Zhouzhuang 't regent maar ach....
Shanghai
China
Mireille
Zhouzhuang 't regent maar ach....
Omdat mijn zus maar een week in Shanghai (ik blijf 3 weken in China) heeft naast haar congres verplichtingen moeten we de dagen goed benutten. Een aantal dingen willen we zeker zien.
Dus besluiten we om naar een oud water-kanalen dorpje te gaan - Zhouzhuang. Een taxi wordt voor de dag gehuurd, dan kunnen we zelf bepalen wat we willen doen en hoe lang. Alleen het regende wel, en bij het regelen van de taxi melde de piccolo van ons hotel ‘It’s not convienent’ - wat later bleek hij probeerde te zeggen ‘Dames is het wel zo slim om te gaan in deze regen’. In ieder geval vonden we dat we onze schaarse tijd goed moesten gebruiken en een beetje regen, ach daar heb je een paraplu voor. Dus we stappen in bij een serieuze taxichauffeur die een heel chinees verhaal aan instructies krijgt van de piccolo en we gaan op weg naar Zhouzhuang. Een aaneenschakeling van wegen, knooppunten en enorme flatgebouwen passeren we voordat we zelfs Shanghai uit zijn en meer platteland zien. Het begint steeds harder te regenen…. De taxichauffeur kan het niet vinden en is duidelijk nog nooit zo ver op reis geweest. Hij kijkt met verbazing naar alles, en springt telkens door de regen als 'beep-beep road runner' uit de taxi om de weg te vragen. Het laatste halfuur heeft hij met een onaangestoken sigaret in de mond geklemd gereden. Na anderhalf uur komen we aan bij de poort van Zhouzhuang. De chauffeur kijkt verwonderd rond en wat wij wel gaan doen, dus we vragen of hij het dorp ook wil zien. Met een kordate knik bevestigt hij van ja. Met zijn entreekaartje in de hand kijkt hij even naar ons, stapt daarna in zijn taxi en zet zijn stoel in de slaapstand. Wij kijken even naar elkaar en denken – zoek het maar uit wij gaan op pad. Vervolgens worden we gelijk belaagd door allemaal riksja rijders – ‘Velly fahhh!’ . Aangezien het aardig hard regent besluiten we toch bij één in zijn overdekte riksha te stappen. De goede man moet over hoge bruggen peddelen en twee Nederlandse dames is heel wat anders dan twee Chinese dames, haha! De riksjarijder bekijkt ons dacht vast dat Birgitta de sterkste van ons twee is en wijst dat zij uit moet stappen en moet duwen! Zo gezegd zo gedaan - de man peddelen, ik zit in de riksja en Birgitta duwt de riksja de brug op, brug af stapt ze in en de volgende brug weer het zelfde tafereel. Uiteindelijk komen we bij het oude Zhouzhuang met haar steegjes, kanalen, bruggen en nauwe straatjes. Achteraf gezien blijkt dat het best te lopen was zo ‘fahhh’ was het niet. Het giet inmiddels pijpenstelen en is erg toeristisch met hééééél veel chinezen allemaal met paraplus die onze kinnen en neuzen flink te grazen nemen met al het geschraap er langs, ze zijn ook een kop kleiner dan ons. We worstelen ons door het eerste straatje met vele toeristisch winkeltjes en eetcafeetjes waar je verlangend naar binnen geroepen wordt 'Come seeeeee'. Eenmaal daar doorheen en dat we zelf wat rond liepen en steegjes in doken blijkt het ondanks de regen een erg mooi oud fotogeniek plekje te zijn. Gebouwd zo’n 900 jaar geleden met bouwstijlen uit Ming, Yuan en Qing dynastieën. Op deze grijze dag waar bruggen, gebouwen, lucht en kanalen allemaal een grijze tint hebben geven de Chinese rode lampionen een vrolijk kleuraccent. Oh ja vergeet de communistische grijze regenpijp niet met haar rode ster! Het gaat steeds harder regenen en we besluiten eerder terug te gaan naar de taxi, helemaal verkleumd en doorweekt. De chauffeur ligt nog lekker te ronken en schrikt zich een hoedje als wij aankloppen. Hij is nog droog dus ik betwijfel of hij veel van het dorpje heeft gezien, had hij beter die 100 RMB in cash kunnen krijgen dan een suf entree-papiertje. Rillend zitten we op de achterbank – was dit nou leuk? Het laatste half uur, kon de beste taxichauffeur nauwelijks meer door zijn ruiten kijken - volledig beslagen door de natte dampen en een 'ontwaseming' die stuk was, ook iets anders was stuk want we hebben zeker een uur gereden met een luid PIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEP geluid! Regelmatig hortte en stootte de auto en de chauffeur zat met zijn neus zowat op de voorruit geplakt door een klein schoongemaakt plekje te kijken al laverend door het giga drukke spitsuur Shanghai te rijden. Ineens kwam de onaangestoken sigaret tervoorschijn en werd ferm tussen-de-lippen geklemd. Birgitta zei het duurt vast nog een half uur...en inderdaad! We werden netjes teruggebracht, daar stond de piccolo die de deur openzwaaide, Nihao!
S'Avonds hebben we onszelf opgedirkt om naar het oudste hotel te gaan 'The Astor" uit 1846 gelegen noordelijk van de Bund. Op de website hadden we namelijk gezien dat er een dress-code was. Het hotel heeft het opium walhalla en later de ‘tea dances’ en high society in de jaren ‘20 gekend. Oud was het zeker, de entree prachtig met haar grandioze lobby maar de rest vergane glorie. De bar hadden ze opgeknapt, jawel met lambrisering van hout maar dan van plak-plastic en nep Tiffany lampen!!! Er was ook een Chinese bruiloft en de vele bruiloftgasten probeerde allemaal in de lift te komen. Wat een lomperiken, ipv dat ze de bruid voorrang geven, bleef de arme meid half hangen tussen de deuren met haar versierde piepschuim dubbele harten….Krààkkk… tja daar was de eerste hartenbreker – het piepschuim gedrocht was doormidden, de bruid huilen. De centrale hal was indrukwekkend met enorme kroonluchters en foto’s van diverse bekenden die er gelogeerd hebben (o.a. Einstein, Charlie Chaplin) en foto’s van het oude Shanghai. De balzaal die jaren als ‘Shanghai stock-exchange’ heeft gediend – tot het naar Pudong verhuisde - was eveneens imposant.
Teruggelopen via de brug over Suzhou creek naar de Bund met haar kolossale gebouwen uit de begin jaren 1900. Het goot weer, ondanks de paraplus waren we voor de tweede keer als twee verzopen katten.
Foto's
