Een wondere wereld

Door: Flashpacker

Geplaatst op Aug 30, 2011

Een wereldvreemde inter-galactische reis zou het worden. Die paar minuten in een soort skilift door een tunnel onder de Shanghaise Huangpu rivier. Het werd nog vreemder dan dat.

Pet en plukbaardje
Shanghai: een stad van oud en nieuw. Goed, tot zover de clichématige beginselen van elk reisverhaal over deze stad met haar roerige verleden en stralende toekomst. Een stad van west en oost is wellicht meer van toepassing, maar ook dan kom je al snel uit in een vergelijking tussen wat was en nog moet komen. Want het oude westen van de stad ten opzichte van de erdoorheen kronkelende rivier de Pu heet Puxí (xí = west) en het nieuwe oosten met haar kenmerkende wolkenkrabbers heet Pudong (dong = oost). De World Expo tentoonstelling in 2010 heeft die twee oevers al verbonden en de verschillen worden dan ook steeds kleiner. Ik ben er al vaak geweest en het lijkt wel of er elke maand een nieuwe wolkenkrabber gebouwd wordt, waarschijnlijk is dat ook zo. De typische Chinese wijken zoals in andere Chinese steden met witte-badkamertegeltjes-gebouwen en oude mannetjes in blauwe tuniek met een vale blauwe pet op en een puntig plukbaardje zijn hier nauwelijks nog te vinden. Zo zien wij westerlingen het nou eenmaal graag dus gaan we daar naar op zoek, in Shanghai is dat bijna vergeefs. De meeste voetgangers die ik nauwkeurig bestudeer gaan gehuld gaan in hippe winterjassen van het merk Moncler. En die blauwe pet heeft plaatsgemaakt voor een Angorawollen paarse muts met Mickey Mouse oren. Een wat???

Paarse oren
Ik heb mij al vele keren eerder voorgenomen om met het toeristentreintje onder de rivier door de gaan, van west naar oost of andersom. Maar gedurende de eerdere bezoeken kwam het er niet van, of bleek de taxi of metro handiger te zijn. Nu ga ik er voor. Wat kan een mens zich toch verheugen op de raarste dingen in het leven. Een stad die alles biedt, van de hierboven besproken Chinese geschiedenis tot de modernste technologische snufjes die overal opdoemen. En ik kies voor een vijfminuten durend toeristentreintje. Iedereen die het ritje gemaakt heeft, praat er over. Het is apart, raar, niet te beschrijven. Kortom: een echte Chinese attractie. In de tunnel zijn lichtflitsen en komen rare wezens voorbij, is een uitleg die ik ook gehoord heb.
Het treintje blijkt een soort skilift of kabelbaancabine op een dubbel spoor te zijn dat plaats biedt aan ongeveer acht personen. Gelukkig zijn er slechts twee andere passagiers zodat ik een plaatsje vooraan bij het raam heb. Nu ik er toch ben, wil ik er ook alles uithalen nietwaar? Het kaartje kostte 45 Yuan, omgerekend 4,50 Euro en dat is voor Chinese begrippen erg veel geld. Mijn diner van zojuist kostte de helft bijvoorbeeld. Voor de echte fans is er ook een retourticket te koop voor 60 Yuan. Mijn medepassagiers zijn giechelende Chinese tienermeiden die vermoedelijk net zo benieuwd zijn naar het reisje als ik. Ze hebben hun mobiele telefoon en fotocamera al in de aanslag. Ik kijk nog eens goed naar ze, er is iets vreemds aan deze meiden. Die oren! De luidruchtigste van de twee heeft een paarse muts van (nep) Angorawol die om haar hoofd is geknoopt en uitkomt in twee pluizige ronde dotten onder haar kin. Met erboven op twee grote paarse oren. De ander heeft een muts in dezelfde uitvoering, maar dan in het grijs. Bovendien worden haar oren platgedrukt door de capuchon van haar jas. Of ze zijn afgebeten door haar kannibalistische knabbelende vriendin, dat kan ook. Ze doen me denken aan Mickey Mouse, of beter natuurlijk: zijn vriendinnetje Minnie. Kennelijk staar ik ze iets te lang aan, want ik krijg een bozige blik teruggeworpen. Van de paarse Minnie uiteraard, die nu meer heeft van de Mickey uit zijn beginjaren, toen hij nog een hele boze blik had mee gekregen van Walt Disney. Haar knalroze moonboots doen hier niets aan af.


Chriet Titulaer
De cabine trilt, de deuren sluiten automatisch en de reis begint. Een zachte en diepe mannenstem vertelt in het Chinees en Engels over het ontstaan van de aarde en het begin van de mensheid. Terracotta kleuren uit tl-balken in de tunnel ondersteunen dit. Dan iets over de ijstijd wat gevolgd wordt door blauw met wit licht uit een stroboscoop. De rest van zijn verhaal ontgaat me. Ik ben afgeleid door mijn orenmeisjes. Luid babbelend en wild gesticulerend wijzen ze elkaar op elke lichtflits en object dat we passeren. Een langwerpige opblaaspop zoals je die op festivals of de open dag van een autodealer ziet, raakt het wagentje zacht. Een gilletje ontsnapt uit de grijze muis naast mij. Quasinonchalant zet ik haar paarse vriendin die op het achterste bankje zit, op de foto. Wanneer ze hierop mij nog bozer aankijkt, werp ik een verongelijkte blik op mijn camera en naar haar; “oh jee, verkeerde instelling van mijn flitser”. De foto is gelukt! Dit tunnelritje is zeker spannender dan die met de metro, maar voor het uitzicht hoef je het niet te doen. Dan kun je beter de taxi nemen en goed om je heen kijken. Maar het zijn vooral de medepassagiers die deze zogenaamd galactische reis interessant maken. Zoals Chriet Titulaer al in de jaren tachtig zei: “Het is een wondere wereld!”

(Helaas blijken de foto's van mijn toenmalige compactcamera te klein te zijn om hier bij te kunnen plaatsen)