Het geheim van Dr Ho
Yunnan
China
JVersteeg
Het geheim van Dr Ho
Het geheim van Dr Ho
Op de allereerste dag van onze China reis maakten we een fietstochtje van een minuut of 20 van Lijang naar het authentieke Naxi dorpje Baisha. Hoewel Baisha maar klein is, was ik vooral benieuwd naar de wereldberoemde inwoner uit dit dorpje: de 87-jarige Taoïstische arts Dr Ho.
Ik had dit indrukwekkende mannetje ooit op televisie gezien, bij een bezoek van Chris Zegers en was toen nieuwsgierig geworden naar zijn medisch onderzoek en zijn diagnoses van binnenwandelende bezoekers. Dr Ho pakte Chris zijn arm, voelde aan zijn pols, vervolgens aan de binnenkant van zijn elleboog en gebaarde Chris zijn tong uit te steken. Dr ho vertelde hem dat hij in redelijk gezonde staat verkeerde, maar dat hij er wel goed aan zou doen wat minder vaak, minder diep in het glaasje te kijken. Er werd gelachen en met een ietwat opgelaten gevoel vertelde Chris in de camera toch best onder de indruk te zijn van dit wijze mannetje.
Het duurde niet lang voordat ook wij het huisje van Dr Ho vonden. Bij de deur hing een bordje: ‘The Clinic of Chinese Herbs in Jade Dragon’. We werden omgeven door een 6-tal andere, ietwat luidruchtige Nederlanders, waarvan de meesten nog niet eerder over de dokter gehoord hadden en direct opmerkten dat het er allemaal nogal rommelig en onaantrekkelijk uitzag daar binnen.
We werden zeer welkom ontvangen door de vriendelijke vrouw van Dr Ho. Zij serveerde ons thee, in kleine traditionele kopjes, waarna haar zoon ons allerlei oude kranten artikelen aanreikte. Overal in de kleine, stoffige ruimte lagen zwart-wit foto’s van een ietwat schuchtere dokter, omgeven door allerlei beroemdheden die hem in de loop van de jaren in Baisha bezocht hadden.
Naarmate de tijd vorderde werd ik steeds wat nerveuzer om mijn arm en tong aan Dr Ho bloot te moeten stellen te midden van al deze vreemde mensen. Eerst was een ander Nederlands stel aan de beurt. De vrouw moest toch echt wat gewicht verliezen, anders zou zij binnen afzienbare tijd last van haar lever krijgen. Aangezien deze vrouw er redelijk gezet uitzag, werden de andere bezoekers direct sceptisch en begon men op de achtergrond een beetje te grinneken om deze, nogal simpel ogende diagnose. Haar man werd gevraagd of hij last had met slapen. Hij beaamde lachend dat het in Nederland immers 6 uur vroeger was. Vervolgens was het de beurt aan mijn vriend. Over het algemeen werd hij gezond verklaard. Wel werd geïnformeerd naar zijn keel. Hij had sinds de dag ervoor inderdaad wat last gehad. Ook hierop werd op de achtergrond weer laconiek gereageerd.
Toen was het mijn beurt.....
Dr Ho gebaarde mij naar het kleine krukje voor hem. Ik nam een beetje nerveus plaats, terwijl mijn vriend mij een knipoog gaf en met zijn kleine cameraatje nieuwsgierig begon te filmen. Mijn mouw werd opgestroopt en de dokter drukte zijn duim meteen ietwat stevig in mijn elleboogholte. Ineens keek hij op, vroeg mij mijn tong uit te steken en voelde met zijn andere hand aan mijn linker kaaklijn. “You have children?” Vroeg hij. Mijn vriend en ik lachten naar elkaar en ik zei wat nerveus; “No,... not yet”. Hij keek mij indringend aan….. en ging verder: “You have your period?” Opnieuw lachte ik en antwoordde ontkennend. Achterin de ruimte hoorde ik iemand fluisteren: “Ach joh, die man doet maar wat. Zijn diagnoses slaan nergens op.” Ik voelde dat ik inmiddels een beetje rood aanliep en mij ongemakkelijk begon te voelen. Dr Ho leek dit te merken, keek mij aan, lachte lichtjes en stelde vervolgens zijn laatste vraag: “You want Children?” Ik lachte en antwoordde bevestigend met “Yes… one day.” Hij knikte...
De volgende persoon was aan de beurt, maar toen ik opstond voelde ik de ogen van Dr Ho nog steeds op mij gericht. Vandaag, 5 maanden na dit speciale voorval, ben ik precies 6,5 maand zwanger van ons eerste kindje. De andere Nederlanders mochten hun mening hebben over het bezoek aan de kleine kliniek, maar mijn vriend, Dr Ho en ik wisten toen al veel beter; Met zijn drieen hadden we een mooi geheim.
Foto's
