De trein naar nergens

Door: Dragonfly

Geplaatst op May 29, 2010

"Waar zouden we zijn zonder de trein". Wederom een avontuur op zich. We zijn op tijd op het station de trein naar Guilin vertrekt om 23.15 . Onze kaartjes worden wel 4 keer gecontroleerd voordat we kunnen instappen. Het is een langzame trein de afstand ongeveer 1500 km. Hij zal er 17 uur over doen. We stappen binnen in een al donkere slaapwagon met in elk open hokje 3 bedden boven elkaar. Overal liggen al mensen te slapen en wij lopen al 4 maal met volle bepakking op en neer op zoek naar 2 vrije bedden. Nee, geen 'doppie' in de trein om het eens op een 'bijzondere' plek te doen. Eerst maar eens zien of het mogelijk is 2 bedden in een ruimte te krijgen. Uiteindelijk krijgen we 'hulp'. De dame in uniform wijst ons 2 resterende bedden aan natuurlijk helemaal bovenin. Ze wil ook dat we onze rugtassen bovenin de daarvoor bestemde bagagerek leggen. Als klap op de vuurpijl wil ze ook nog ons kaartje eens zien. Ben verliest zijn geduld en met ernstige krachtinspanning gooit hij de zware tassen bovenop. De spierpijn in de benen van de 'wandeling' van gisteren helpt ook niet echt mee. Als we eindelijk gesetteld zijn weet de hele cabine inmiddels dat er vreemde chinesen aan boord zijn te horen aan de kakofonie van engels wat door sommige geimmiteerd wordt. Natuurlijk moet ik weer plassen en dus weer klimmen naar beneden. Ik denk het op mijn sokken te kunnen; achteraf geen goed idee want het toilet is er een met voetpedalen en die zijn kletsnat. Terug dus om schoenen aan te trekken allemaal in het donker. Ben is na alle opwinding inmiddels al de chinese krant aan het lezen want ik hoor hem snurken. De bedden liggen overigens prima en zijn gelukkig schoon. We hebben ons hotel voor het dorpje al geboekt. Het karstgebergte is onze volgende bestemming. De weersverwachting is uitstekend, het hotel ziet er uit als een sprookje met balkon wat prachtig uitzicht geeft op de bergen. We blijven daar een week. Ik heb zo,n 5 uur geslapen nmiddels en ben wakker geworden van het feit dat de trein stil staat. Om 6 uur is het blijkbaar tijd voor ontbijt want ik zie veel mensen heen en weer lopen met een meegenomen bak gedroogde noedels om die vervolgens met heet water te vullen bij de lokale heetwatervoorziening in de trein. Dit is overigens een apparaat wat je in China overal tegenkomt. Wij hebben 2 appels en 4 bananen bij ons en een liter water Trouwens, de trein staat inmiddels al zo'n 2,5 uur stil midden in de onbewoonde wereld, maar niemand lijkt zich daar zorgen over te maken; dus proberen wij dat ook niet te doen. Later blijkt，begrijpen wij van onze chinese medereizigers dat de rail weggespoeld is en de trein dus terug moet. We balen natuurlijk maar er zit natuurlijk niets anders op dan ons te schikken naar de situatie. Om 11 uur zijn we terug in Huangshan en zitten we weer op de stoep van het station te bedenen at we nu gaan doen.

Later horen we dat de trein voor ons een zwaar ongeluk heeft gehad en letterlijk van de rails is afgereden, met als resultaat 20 doden en veel gewonden. Het komt op de Chinese televisie. Wij zijn ons hier nog nergens van bewust. Het geluk is aan onze zijde..