Mexicaanse Griep
Shanghai
China
Obiwan
Mexicaanse Griep
Juli 2009. Er heerst Mexicaanse griep en lering getrokken hebbende van de blunders met SARS heeft China besloten om het dit keer drastischer aan te pakken. Wij gaan deelnemen aan een georganiseerde rondreis van 5 families met kinderen van dezelfde leeftijd, in dit geval 12 t/m 18 jaar, maar wij vertrekken op eigen gelegenheid (dankzij de KLM zegeltjes) een paar dagen eerder mede omdat ik bekend ben in Shanghai en hier met mijn familie die er voor het eerst komt zelf wat wil ondernemen.
Tijdens de vlucht klaagt mijn dochter (13) over kou en zelfs met een paar extra dekens zie ik haar klappertanden. Foute boel. Verhoging. En dat betekent problemen op de luchthaven (Pudong) straks aangezien er op temperatuur gecontroleerd wordt. Gauw wat paracetamol erin maar eigenlijk weet ik al genoeg. Ik spreek alvast met mijn vrouw het "nood scenario" door. Zij gaat met mijn zoon en alle bagage naar het hotel en ik blijf bij mijn dochter en zie wel wat er van terecht komt.
Bij de landing zijn we als eerste het vliegtuig uit. Ik wil zo snel mogelijk door de poortjes en immigration heen dus tempo. Bij de eerste poortjes geef ik de medische verklaringen af waar ik braaf overal NEE heb ingevuld. Wij mankeren niets. Er staan weinig mensen bij de immigration dus dat is ook mooi. Gauw aansluiten. Na miinder dan 1 minuut komen 3 mensen naar mijn dochter toe gelopen en meekomen. Wij dus ook de rij uit en mee naar een ander gedeelte op het vliegveld. Temperaturen en inderdaad een halve graad te hoog dus in quarantaine.
Zoals afgesproken gaan we hier uit elkaar wij naar beneden en vrouw en zoon naar de bagageband die ondertussen al stilstond met de koffers ernaast. Ik maak mij over hun geen zorgen. Het hotel waar ze heen gaan (Radisson - Nanjing road) is een zalig hotel midden in het centrum waar ik voor mij werk ook altijd zit. Wij gaan ondertussen met een ambulance naar (ik dacht) een mooi luxe ziekenhuis die ze in een stad als Shanghai vast moeten hebben. Jammer. Niet dus. Na een aantal hekken open en dicht stopt de ambulance bij een wit gebouwtje weer een hek van en op slot. Deur wordt achter ons afgesloten. Vluchten is uitgesloten.
Het is 12 uur in de middag. Mijn dochter is in dikke tranen want die "heeft Mexicaanse griep en dus ga ik dood" en "ik mis nu de vakantie". Vragen als hoelang gaat dit duren, moeten we blijven en wanneer mogen we weer weg moet ik machteloos beantwoorden met ik weet het niet maar het komt wel goed. De zuster in haar asbestpak met een duikbril op komt allerlei tests en afnames doen. Bloed, speeksel, neus, enz Mijn dochter is best een taaie. Heeft al wat meegemaakt en laat het allemaal maar gebeuren.
Vanaf het moment dat dit zich voordoet probeer ik bij iedereen met een mond en oren te weten te komen wat de bedoeling is en wat we kunnen verwachten. Ik kan wel wat brabbelen in het chinees maar ik kan niet communiceren. Ik begrijp uiteindelijk dat we minimaal moeten rekenen tussen de 8 en 10 uur te moeten wachten op de uitslag van de test. Negatief betekent in dit geval OK en vrij om te gaan. Het andere weiger ik om over na te denken.
Er staan 2 bedden in de afgesloten kamer en er draait een fan. Het is extreem warm in Shanghai. Ik lees de volgende dag in de krant dat het over de 40 graden is en dat is in 75 jaar niet meer voorgekomen. Heb ik weer. En dat zonder airco. We zijn allebei moe en kunnen gelukkig wat slapen. Mijn vrouw belt om de 2 uur om kontakt te houden. We krijgen water en 2x warm eten maar het smaakt niet en we hebben ook geen honger. Dochter moet diverse medicijnen opdrinken en aan haar gezicht te zien smaakt het smerig.
Ik bedenk dat mijn paspoort nog niet gestempeld is en wij dus als 2 illegalen in Shanghai zijn. Als er iemand ter controle langskomt leg ik dat met handen en voeten uit. O ja, geen probleem hoor geef maar hier die paspoorten. In onze afgesloten kamer zonder paspoorten zit ik op mijn bed en vraag mij af wat ik hier in godsnaam doe. Ik voel mij een gedetineerde, maar dan zonder film-kanaal. Een paar uur later ontvang ik echter onze paspoorten terug en inderdaad keurig gestempeld. De paar mensen die hier zijn (ik herken ze niet vanwege de pakken) zijn uitermate vriendelijk. Alleen jammer dat ze geen Engels spreken in tegenstelling tot de verkopers in de illegale winkeltjes of op straat.
Om 9 uur ga ik mij toch zorgen maken dat we nog niets hebben gehoord. De tijd kruipt voorbij voor mijjn gevoel. Ik zit de secondes te tellen. Mijn vrouw belt nu om het kwartier. Dan gaat om kwart voor 10 in de avond de zoemer van de intercom. Alles is goed we mogen weg. We springen een gat in de lucht. Mijn dochter huilt nu van opluchting. Na nog een uur formaliteiten en wachten (please wait here) hebben ze een taxi gebeld en zonder last van verkeersdrukte rijden we in een 45 minuten naar het hotel waar ik weet dat de (uitstekende) keuken 24 uur / dag geopend is.
Met recht een onvergetelijke ervaring met gelukkig een goede afloop. De rest van de groep komt pas over 2 dagen.
Foto's
