Hani-people, dode hond en rood bier

Door: Femkeopwereldreis

Geplaatst op Dec 4, 2009

Dankzij mijn lekkere trek, vult het boodschappenmandje zich eigenlijk als vanzelf. Heerlijke mozzarrella, seranoham, een brietje, wat toastjes en een flesje rose. Nu ga ik hier niet beschrijven hoe een gemiddelde supermarkt er in Nederland uitziet. Nee.... wel is de gedachte van Europese producten mij al meerdere malen door mijn hoofd geschoten. Wat zou een simpel bakje yoghurt of een boterham met hagelslag goed smaken. Vooral als je al wekenlang last hebt van je darmen, kunnen deze simpele dingen ineens van hoge gastronomische waarde zijn. Ik zou het echter toch moeten doen met de lokale Chinese lekkernijen: geplastificeerd zakje kippenvoetjes in saus, mierzoete broodjes, gebakken hondenkluifje. En verder zoveel waarvan ik de herkomst niet kan bepalen.

Van bamboerat tot slang en konijn
Als we na 24 uur met de trein uit Shanghai aankomen in Guilin, besluiten we onze honger te stillen in een van de vele restaurants. Uiteraard ontwijken wij het toeristische gedeelte van de stad, en vinden al snel uit waar de ‘goede’ restaurants zich bevinden. Namelijk die met kooien gevuld met bamboeratten, eenden, slangen, schildpadden en konijntjes. Vissen dobberen nog wat rond in bakken met een minuscuul laagje water. Des te meer leven voor de ingang, hoe beter het restaurant, suggereren wij. Dus nemen we plaats, samen met een Duitse en Engelse backpacker, in een tentje met plastic tafelkleed en zoetsappige lovesongs op de achtergrond. Verderop zit een groepje luidruchtig dronken Chinezen. Wij bestellen een simpel kippetje met wat groenten. Verder niets bijzonders. Als we de straat weer op gaan, is de slachtpartij van deze lieve diertjes nog steeds in volle gang. Een op straat krioelende karper, vecht voor zijn leven. Tevergeefs. Het is binnen no-time gebeurd; dat wel. Dood geslagen op straat. Even verderop snakt een eend naar zijn laatste adem, voordat hij op het bord belandt van weer zo’n hongerige toerist. Echte liefde voor dieren kent men in China niet. Ik zou bijna vegetarier worden. De BigMac-meals zijn mij op dit moment echter te veel in waarde gestegen.

Een bijzonder volk
Zoals waarschijnlijk al blijkt uit onze verhalen, bestempelen wij de Chinezen als een apart volk. Help jullie liever niet herinneren aan de rochelende en spuwende chinezen uit mijn vorige verhaal. Goed, behalve dat dan, en dat werkelijk alles wat maar een beetje eetbaar is, gegeten wordt, gedragen Chinezen zich eigenlijk net als een stel opstandige pubers. Echt niet onaardig bedoeld overigens. Alles wat maar gek kan, gaat gek. Alles wat prachtig mooi is van origine, wordt wel weer iets van eigenwaarde aan toegevoegd. Het lijkt alsof de bevolking zich niet bewust is van de prachtige natuur en authentieke cultuur die het land rijk is. Ik refereer nu biijvoorbeeld aan ons bezoek aan een grot in Guilin, een van de grote trekpleisters. Omdat wij behalve een paar dagen willen bijkomen in de hoofdstad van de provincie, ook nog wel nieuwsgierig zijn naar wat deze stad zoal te bieden heeft, voegen wij ons bij een van de grote Chineze toeristische groepen. Een ervaring op zich. De grot is opgepimpt waar het maar kan. Met iedere voetstap die we zetten, springt er weer zo’n fel neon roze, geel of groen licht aan, en telkens weer weergalmen ‘ohhs’ en ‘ahhs’ in de rondte. Het geheel krijgt een kermisachtig tafereel. Niet te vergeten maken Chinezen werkelijk overal foto’s van; pozerend met een nepglimlach die van hier tot IJsland reikt. Uiteraard met hun hand omhoog fungerend als het peace-teken.

Neon-stad
Net als iedere andere stad in China, wordt ook Guilin verlicht door een gloed van knipperende neon-lichten. Werklui planten plastic palmbomen langs de toeristenboulevard; dat wij natuurlijk ook prachtig vinden! We bewonderen deze pracht en praal, maar vinden rust in een van de vele massagesalons. Tijdens onze eerste reis door Azie waren we al verslaafd aan deze ontspannen activiteit. Omdat het uiteindelijk toch een prijzige hobby kan worden, hebben we het deze keer zo lang mogelijk uit proberen te stellen. Tot vanavond. Mijn voetjes moeten weer even wennen aan het gekietel. Af en toe trekt mijn voet zich opstandig terug van de zachte handen van deze giechelende Chineze jonge mevrouw. Maar dan lijk ik te ontspannen en vallen mijn ogen half lauwtjes naar beneden.

Fietsen door de karstgebergten
De lange afstanden die we telkens overbruggen en de overbevolkte grote steden die we tot nu toe te veel gezien hebben, maakt ons besluiten om vijf dagen heerlijk te relaxen in Yuangshou. We boeken een aantal nachten bij Guesthouse ‘Outside Inn’, gerund door een Zwitsers en Engels koppel. Finally: we’re on the countryside! We worden omsingeld door hoge pieken en dalen van gebergten, omringd door prachtige groene rijstvelden, net klaar voor de oogst. Tussen dit bijzondere landschap kabbelt een riviertje rustig voort; haar sereniteit wordt echter, niet veel verder van ons guesthouse, verstoord door groepen volwassen Chinezen die elkaar gillend nat spatten op de zogenaamde bamboorafts. Zoals ik al zei: het is een apart volk. Vanaf de fiets observeren we het gehele spektakel, maar gaan niet in op de vele aanbiedingen ‘Youuu! Bamboorrrrraft! – very cheap!’ We fietsen verder over een smal paadje en passeren vele kleine dorpjes, met af en toe een waterbuffel die de weg blokkeert. Inmiddels worden we al een half uur achtervolgd door een mevrouwtje met strooien hoedje, die ons telkens vriendelijke aanwijzingen geeft hoe te fietsen naar de Dragon Bridge. Immers, daar gaat iedere toerist heen. Wel handig, maar het zal vast wel weer niet voor niets zijn. We planten onze fietsen uiteindelijk naast de brug. En ja hoor, daar is mevrouw weer: ‘Bambooraft! You go!!!’ – ‘Sorry, we go to the market’, verontschuldigen we haar vriendelijk. Niet veel later als wij arriveren, staat mevrouwtje wederom pal achter ons. Wat moet ze nu weer!? In China ben je bijna verplicht overal voor te betalen. Een eigenschap waar we inmiddels flink van balen. Niets is voor niets. Uiteindelijk verdwijnen we tussen de menigte en de vele eetstalletjes en verliest mevrouwtje ons uit het oog.

Benieuwd naar het vervolg van dit verhaal? Lees dan verder op www.femike.waarbenjij.nu