Paniek in de nachttrein

Door: Yves

Geplaatst op Nov 24, 2010

De nachttrein is onderweg van Xi’an naar Shanghai. Ik, die een semi-braakfobie én een diepgewortelde afkeer voor openbare toiletten heb, ga deze nacht al mijn grenzen verleggen op niet al te aangename wijze. Dat weet ik echter nog niet bij het aan boord gaan. Ik voel me weliswaar al de hele dag niet helemaal fit, ik heb vandaag toch met veel plezier door Xi’an geslenterd. Zojuist heb ik mij voor de vierde keer deze vakantie in een knusse slaapcoupé genesteld en ben voorbereid op een lange doch kalme treinreis.

Lang is een feit, kalm blijkt al gauw een illusie. M’n pyama heb ik al aan als ik ineens een enorme golf van misselijkheid voel opkomen. Niet zo eentje die je wegslikt of die naar de achtergrond verdwijnt met rustig ademhalen – nee dit is menens! Al wat in mijn hersenpan ronddoolt wordt dan ook plotsklaps vervangen door één enkele gedachte: WC! Gelukkig lig ik op het onderste bed, dus ik sta zo buiten. De wc was vlakbij, herinner ik me. En ja, dat klopt, maar: het is prime time. Een heleboel Chinezen staan in de rij voor die ene wc die de wagon rijk is. Help!! Ik doe aanvankelijk nog een poging om in de rij te gaan staan, netjes als ik te allen tijde ben. Er komt echter een soort koortsgolf opzetten, ik zweet als nooit tevoren en ben warm en koud tegelijk. Als een ongeleid projectiel dribbel ik rond en leg mijn hoofd tegen het koude raam. Onderwijl stoot ik wat jammerende kreten en kreunen uit. De Chinezen observeren me ongetwijfeld allemaal, maar dat doen ze al de hele vakantie. Ik ben immers blond en heb blauwe ogen, bovendien is het winter en 2005 – er komen nog niet zo waanzinnig veel toeristen naar China.

Ze staren me aan met de onverholen nieuwsgierigheid die de inwoners van dit land eigen is. Het lijkt echter niet tot ze door te dringen dat ik dit niet doe omdat ik zo enorm goedgehumeurd ben. En inmiddels voel ik op twee plaatsen in mijn lichaam een zekere aandrang opkomen… Dus ik doe een nieuwe zet en begin een panieksalvo in luid en duidelijk Nederlands (tweetaligheid is op dit moment echt te hoog gegrepen): “Ik moet naar de wc! Laat me alsjeblieft voorgaan!”. Dit zet ik kracht bij door met mijn handen op het gesloten toiletdeurtje te bonken – de rij heeft me inmiddels voorgelaten.

Net als ik denk dat ik alles ter plekke moet laten lopen, hier in dit gangetje (en het kan me inmiddels niet eens meer zo heel veel schelen), gaat de deur open en komt er een zeer geschrokken Chinese man naar buiten. Zijn riem hangt nog open en zijn gulp maakt hij dicht. Tegelijkertijd komt er een man in een deftig uniform (het zal de baas van de trein zijn) polshoogte nemen, zijn gezicht één en al vraagteken. Ik laat het ze samen uitzoeken en schiet het vrijgekomen hokje in, de deur achter mij op slot. En dat blijkt precies op tijd…

Met de opluchting komt ook mijn zelfreflecterend vermogen weer terug, en beschaamd kijk ik om mij heen. Het hokje, dat bij binnenkomst nog netjes oogde, is – ik kan het niet anders zeggen – nu heel erg smerig. Jee, ik heb me zelden zo ziek gevoeld! Pogingen tot fatsoeneren blijken weinig te helpen want de boel is verstopt, dus ik glip aarzelend naar buiten. Zowaar niemand te zien, de rij heeft zich kennelijk naar elders verplaatst. Mogelijk bang voor wat er hier binnen zou gebeuren – ik kan ze helaas geen ongelijk geven.

In de coupé deel ik mijn reisgenoten mee wat er is voorgevallen. Ik voel me nog steeds wankel, maar wil toch even terug om de schade op te nemen en wellicht te herstellen. Dus daar ga ik, en wat schetst mijn verbazing?! In die korte tijd is het hele toilethokje schoongemaakt, glimmend als nooit tevoren! Ongelooflijk. Ik voel schaamte voor de werkster die dit heeft moeten opknappen, maar ben stiekem ook wel een klein beetje opgelucht.

De rest van de nacht ben ik ziek, maar ik knap wel op en hoef gelukkig niet meer in paniek naar de wc te rennen. Het zullen de garnalen van de avond ervoor zijn geweest. Dit is dus wat men voedselvergiftiging noemt.

Sinds die tijd ben ik nooit meer zo bang geweest voor braken en openbare toiletten als voorheen. En wanneer het de kop opsteekt, zeg ik tegen mijzelf: nachttrein in China! En dan heb ik het prompt iets minder benauwd.