Solo treinrezigster in China
Jiangsu en Zhejiang
China
Mireille
Solo treinrezigster in China
Mijn Chinese reis gaat verder richting Nanjing. Een stad die tweemaal de hoofdstad van China is geweest, tijdens de Ming Dynastie (1368 -1644) en in de vroege jaren van de twintigste eeuw. Nadat ik zelf mijn bagage uit de laadbak heb gehesen en de ongeïnteresseerde taxichauffeur 'de kikker in de keel' er flink heeft uitgerocheld loop ik het stationsplein op. Het is er druk maar rustig vergeleken met wat ik aantref binnen het treinstation van Suzhou. Tsjonge!!!! Het krioelde gewoon van de mensen, waartussen één blank gezicht, ik, als het ware het witte schaap tussen de kudde. Het was flink dringen voor de bagage scanapparaten, beleefdheid of behulpzaamheid ver te zoeken want jong, oud, man of vrouw iedereen duwt, graait en zorgt vooral voor zichzelf. Gelukkig op mijn kaartje staat een treinnummer in ‘onze’ numerologie en kan ik op de grote digitale 火车时间表 aankondigingborden zien in welke wachtkamer ik moet zien te komen. Aangekomen in wachtkamer 5 vond ik nog één stoel en ging synchroon knikkend met mijn buurman naast hem zitten. De galmende aankondigingen door de luidsprekers ontgaat mij volstrekt, al had ik het kunnen begrijpen de herrie uit de ruimte is een gezoem van diverse hoge octaven. Nog een half uur wachten, dus goed de tijd om te bekijken hoe alles in zijn werk gaat. Tien 'gates' met ieder wel drie treinnummers en tien dikke-lange rijen mensen. Regelmatig wordt een rood nummer groen en zwiept één poort open, alsof de waterkeringsluizen open gingen – het gutste mensen die zich naar volgende ruimten storten. Ééék nog maar 3 minuten voor vertrek, ingeklemd in ‘mijn’ rij ging het hek eindelijk open. De massa zette het op het sprinten ik erachter aan…..waarheen….gewoon volgen. Op het perron aangekomen gilde bij wagon 4 een knul “ííííénnn ííííénnn ííííénnN” en net ingesprongen vertrok de trein al wiegend en werd het compartiment een klomp body-masserende-mensenmenigte. Mijn gereserveerde stoel was in wagon 14…… ik kwam er uiteindelijk wel.
Mijn nabije 'wagon 14' reisgenoten: tegenover me twee heren, één had de computer al in een stopcontact geplugd de andere staarde in het niets of lurkte aan zijn bloemetjes thee. Naast me een man die zeer drukdoende was met sms’en de 中国人課文 vloog over zijn schermpje. Andere aanwezigen in mijn directe omgeving een erg verliefd trendy stel in merkkleding die om de beurten op elkaars’ schouder dutte; één graat magere jongedame met extreem hoge polka-dot pumps en een luipaarden legging die de hele reis ongelooflijk veel snackte met haar eetstokjes; twee vergaderende heren; één snurkende man met zijn hoofd in een wel hele bizarre positie en twee Chinese toeristen met Samsonite bagage en degelijke jassen van het merk Columbia. Om beurten knikte ze wat naar mij maar verder ging het gesprek niet. Ik schreef wat in mijn dagboek wat mijn smsende buurman zeer interessant vond hoe mijn Nederlandse letters over mijn bladzijdes vlogen.
In Nanjing braakte de trein zijn menselijke inhoud op het perron. Ik dacht dat Utrecht CS erg was in het spitsuur, nou dit is zeker het drievoud ervan! Ha, een lift en leeg, vreemd maar toch erin en met mij acht oudere militairen. Ze zeggen wat met een wijzend vingertje. Ikke niet snappen. Aangekomen op de hoger gelegen verdieping, Oeps, hordes mensen raceten naar hun perron om de trein te halen, alleen wijkend voor de oudere militairen. Na mijn forellen actie stroomopwaarts werd ik opgevangen door een strenge politieman, na inspectie van mijn treinkaartje wees hij zonder woorden ferm de goede richting roltrap af. Waar de volgende agente mij opving en me de uitgang wees. Daar opgevangen door de taxi maffia, of eerder gezegd de neppers die toeristen voor een flinke prijs willen vervoeren. Toch enigszins overdonderd en niet voorbereid op dit alles trapte ik er in. Enfin ik was blij toen ik met al mijn bagage bij het hotel aankwam. De volgende verrassing diende zich aan, de ontinteresseerde receptionisten spraken geen woord Engels en het hotel.....wat bleek ik had een Chinees zakenhotel uitgezocht en gereserveerd uit mijn vijf jaar verouderde Lonely Planet! Toen ‘A charming place built in 1936, set on grounds away from the street’. Ach een bed is een bed als die maar fris is. Gelukkig wist ik zo ongeveer de procedure van inchecken dat vooral met gebaren geschiede: paspoort, creditcard en Chinees visa naar gelang aanleveren en tot slot een handtekening. Het was nog even een probleem om aan mij te vragen waar ik na Nanjing heen zou gaan. "Go go go" en maar wijzen. Ik weer zeggen "I come NOW". Jawel, we kwamen er uiteindelijk uit. Eenmaal op de kamer uitgepuft met een zakje Nederlandse cappuccino en internetten met een snoerloos toetsenbord en de TV. Oh jee mijn getikte tekst werd automatisch in het Chinese omgezet! Alhoewel het leuk is zomaar Chinees te kunnen schrijven, toch maar de piccolo gevraagd de computer in onze ABC taal om te zetten. Ik zal niet uitweiden over de toneelopvoering die daar aan vooraf ging om mijn probleem duidelijk te maken. haha
Foto's
