Tunxin Hangshan

Door: Dragonfly

Geplaatst op May 29, 2010

Buskaartjes kopen we een dag eerder wanneer we naar de gele bergen vertrekken.De bus vertrekt om half 10; de rit duurt 3 uur. Aangekomen begint hetzelfde ritueel met de taxi weer. We stappen in een meter taxi, maar deze taxichauffeur zet zijn meter niet aan. Onderweg vraag ik het nog, maar de man schudt nee en zet ons af bij een onbekend hotel in plaats van wat ik eerderop mijn briefje heb geschreven. Als klap op de vuurpijl vraagt hij 15 yuan voor het korte ritje. Ik heb geen zin in herrie, maar geef hem wel het meest oude en gescheurde briefje geld wat ik bij me heb, die hij mokkend aanneemt. We lopen naar het politiebureau om daar het juiste adres te vragen naar het Mingtown hostel. De politie spreekt geen engels maar is uitermate vriendelijk en gebaard " loop maar achter mij aan". We blijken vlakbij en arriveren weer in het oude Ming gedeelte van het stadje, met prachtige straatjes en vooral veel touristische winkeltjes.
We hebben de de luxe room met hemelbed zoals een opiumtafel en een stortdouche met schitterende badkamer. Met korting betalen we 17 euro per nacht. De mensen zijn erg vriendelijk en willen graag een praatje met ons maken of op de foto. 'S avonds eten we in het tegenover gelegen restaurant voor 5 gerechten en 2 bier en natuurlijk thee betalen we 5 euro. In dit restaurent moet je zelf een briefje invullen en alle gerechten staan gemaakt van plastic in een groot buffet. Handig!
We hebben besloten morgen vroeg te gaan hicken in de gele bergen; er gaat een shuttlebus naar toe om 6.05 am. Het is een uur rijden en als we er om even over 7 aankomen is het mistig en begint het net te regenen. We besluiten ons niet te laten kisten en kopen 2 kaartjes voor de kabelbaan, die een dikke 30 euro pp kost. Kijk dat is dan weer het andere uiterste. Enfin, we gaan dus naar boven. De bergen zijn schitterend en begroeid met wilde azalea's prachtige dennenbomen die je ook op chinese tekeningen en schilderijen ziet. Aangezien we geen tijd hebben gehad voor het ontbijt zo vroeg, kopen we wat appeltjes. Helaas is het weer mistig en regenachtig dus het uitzicht niet optimaal, desondanks is het zeker de trip waard. De chinesen zijn als overal; luidruchtig en met veel. De kabelbaan is een one way trip dus dat betekent naar beneden lopen. Na 2 uurtjes wandelen boven beginnen we de terugtocht naar beneden. 11km trap en plateaus. De eerste 7km gaat het nog redelijk maar het is ondertussen begonnen met regenen en mijn knieen en banden beginnen hevig te protesteren. Op een bepaald moment kan ik echt niet meer lopen van de pijn. Boos dat mijn lijf me in de steek laat probeer ik andere manieren uit om naar beneden te lopen maar de pijn wordt steeds erger en als we weer bij een plateau komen lopen de tranen over mijn wangen. Een groep chinesen staat al klaar met een draagstoel; ik mag wel gaan zitten en dan dragen ze me voor 400 yuan wel naar beneden. Die mannen hier zijn klein mager en pezig maar berensterk. Onderweg zijn we al meerdere dragers tegen gekomen. Ze lopen met een bamboe draagstok op hun nek en lopen zo van boven naar beneden van de berg met zakken aardappels, vaten benzine en al wat maar buikbaar is in de bergen. We besluiten door te gaan nog 3.5 km ik ga inmiddels zijwaarts de trappen af en in dit tempo doen we er zeker nog 2 uur over. Ben is lief en ondersteunt deze kreupele hicker tot beneden aan toe.Ik ben zo blij! We stappen weer in de kippenbus en die neemt de lokale route terug naar Tunxin. Dezelfde rit duurt nu 3 uur ipv 1 maar de landelijke uitzichten met rivieren en kleine dorpjes zijn prachtig. En ik ben heel blij dat ik zit. Wanneer we aankomen terug in Tunxin zijn we ineens op een andere plek dan we vertrokken en het lopen gaat inmiddels helemaal niet meer. Binnen de kortste keren hebben we weer 5 mannen om ons heen die ons van alles aanbieden al hebben we geen idee wat. Koortsachtig gooi ik mijn tas ondersteboven om het briefje te zoeken waar ik in het chinees het hostel heb opgeschreven, maar alles is nat en het papiertje natuurlijk onvindbaar. We hebben geen idee waar we zijn. We negeren de mannen maar ze blijven om ons heen hangen. Dan eindelijk vind ik toch het briefje. Een van de mannen heeft een riksja en voor 10 yuan wil hij ons wel naar " lou tse" brengen (oude stad). We stappen in en hij fietst zich helemaal een ongeluk met 2 van die zware vreemdelingen in zijn bakfiets. 3 maal de ketting er af maar hij brengt ons in een half uurtje waar we moeten zijn. Natuurlijk geven we hem loon naar werken. Blij dat we er zijn strompel ik naar het cafe, het is tijd voor een biertje. Eenmaal weer in onze prachtige honeymoon suite neem ik een pijnstiller en masseert Ben mijn zere knieen. Na een uurtje slapen gaat het weer wat beter en gaan we naar het mooie restaurant aan de overkant van de straat. We eten... Tja wat eten we?! Ik denk varkensoren salade met koriander , kreeftjes in hele hete saus dumpling en ander lekker spul. Als je niet weet wat je eet smaakt alles lekker. Vooral na een tocht van vandaag op 2 appeltjes en een doosje koekjes. Terwijl ik dit allemaal weer typ op mijn mobieltje is het inmiddels half 11 ' s avonds en zitten we aan ons eerste kopje koffie. Ben en ik zijn beide kapot dus tijd om te gaan slapen. Morgen naar het station voor treinkaartjes naar Guilin met de nachttrein voor morgen of overmorgen. Veel lopen zal het even niet meer worden dus ik duik heerlijk in een van mijn romans.