderd jaar geleden ook bij lag. Het enige verschil is dat er nog maar weinig mensen wonen. De zoutbronnen zijn opgedroogd, de karavaanroutes bestaan niet meer en de meeste inwoners zijn naar de grote stad vertrokken. Ik geniet nog even van het dorp en rijd dan verder door een mooi landschap vol met akkers en rijstvelden bedekte heuvels naar Lanping. Onderweg passeren we nog twee eeuwenoude houten boogbruggen over de rivier en een uitzichtpost over de oude theeroute.
's Avonds slaap ik in Lanping, een stad waar amper buitenlanders komen. We zijn dan ook niemand tegengekomen die Engels spreekt, maar hebben ons uitstekend vermaakt. Na wat rondwandelen zijn we een ouderwetse eettent binnengelopen en na veel handen en voeten gebaren, tot grote hilariteit van het personeel, hebben we een heerlijke vis hotpot gegeten.